Η πύλη

Κεφάλαιο 8

Πλευρά Χριστίνας
Το φως του ήλιου που περνούσε μέσα από το παράθυρο με έκανε να ξυπνήσω με ένα χαμόγελο στα χείλη. Ανασηκώθηκα από το κρεβάτι κοιτώντας το ρολόι που βρισκόταν στον απέναντι τοίχο. Οι δείκτες του έδειχναν οχτώ και μισή. Πώς ξύπνησα τόσο πρωί χωρίς να γκρινιαξω; Άλλες φορές δεν σηκωνομαι με τίποτα από το κρεβάτι και τώρα χαίρομαι κιόλας... Μάλλον άρρωστη θα είμαι, δεν εξηγείται αλλιώς. Σηκωθηκα από το κρεβάτι και τεντωθηκα λίγο. Μπορώ να πω πως ήταν ο καλύτερος ύπνος που έχω κάνει στη ζωή μου! Το κρεβάτι ήταν τόσο μαλακό που έμοιαζε σαν να κοιμομουν σε σύννεφο. Δεν θα με χάλαγε να είχα και εγώ ένα τέτοιο... Κοίταξα τριγύρω το δωμάτιο και είδα πως έχει και δικό του μπάνιο. Πω πω πολυτελειες, όχι ότι με χάλαγε δηλαδή. Προχώρησα προς το μπάνιο και επλυνα το πρόσωπο μου. Μην φανταστείτε καμία βρύση, μια λεκάνη είχε με νερό και δίπλα ήταν κρεμασμενη μία πετσέτα. Την πήρα, σκουπιστηκα και την κρεμασα στη θέση της, μη μάθουν και τα καρτούν πόσο ταμπέλα είμαι... Με αυτή την σκέψη γέλασα λίγο και άρχισα να σκέφτομαι τι έχει γίνει μέχρι τώρα. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο, να βρίσκομαι σε ένα φανταστικό κόσμο παγιδευμενη μαζί με ήρωες κινουμένων σχεδίων. Δεν λέω, μου αρέσει που συνάντησα φανταστικους χαρακτήρες αλλά είναι και λίγο τρομακτικό αν το σκεφτείς... Και στην τελική, άμα ήθελα να τους δω θα πήγαινα στη Disneyland. Βγήκα από τις σκέψεις μου όταν κάποιος χτύπησε την πόρτα του δωματίου μου.
Υπηρέτης: "Δεσποινις Χριστίνα;"
Χ: "Ναι;"
Υ: "Η βασίλισσα Ελσα σας περιμένει για πρωινό μαζί με την πριγκίπισσα Άννα."
Μπράβο ρε φίλε που με ειδοποιησες γιατί με έχει πιάσει μια πείνα...
Χ:"Εντάξει, θα έρθω σε 5 λεπτά "
Οκ, τώρα πρέπει να κατέβω να φάω πρωινό μαζί τους... Είμαι σίγουρη ότι θα μας βομβαρδισουν με ερωτήσεις για τον κόσμο μας. Δεν με ενοχλεί αυτό απλά πολλά πράγματα δεν υπάρχουν σε αυτό το κόσμο και θα είναι πιο δύσκολη η εξήγηση... Πλάκα πλάκα ο Νίκος ξύπνησε; Οχ... Μακάρι ο υπηρέτης να μην προσπαθήσει να τον ξυπνήσει γιατί δεν τον βλέπω καλά...

