Roekeloos

5. De kerstman

25 december 1996,

'Mama?' vroeg ik. Met grote ogen keek ik naar het bed waarin ze lag. Ze was volledig bedekt met de deken, dus kon ik haar niet zien. Nadat ik me de hele dag verveeld had, had haar thuis horen komen en was ze naar haar kamer gegaan zoals altijd. Ze antwoordde niet, dus ik kwam voorzichtig dichterbij. 'Mama?' vroeg ik nog een keer. Ze wilde niet gestoord worden, maar ik had haar zoveel te vertellen. Ik ging naast haar bed staan en klopte zachtjes op het bolletje dat in de deken gevormd werd.
'Rot op,' mompelde ze. Ik aarzelde, maar de nieuwsgierigheid overwon de angst. Als mijn moeder thuiskwam, kon je haar maar beter met rust laten en als ze net wakker werd ook. Eigenlijk kon je haar beter altijd met rust laten, maar dat kon ik gewoon niet. Ik zette mijn ellebogen op het bed en legde mijn kin in mijn handen. Met mijn vingertoppen tikte ik zachtjes op mijn wangen.
'Mama? Wie is de kerstman?' vroeg ik. Er viel een korte stilte.
'Heb je weer aan de tv gezeten?!' zei ze op een verwijtende toon. Ik slikte.
'Nee,' loog ik. Ze haalde het deken van haar hoofd en keek me met rode ogen aan.
'Hoe kom je daarop dan, he? De kerstman?' Het was duidelijk te merken dat ze hier niet blij mee was.
'Ik... Ik...,' stamelde ik. 'Van Brian.' Ze pakte mijn bovenarm stevig vast en ik piepte even van de pijn.
'Ik zie dat je liegt. En who the fuck is Brian?' bromde ze. Het was niet echt het type vraag waarop je antwoord diende te geven. 'Ik wil niet meer hebben dat je er aan zit, begrepen?' siste ze. Ik knikte. 
Ze liet me weer los - waardoor ik bijna naar achteren viel - en draaide zich van me weg. Ik keek nog even naar haar.
'Sorry mama,' fluisterde ik, ook al had ik eigenlijk helemaal nergens spijt van. Ik vond het jammer dat ik nog steeds geen antwoord op de vraag had, maar ging er maar van uit dat ik die toch niet van haar zou krijgen. Met een gepruilde onderlip draaide ik me weer om en liep ik haar kamer uit.