De Nieuwe Wereld 4: Terra's Verzoek (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 1

Rodin

Terra jaar 2075 (Elodie jaar 348)

"We moeten het heel zorgvuldig plannen. Ik krijg ons waarschijnlijk wel binnen, maar daarna wordt het moeilijk."

"Als je mij bij een computer brengt, regel ik de rest wel."

"Oké" Rodin zat met haar tablet in haar handen op bed en knikte naar haar vriendin op het scherm. Ze wist dat Erin makkelijk door de beveiliging heen kon breken. Ook het invoeren van hun gegevens in het systeem zou geen probleem zijn. De kunst was om bij die computer te komen.

"Ik weet het niet hoor, er kan zoveel mis gaan." Over haar schouder keek het derde deel van hun kleine groepje mee. De normaal altijd zo onbezonnen Mireye klonk sceptisch. "Moeten we per se vanavond gaan? Waarom niet nog wat langer plannen?"

"Het schip vertrekt overmorgen. Het moet nu. Nu of nooit!" Rodin keek beide meisjes een voor een vastbesloten aan.

Vanuit haar eigen kamer grijnsde Erin, met wie ze aan het videobellen waren. Haar mond stond gespannen, maar haar woorden waren luchtig. "Over zoiets moet je niet te veel nadenken. Hier moet je je gewoon halsoverkop in storten. Niet zo moeilijk kijken, Mir, het gaat ons gewoon lukken."

"En bekijk het maar zo, als ze ons wel snappen, gaan alleen Erin en ik naar de gevangenis, want jij bent nog geen achttien." Rodin wist dat het een mager grapje was, maar de meiden grinnikten toch. Het was ook allemaal zo idioot spannend.

Een week geleden was het idee om verstekeling te worden nog in geen velden of wegen in haar hoofd te bekennen. Een week geleden was haar leven dan ook nog een stuk leuker geweest. Ze schudde met een bruuske beweging de herinnering die in haar hoofd probeerde te klimmen van zich af en vroeg met één halfdichtgeknepen oog: "Erin, moet het per se die computer zijn? Kun je niet werken vanaf een terminal? Ik snap dat je het niet vanuit huis wil doen, vanwege het traceren en zo, maar kan het niet vanaf het station?"

"Ze zijn snel, hoor," zuchtte Erin. "Echt, met vijf minuten staat de politie voor je neus en ik red het denk ik niet in vijf minuten. Niet met alles wat ik moet invoeren."

Rodin trommelde met haar vingers op het scherm en sloot per ongeluk bijna het programma af. "Oké, hoe klinkt dit? We kunnen niet alles invoeren vanaf een openbare terminal, maar misschien wel alleen onze namen? Of alleen de toestemming voor Erin om gebruik te mogen maken van de systemen van Buitenaardse Verbindingen?"

"Heb je geen toegang met je vaders pasje? Die werkt toch bij de BAV?" vroeg Mireye, nog steeds met een grote frons op haar normaal rimpelloze voorhoofd.

Haar neus optrekkend snoof Rodin: "Mijn vader is alleen maar conciërge, die mag echt nergens anders in dan de gang." Het was niet helemaal waar, maar ze kon haar vader op dit moment niet luchten of zien.

"Ik denk dat dat me wel moet lukken. Misschien al onze namen, maar in ieder geval die van mij. Hoever zijn jullie met inpakken?" Erins scherm wiebelde toen ze uit beeld verdween en ook de andere twee keken om zich heen. Ze waren in Rodins kamer, waar Mireyes koffer bij de deur stond en die van Rodin open naast de stoel lag.

"Bijna klaar." Ze sprong van het bed en gooide de laatste spullen, die ze al klaar had liggen, in de koffer. Kleding, toilettas. "Eer, ik ga de verbinding verbreken, dan kan de tablet erin. Ik heb m'n mobiel bij me. Zullen we afspreken bij het trefpunt?"

Erins geschreeuwde 'ja' klonk door de speaker, waarna Rodin het programma afsloot en de tablet tussen een trui propte.

"Niets vergeten?"

Als antwoord schudde ze haar hoofd, waarna ze de koffer dichtritste. "Je moest eens weten hoelang ik hier al mee bezig ben. Echt, ik ben zó klaar met dit huis. Dit is alles wat belangrijk is voor mij, de rest kan me gestolen worden."