Πλευρά Νίκου
Τουκ, τουκ, τουκ. Αυτό το τουκ με ξύπνησε από τον υπέροχο μου ύπνο. Κοιτάω την ώρα, εννιά πάρα δέκα. ΤΙ;! Τόσο πρωί ούτε τα κοκορια δεν ξυπνανε. Γιατί να με ξυπνησουν τόσο πρωί, ΓΙΑΤΊ;;; Ξαναχτυπάει την πόρτα.. Αα θα του χτυπήσω το κεφάλι στο τοίχο οποίου είναι.
Υ:" Κύριε Νίκο, είστε ξυπνιος; "
Τώρα ναι, εξαιτίας σου παλιό ηλιθιε -_-
Ν:" Ναι... "
Υ:" Το πρωινό είναι έτοιμο, η βασίλισσα και η πριγκίπισσα σας περιμένουν "
Οι ποιες;;  Αα τώρα θυμήθηκα.. Αυτες από την ταινία που έλεγε η Χριστίνα. Τελικά είχε δίκιο, είμαστε σε αυτή την 'ταινία'.. Ο Θεός να την κάνει ταινία...
Ν:" Εντάξει θα έρθω σε λίγο. "
Υ:"Όπως επιθυμείτε."
Μου την σπάει όταν μου μιλάνε στο πληθυντικό, το θεωρώ ειρωνικό παρόλο που δεν είναι. Αλλά αυτός μου μίλησε έτσι για να μου δείξει σεβασμό. Μα δεν είμαι ούτε μεσήλικας ούτε κανένας κύριος, όπως με αποκάλεσε, για να με σέβεται. Ένας έφηβος είμαι, ίσα ίσα εγώ θα έπρεπε να τον σέβομαι. Τέλος πάντων, ας πάω κάτω μην με περιμένουν κιόλας. Κατευθυνθηκα προς την πόρτα του δωματίου και όταν την άνοιξα, την ίδια στιγμή έβγαινε και η Χριστίνα από το δωμάτιο της όπου βρισκόταν απέναντι από το δικό μου. Με κοίταξε και μου έσκασε ένα μικρό χαμόγελο, της το ανταποδωσα χαμογελωντας.
Χ:"Βρε, βρε, δες ποιος αποφάσισε να ξυπνήσει. Καλημέρα παρεμπιπτόντως. "
Ν:" Θα ήταν καλή η μέρα αν δεν ξυπνουσα τόσο πρωί.. "
Χ:" Χαχα, μες το κέφι σε βλέπω. "
Ν:" Ουου, δε βλέπεις; Είμαι τόσο χαρούμενος που θα αρχίσω να τραγουδάω σε λίγο... "
Χ:" Όταν είναι να τραγουδήσεις, να μου το πεις πριν αρχίσεις. Για να αρχίσω να τρέχω, τα θέλω τα αυτιά μου. "
Τώρα την σκοτώνεις ή δεν την σκοτώνεις;...  -_- Είχε αρχίσει να γελάει και να χτυπιεται σαν υστερικο. Όταν ηρέμησε λίγο με είδε που την κοιτούσα με το ένα φρυδι σηκωμενο και ξαναρχισε να γελάει. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πώς την κάνω παρέα. Μετά από λίγο σταμάτησε να γελάει. Αληλουια.
Ν:"Δεν πάμε σιγά σιγά γιατί θα μας περιμένουν; "
Χ:" Αντε πάμε "

Πλευρά Χριστίνας
Πηγαίναμε πάνω κάτω στους διαδρόμους προσπαθώντας να βρούμε που στην ευχή ήταν η τραπεζαρία. Αυτό δεν είναι παλάτι, λαβύρινθος ειναι! Κάποια στιγμή καθώς ψάχναμε βρήκαμε μια γυναίκα, λογικά θα ήταν υπηρετρια,  την πλησιασαμε για να μας προσανατολισει.
Χ:"Συγνώμη, μήπως μπορείτε να μας πείτε που είναι η τραπεζαρία; "
Υ:" Βεβαίως, ακολουθήστε με. "
Κάναμε όπως μας είπε και την ακολουθησαμε. Μα καλά, πως θυμοταν προς τα που είναι; GPS καταπιε; Περπατουσαμε για λίγο μέχρι που σταμάτησε μπροστά από μια μεγάλη ξύλινη πόρτα.
Υ:" Φτάσαμε. "
Χ, Ν:" Ευχαριστούμε "
Ευχαριστησαμε την γυναίκα και πήρα την πρωτοβουλία να χτυπήσω την πόρτα, μιας και είδα τον Νίκο που ήταν έτοιμος να μπουκαρει μέσα, λες και είναι στο σπίτι του.
Ε:" Περάστε."
Ανοίξα σιγά σιγά την πόρτα και μπήκαμε μέσα...