Retrograde (Completed)

Chapter 34

Retrograde | Chapter 34

Flashback . . .

A few days ago, Sander and I went to this famous restaurant in the Metro. The place was absolutely scenicㅡall the candles, the flowers, the romantic music. The ambiance was just perfect.

We celebrated our third anniversary.

'Di ko naman inasahang ang ganda pala ng regalo nya sa akin. Sobrang pinagisipan, saktong-sakto. He held my hand tightly before he started nibbling my fingers. I knew he's hiding something, na-sense ko na yun. Hinihintay ko lang naman na sa kanya mismo manggaling.

"Everee... look... I love you. I love you so much and I don't think I can keep this in any longer. You trust me, I know. And I d-dont want t-to break that..."

Then he told me what happened.

I remained quiet for a moment, my labored breathing filled up the silence. Naguunahang bumagsak ang mga luha sa mata nya habang mas humihigpit ang kapit nya sa akin.

I asked everything I wanted to know. Tinanong ko lahat at pagtapos nun ay tahimik akong tumayo at nagpaalam sa kanya. He ran after me, mahigpit ang yakap nya sa bewang ko. Tila nanghina ako dahil sa inamin nya sa akin pero inipon ko ang natitira kong lakas para tanggalin ang kapit nya.

Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin sya nakakausap. I asked for space, he respected that. Naubos ko na ata ang isang rolyo ng tissue dahil sa mga luha ko. Pati si Sier ay nabubulahaw ko na, lagi kasi syang pumupunta rito para kamustahin ako.

"Hay naku! Kaya ayaw kong naiin-love eh, ang daming dalang problema sa buhay."

Lumipat ang namumugto kong mga mata sa babaeng nakaupo sa harap ko ngayon. Umiling ako, "Ang sakit. Ang sakit, sobra. Sobra-sobra."

Dinuro-duro ko ang aking dibdib. I haven't cried this much for a while. Overused na nga ata ang tearducts ko. Sierra caressed my face using the back of her hand. "Wala ka namang kasalanan."

"Yun na nga eh, wala akong ginawa pero ang hirap pa rin," wika ko. I sneezed for the nth time. I probably look like shit, yung tipong matatakot ka kapag nakita mo. Sobrang bangag, sobrang wasted.

"Buti nalang med students tayo, hindi sila masyadong magtataka kung bakit ganyan yung itsura mo," aniya sa nanlolokong tono.

I slapped her arm, "Seryoso kasi!"

Hinila nya ako patayo, "Kailangan mong mag-ayos, papasok tayo. Ilang araw ka nang absent. Ikaw bahala, baka ma-drop ka nyan."

Kahit labag sa loob ko, pinilit kong pumasok at mag-aral. Naabutan ko nalang ang sarili kong nakatingin sa kawalan. Miski yung proctors ko minsan ay tinatawag na ako. Hindi raw ako nakikinig, which is partly true. Wala lang talaga ako sa tamang huwisyo.

My routine stayed the same for the next few days... and weeks... and months.

Ilang buwan na ang nakalipas pero kahit anong gawin ko, kahit anong pilit koㅡmasakit pa rin. Yung hiningi kong space, naging permanente na ngayon. I broke up with him. Ano pa bang tamang gawin?

I'm literally against a child. Ikakasira ng pamilya ng isang bata kapag nagpatuloy kami. I needed to shove that down my throat. Para kahit papano ay matanggap ko.

"I don't want to mess up your head, Everee. Pero kasiㅡgaano ka ba ka-sigurado na kapag naghiwalay kayo magiging sila?" tanong ni Sierra.

"They have to."

"They don't need to."

I buried my face between my arms. Tama naman si Sierra. I know San, kapag ayaw nya; ayaw nya. No one can force that guyㅡnot even me. "Kailangan Sier, para sa bata."