De Nieuwe Wereld 4: Terra's Verzoek (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 2

Rodin

Ook de achterste deur ging open voor Erins ID-kaart, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Binnen flikkerde het licht aan en toen Mireye als laatste de kamer in liep, deed Rodin de deur op slot. Erin was al aan het werk gegaan. De computer kwam vlug tot leven en toonde binnen de kortste keren lijsten met namen, waar Erin behendig die van hen bij typte.

"Even kijken ... er zijn hutten, bijna allemaal vol, natuurlijk. Hier ... de reservehut."

"Valt dat niet op?"

"Misschien, bij de pipo's hier, maar aan boord maakt niemand zich daar druk om. Mireye, pak je tablet eens, dan laad ik de gegevens erop en kunnen we die straks rustig bestuderen. Hé, ze gaan vannacht al naar binnen, dat is apart. Maar wel handig, dan hoeven we niet anderhalve dag in deze kamer te bivakkeren."

"Binnen? In het schip, bedoel je?"

Erin knikte en nam de tablet van Mireye over, die ze na een paar tellen weer terug gaf. "Zo, klaar. Nou, dat was het. Eitje."

Eitje ... Het ging zo makkelijk dat Rodin moeite had te geloven dat het goed zat. "Zeker weten?"

"Natuurlijk, als het in de computer staat, is het zo, nietwaar?" Erin grinnikte. Mensen geloofden graag wat het systeem zei. Waarom zelf nadenken als je gewoon iets kon aannemen?

Een van Rodins mondhoeken trok omhoog en ze liet een zucht ontsnappen. "Vooruit dan maar, waar moeten we heen?"

"Eerst omkleden, spullen in andere tassen doen, dat soort dingen. Geen zorgen, het is vlakbij."

Geen zorgen maken was onmogelijk. Rodin deed haar best, maar haar hart stond een paar keer bijna stil op momenten dat voetstappen iemand aankondigden. Hoezeer Erin ook vertrouwde op het computersysteem, er hoefde maar één bekend gezicht langs te komen, en het hele plan vloog het raam uit. Toch moest ze toegeven dat Erins briljante brein tot nu toe gelijk kreeg. Ook de kamer met voorraden opende vriendelijk voor de ID-kaart en omdat de ruimtepakken one-size-fits-all waren, was het enkel een kwestie van kleding uit, pak aan en klaar.

"Ondergoed ook uit?" Mireye hield haar bh met één vinger vast en keek wat twijfelachtig naar het pak in haar andere hand.

"Ja, anders werkt de zelfreinigende stof niet. Hier, rits me eens dicht." Erin draaide haar rug naar Rodin toe, die schouderophalend voldeed aan haar verzoek en zich vervolgens vlug ontdeed van haar laatste kledingstukken die ze in een nieuwe tas stopte.

In nauwsluitende witte ruimtepakken, speciaal ontworpen om omkleden zo onnodig mogelijk te maken, liepen ze niet veel later weer de voorraadkamer uit.

Opnieuw nam Erin de leiding en ging hen voor door een doolhof aan gangen, totdat ze bij een stel dubbele glazen klapdeuren kwamen, waardoorheen ze mensen zagen zitten in wat duidelijk de kantine was. Zelfverzekerd, of in ieder geval met een zelfverzekerd voorkomen, duwde Erin tegen de rechterdeur. Hoofden schoten omhoog, maar niet zo veel en niet zo lang als ze gevreesd hadden. Dankbaar voor de desinteresse van haar medepassagiers liep Rodin met gebogen hoofd naar binnen.

"Hé, Eer," Mireye trok vlug haar tas tussen de deuren door, voordat die met een doffe klap weer dichtsloeg. Snel gebaarde Rodin dat haar vriendin haar stemgeluid moest temperen en fluisterend vervolgde Mireye: "Hebben we nog een verhaal nodig of zo? Als in: zijn we drie dochters van een rijke magnaat, die naar Elodie gaan?"

Ze liepen langs de tafeltjes naar een lege tafel tegen de achterwand van de kantine en Erin antwoordde: "Een rijke magnaat, ja?" Ze stak haar tong uit en wees van haar eigen blonde haar naar dat van Rodin. "We lijken ook echt zoveel op elkaar, we kunnen makkelijk doorgaan voor zusjes."