KAYBOLMUŞ RUHLARIN SENFONİSİ

K.R.S- 15.BÖLÜM

*DÜZENLENECEK!*

-

Esiyor kalbimde mazinin rüzgarı...

KUZEY'DEN:

Kasılan bedenim telefonuma gelen mesajla iyice kasılmıştı, kimle kaşık attıklarından haberleri yoktu galiba. Mesajı daha detaylı okumak için mesajın üzerine dokundum.

Gönderen: 0534 376 ....

"Bir ay müddetin var EKSİN geri çekilmezsen yavru ceylanını unut. Seni son uyarışım"

Ben ve geri çekilmek cidden bu sikik kafalılar benim geri çekileceğimi gerçekten düşünüyorlar mı? Ben ömrümü bu ihale için vermişken Nehir için geri çekileceğimi mi sanıyorlardı. Saçmalığın dibiydi.

Nehir'i benden alma konusuna gelirsek işte o biraz yürek ister, kimse benim olanı benden izinsiz alamaz. Nehir'i almak için önce beni almaları lazım tabii o da zor dolayısıyla küçük fareyi kimse benden alamazdı.

Tüm düşüncelerim konuşan Nehir'le dağılmıştı "Neden bu kadar kasıldın? Mesaj atan kim?" diyerek ürkek gözlerle bana bakan küçük ceylana zar zor sırıtmıştım.

Bu saatten sonra Nehir'i yalnız bırakamazdım, ilk silahlı saldırı sonra Nehir'e gelen mesaj ve aradan fazla vakit geçmeden bana gelen mesaj daha önce Nehir için ayarladığım korumaları tekrar devreye sokma zamanı gelmişti "Arkadaştan. Önemli değil," dememle inanmayan gözlerle doğru cevabı istercesine bana bakan Nehir'e ne kadarda bağırmak istesemde bu duyguyu bastırarak "Önemli değil" her kelimenin üzerine basa basa söylemiştim, şuan ki gerginlikle kolumun acısını bile unutmuştum.

Elimden telefonu bir hışımla alıp okumasıyla ellerimi yumruk yaparak Nehir'e bakıyordum artık fazla olmaya başlıyordu "Bu mu önemli değil!" diyerek telefonu suratıma tutuyordu "Söylesene önemli olmayan bu mu? Adamlar seni bile tehdit ediyor!" diyerek bağırmasıyla öfkeyle kavrulan bedenimi daha fazla tutamamıştım.

"Nehir kes sesini! Şu siktiğim beynine sok artık kimse seni alamaz! Ve senin içinde yıllarımı verdiğim ihaleden vazgeçemem!" şuan kalbini kırmıştım, hak etmişti benim işlerime burnunu sokmamayı öğrenmeliydi. Bir şey demiyerek yukarı çıkmasıyla kenarda duran bibloları elimle yere fırlatmıştım.

Nehir'i sevmeye çalışıyordum ama olmuyordu bir türlü lanet olası Gözde'yi unutamıyordum. Onu bu kadar çok severken, onu kimseyi sevmediğim kadar çok severken, kimseye kendini elletmezken düşmanım, rakibim dediğim itle birlikte olması kolumdan bile daha fazla acı veriyordu.

Hiç kimseye açmadığım kalbimi üç sene önce ilk ona açmıştım ve ondan başka kimseye de açmamıştım. Annem denen kadından göremediğim şefkati, sevgiyi onda görmüştü o da bende. İkimizde yetimdik sadece benim ailem kardeşim büyüklerim yanımdaydı onunsa hiç kimsesi, küçükken bir kazada ailesini kaybetmişti kardeşiyle ayrı yuvalara düşmeleriyle iyice yapayalnız kalmıştı, o kadar çok araştırmama rağmen kardeşinin kim olduğunu bulamamıştım.

Onu bu denli severken dokunmaya korken, benden başka kimsenin olmazken bir gün onu düşmanım bellediğim biriyle birlikte olacağı hiç aklıma gelmezdi, herkesten beklerdim fakat Gözde'den beklemezdim beni seven bir kızdan bunu beklemezdim, o olaydan sonra zaten bir daha karşıma çıkmamıştı iyi ki de çıkmamıştı yoksa ölümü ellerimden olurdu.

Aradan sadece 1 sene geçmişti ve Nehir gelmişti bu acıya karşı Nehir'i sevemezdim, kabul her şey bir oyunla başladı sonrası gerçeğe dönüşsün diye her şeyi yaptım, olmadı. Sevemedim. Nehir'i özel kılan hiç bir şey yoktu o da diğerleri gibiydi ne malum sonradan beni Gözde gibi aldatmayacağı. Tüm düşüncelerim kapının çalmasıyla sıyrılmıştı. Kapıya doğru ilerliyerek kapıyı açmamla karşımda dikilen bir Asu beklemiyordum "Kuzey seni çok özledim" vıcık sesiyle boynuma sarılmasıyla suratımı büzüştürmüştüm.