Agape [Otabek x Yurio]

[7: Aynı vakitte aynı yerde tekrar buluşalım ! ]

Otabek ve Yurio aralarında geçen garip tanışmadan sonra bir süre boyunca konuşmaya çalışmışlardı. 

Hava ufaktan kararmaya başlamıştı. Otabek elini ensesine gezdirdi ve kafasını Yurio'ya çevirdi.

"Şey , hala adını öğrenemedim. Seni ... Nasıl çağırmamı istersin ?"

"Şey , Yuri diyebilirsin. Peki ... Sen ? Ben seni nasıl çağırmalıyım ?"

Otabek hafifçe gülümsedi.

"Otabek demen yeterli olur."

"Peki."

Yurio elini ensesinde gezdirdi. Gecenin karanlığı kızarık yanaklarını sakladığı için şanslıydı.

"Şey ..."

Otabek Yurio'nun konuşmaya başlamasıyla kafasını ona çevirdi ve bütün dikkatini ona verdi.

"Şimdi gitsem iyi olur yoksa Katsudon ve Victor benim için endişelenebilir. Her neyse ..."

Yurio boğazını temizledi ve söylemek istediği şeyleri kafasında toparladı. Yaptığı şeyin tehlikeli olduğunu elbet biliyordu. Ama ilk defa gerçek bir dosta sahipmiş gibi hissediyordu ve bu dostluğun göz açıp kapayıncaya kadar bitmesini istemiyordu. Her ne kadar Yurio , Agape güçleriyle Otabek'in aklını çelmiş olduğunu ve aslında ona hiçbir anlam ifade etmediğini bilse de onunla biraz daha zaman geçirmek istiyordu. Bu özel duyguyu yeni bulmuş iken kaybetmek istemiyordu.

Derin bir nefes aldı ve bakışlarını yere çevirdi.

"Yarın aynı vakitte aynı yerde tekrar buluşalım !"

Otabek hafifçe gülümsedi.

"Bu beni mutlu eder."

Yurio kafasını Otabek'e çevirdi.

"O zaman yarın görüşürüz. Sakın sözünü unutma tamam mı?"

"Unutmayacağıma emin olabilirsin."

İkisi de ters istikamette yürümeye başladılar Otabek bir süre boyunca Yurio'nun gidişini izledi. Şu an gördükleri bir rüya ise asla ama asla uyanmak istemiyordu. Normal de pek sık gülümsemez ve genelde yüzünde en ufak bir duygu belirtisi olmazdı. Ama şu anda kendine gülümsememek için engel olamıyordu. Mutluydu.

Yurio suratında ki engel olamadığı gülümsemesiyle eve girdi.

"Ben geldim ."

Yuri endişe ile Yurio'ya baktı.

"Yurio başına bir şey gelmedi değil mi ? Biraz geç kaldın ve- Bir dakika sen gülümsüyor musun?"

Yurio gözlerini yere çevirdi.

"Tabiki de gülümsemiyorum !"

Yuri gördüğü şeyden her ne kadar emin olsa da fazla üstelemek istemedi.

"Her neyse ben odama gidiyorum. Ayrıca benim için endişelenmek zorunda değilsiniz . Başımın çaresine bakabilirim."

"Şey bilmen gereken şeyler var ..."

Yurio tek kaşını kaldırarak Yuri'ye baktı.

"Bilmem gereken şeyler mi?"

Yuri kafasını olumlu anlamda salladı.

"Evet. İstersen önce otur."

Eliyle salondaki koltuğu gösterdi.

Yurio tereddütlü bir şekilde koltuğa oturdu. Yuri de onun karşısına geçti.

"Sorun ne ?"

Yuri bir süre bekledi nasıl söylemesi gerektiğini bilmiyordu. Belki de söylememeliydi de.

"Bugüne kadar kimsenin seni görmesine izin vermedin değil mi?"

Yurio bir süreliğine durdu. Avuçları terlemeye başlamıştı.

"Tabiki de izin vermedim !"

Yuri rahatlıkla gülümsedi.

"Tamam bu şekilde dikkatli olmaya devam et ve ormanın derinliklerinde vakit geçirmeye çalış olur mu ?"

"Peki . Artık gidebilir miyim ?"

"Evet."

Yuri olanları söylemediği için kötü hissediyordu . Ama söylemesi Yuri'nun durumunu daha da tehlikeye sokabilirdi. Şimdilik Yurio'nun davranışlarını değiştirmenin en iyisi olacağını düşünüyordu.

Yurio odasına gitti. Yatağına uzandı ve tavana baktı.

Tabi ki de Yuri'yi dinlemeyecekti. Otabek ile yeni tanışmıştı. İlk defa bir dosta sahip olmuştu. Yuri'nin söylediği saçma şeylere kulak asacak hali yoktu.

Otabek evine ulaşmasıyla kapı eşiğine çökmüş olan Phichit'i gördü. Burnu soğuk sebebiyle kızarmıştı. Otabek Phichit'e doğru ilerledi.

"Phichit burada ne arıyorsun ?"

Phichit Otabek'i görünce ayağa kalktı.

" Bu işin peşini bırak Otabek."

Sesi titrek çıkmıştı.

"Üşümüş olmalısın. Kahve ister misin."

"Biraz olsun beni dinle ! Onu asla bulamayacaksın vaz geç artık !"

"Phichit-"

"Kaç yıldır arıyorsun ama hala bulamadın. Sence de bu sebepsiz aramayı durdurma zamanı gelmedi mi ? Eskiden bir sorun yoktu ama artık işin ucunda hayatın var."

"Phichit-"

"Ne !"

"Ben onu buldum."

Phichit şaşkın bir şekilde olduğu yerde durdu.

"Buldun mu ?"

"Evet . İstersen içeride konuşalım tamam mı ?"

Otabek kapıyı açtı .Phichit'in içeri girmesini bekledi. Phichit içeriye girince kapıyı kapattı ve mutfağa doğru ilerledi. Ev oldukça tozlu ve kirliydi. Bu normaldi Otabek yıllardır araştırma yaptığı için evine çok nadir uğruyordu. Phichit'in Otabek'i burada bekleyip bulması kesinlikle büyük bir mucizeydi.

Otabek yemek masasına oturdu. Bir şey ikram etmek isterdi ama evde tarihi geçmemiş bir şey bulabileceğini sanmıyordu. Belki kahve veya çay tarzı bir şey bulabilirdi ama Phichit'e her şeyi bir an önce anlatmak istiyordu.

Phichit Otabek'in karşısına oturdu. Merakla Otabek'in konuşmasını bekliyordu.

--------------------

Bu bölüm iyi olmamış olabilir bunun için özür dilerim.