Stolen Heart

Hoofdstuk 23

Sam POV

Ik zat hier nu al 2 maanden. Veel te lang. De muur stond al vol gekrast met 'Sil'. De man die me elke dag eten kwam brengen stond voor mijn deur. "Je hebt bezoek." Zei hij met een grom stem en boeide me vast. "Meekomen." Zei hij en trok me ruw aan mijn arm. Ergens had ik gehoopt dat het Sil zou zijn maar natuurlijk was ze dat niet. Het was Lucas. "Hey Luc!" Zei ik en schoof op de stoel voor hem. De bewaker verliet ons. "Alles loopt volgens plan." Zei Lucas. "Ik heb haar volledig in mijn vertrouwen. Ze is als een muis voor de kat." Zei hij, Ik was opgelucht over dat goede nieuws. Lucas voeld niks voor Sil, ik natuurlijk wel. Hij helpt mij om Sil terug te winnen als ik vrij kom. Alles loopt volgens plan. "Goed werk." Zei ik en knikte. "Kan je haar eens meenemen?" Vroeg ik. "Ben je nou echt dom? Als ze ziet dat wij bevriend zijn ben ik haar kwijt, beter gezegd ben jij haar kwijt." Zei hij. Daar had ik nog niet bij stil gestaan. "Houdt je goed maat!" Zei Lucas nog na toen hij vertrok. Ergens voel ik me schuldig tegenover Sil dat ik dit allemaal doe. "Terug de cel in jij!" Gromde een andere man en nam me bij mijn kraag. "Slaap lekker!" Riep ik. Hij keek chagerijnig. "Mond dicht!" Riep hij.

Sil POV

Lieve is nog maar een weekje uit de coma. Ze ziet er niet erg gezond uit. Haar hoofd zit vol schrammen en ze herinnerd haar niets meer. Ze heeft een blauw oog en een deuk in haar hoofd van het vallen. De politie is al een paar keer komen vragen wat er gebeurd was en zei ze dat er niets aan de hand was en lachte met een big smile. Ze deed dus heel anders als gewoonlijk. Sarah heef het er ook niet echt makkelijk mee om Lieve zo te zien. Het doet haar denken aan haar oma die deed voor dat ze stierf ook zo anders.

De politie man klopte op de deur. Lucas liep naar de deur en deed hem open. "Kom binnen!" Zei hij en liet de vrouw en de man naar binnen. "Weet jij wat er precies gebeurd is Silke? Het lijkt niet per toeval dat die luster gevallen is." Zei de man, zonder goede dag te zeggen. "Nee sorry ik stond in de hal en hoorde ineens een hardz klap en geschreeuw en vallend glas. Ik was meteen gaan kijken en meer heb ik niet gezien." Zei ik. Meer had ik ook echt niet gezien. Lucas bleef verdacht stil voor zich uitkijken met een grijns. "Toch bedankt Silke." Zei de vrouw en knikte vriendelijk.

"Zijn ze bij jou thuis ook geweest?" Vroeg Alix aan ons. "Ja ik heb niet kunnen antwoorden want ik wist niet wat er gaande was." Zei Maxine en nam een slok van haar glas. "Denk je echt dat het sabotage is?" Vroeg Ethell die vanuit de keuken aan kwam met een pot vol pasta. "Ik heb geen idee, ocharme Lieve ze heeft toch ook altijd pech. Eerst die kogels en nu die luster." Zei Sarah die al pasta aan het opscheppen was. "Hier klopt iets niet. Het is toch erg 'toevallig' dat die luster juist valt wanneer Lieve daar staat? Zou die luster op haar gemikt zijn?" Zei ik. Ik vond het erg verdacht. Het werd stil. Iedereen dacht na over wat ik gezegd heb. "Ik weer het niet. Maar het kan sabotage zijn zoals in CSI New York?" Zei Maxine. "Jij met je CSI altijd." Zei Alix en gaf Maxine een stomp. "Och ja... Eet smakelijk." Zei Sarah met haar mond vol pasta. "Smakelijk." Zeiden we in koor en aten onze pasta op.

Mathias POV

Lieve is eindelijk uit de coma. Ik zit al 2 maanden dag in dag uit aan haar ziekenhuisbed. Gelukkig herkend ze me nog. Maar ze is al de rest vergeten. Ik ben erg opgelucht dat ze er nog is, ze had dood kunnen zijn. "Goede middag schat!" Zei ik en liep haar kamer binnen. "Je eten komt zo." Zei ik er achter. Ze kreunde en lachte even naar me. Je zag dat ze pijn leed. "Ik hou van je!" Zei ik en nam haar hand vast. "Ik ook van... AAAAH!" Riep ze ineens. Ik drukte meteen op de bel zodat er een verpleegster zou komen. "Wat is er? Waar heb je pijn?!" Vroeg ik in paniek. De verpleegster kwam binnen lopen. "Wat scheeld er?" Ze wees naar haar oor. Haar wonde was open gekomen door het praten. "Oh! Ik haal even de dokter. Het is niet tegoei gehecht." Zei de blonde verpleegster tegen Lieve. Hoe bedoeld ze niet tegoei gehecht! Wat een ziekenhuis is dit? "Gaat het?" Vroeg ik. "Aah.." Zei ze zacht en kneep in mijn hand. De dokter nam haar mee op haar bed richting een andere kamer waar ze de wonde weer konden hechten. Ik liep een eindje mee en daar zag ik... Nee?! Wat doet hij hier?!

___________

Hey lezertjes! Sorry dat dit een korter hoofdstukje is maar ik heb niet heel veel tijd! Toch dankje voor de votes en reads! :)

Vote&comment!!

XXX

KUSSJES
~Sofie