De Nieuwe Wereld 4: Terra's Verzoek (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 3

Rodin

"Hé Erin ..." Rodin lag in haar speciale nachtkleding in bed en staarde naar het enige oneffenheidje wat ze had kunnen vinden in de witte wand. "Jij hebt de info over Elodie doorgenomen, hè? Ik ben de helft alweer vergeten van wat ik wist, kun je het alsjeblieft nog een keer vertellen?"

Een slaperige grom gromde vanaf de andere kant van de hut.

"Oh, sliep je al? Sorry, sorry. Ik ben al stil."

"Ja, nu ben ik wakker."

"Sorry," fluisterde Rodin nogmaals. Iedereen was geïnstrueerd om te gaan slapen tot zeven uur 's ochtends. Dan moesten ze eten – een lichte maaltijd – en in de speciaal daarvoor bedoelde stoelen gaan zitten. De stoelen hingen in de hutten zelf. Ze konden worden uitgeklapt en ingeklapt en wanneer je helemaal vast zat, moest je op een knop drukken, die het hele systeem op slot zette. Als er dan nog iets niet goed zat, kreeg je een melding. Op die manier hoefde er niet iemand alle stoelen langs te lopen en hoefde er ook geen, verder nutteloze, ruimte voor dertig plus personen te worden gecreëerd.

Het was vast een slecht idee om wakker te blijven, maar ze kon gewoon niet in slaap vallen. Naast haar op de grond hoorde ze Mireye draaien, zou die slapen?

"Wat wil je weten?" Erin klonk slaperig en zich schuldig voelend zei Rodin vlug: "Nee, echt, het spijt me. Ga maar slapen. Het komt later wel."

"Ro!"

"Welterusten, Erin."

Er klonk nog een grom en toen werd het weer stil. De speciale dekens op de bedden ritselden bijna niet. Geen wind of andere geluiden van buiten waren hoorbaar, het leek net of ze plotseling half doof was geworden. Om zichzelf gerust te stellen, begon ze te neuriën.

"Ro!"

"Sorry."

---

Ze werd wakker met een hoofd dat aanvoelde alsof ze een hele nacht gefeest had naast een metershoge speaker. Haar oren deden zelfs pijn. Mireye stond vrolijk haar tanden te poetsen en Erin stopte net haar beddengoed in de daarvoor bestemde hoes.

Met heel haar hart hoopte Rodin dat ze niet elke ochtend van de komende twee weken op deze manier wakker zou worden. Pas na het ontbijt, dat bestond uit roerei met toast, voelde ze zich weer enigszins normaal. Een paar keer goed gapen had geholpen om het vacuümgevoel te doorbreken. Van Erin kreeg ze een tabletje aangereikt, dat speciaal ontwikkeld was tegen drukgevoeligheid en dankbaar slikte ze het met wat water door.

Ze bleef zich erover verbazen dat alles zo gemakkelijk ging, niemand had hun bedrog nog ontdekt en iedereen behandelde hen alsof ze daar hoorden. Als ze in het computersysteem stonden, dan moest het goed zijn, blijkbaar.

Het tabletje hielp wonderbaarlijk goed, want nog voordat ze terug in hun hut waren, was de dufheid volledig weg. "Ik wil denk ik niet weten wat hier in zit, maar doe me hier nog maar een handje van. Tjonge, waarom hebben ze dit niet bij de apotheek om de hoek?"

"Alleen het beste voor de bevoordeelden," grapte Mireye die de eerste stoel aan de wand uitklapte en ging zitten. "Erin, hoe werkt dit?"

Geduldig legde Erin de volgorde van de gordels uit en niet veel later zaten ze alle drie vast. Ze moesten lang wachten.

"Als dit nog langer duurt maak ik mezelf weer los en ga ik naar de –"

Attentie, het aftellen voor de lancering begint nu. T minus vijf minuten.

"Wauw," fluisterde Mireye, wiens enige manier voor het overwinnen van zenuwen was, om nog meer te praten. "Het is net als in de film. Erin, leid me af, alsjeblieft."