Gül Kurusu /DÜZENLENİYOR/

-Bölüm 32-

Kafamı olumlu anlamda salladim "anlaşilan bu mesleği yapmani istemiyor musum"

Kafasini olumsuz anlamda salladi "pek sayilmaz sadece normalden daha fazla kiskançtın diye biliriz,bilirsin sen ve sizin gibi kizlar" hafifce gülümsedi.

Gülmeye başladım "sen çok iyisin inan bana,bu kazadan önce sana sahip olduğum için çok sanşlıymışım"

Dediğimi anlamamış  olacak ki gözlerime oldukça boş ve imasız  baktı.Bir kaç kere ağzını açıp kapadı "öncesi derken ?" Oldukça soğuk söyledikten sonra gözlerime baktı.

Onun boş bakışlarından sonra yanlış bir şey söylediğimi farketmiş oldum "bak o şekilde demek istemedim.Ben böyle bir şey yaşadım ve hiç bir şey olmamış gibi sana yalan söyleyemem şuan yeni doğmuş bir bebekten farkım yok çünkü sizi tanımıyorum ve bunun için çok zaman gerekiyor sana karşı bir şeyler hissetmem için inan bu oldukça zor beni anlamanı çok isterim"

Yüzünün şeklinden de anladığım gibi oldukça bozulmuştu onu üzmek gibi bir amacım yoktu aslında neden bu şekilde olduğunu tam olarak anlayamamıştım.Kafasını sallamakla yetindi, sadece ağzından kelimelerin dökülmesini beklerken ağzını sürekli olarak açıp kapattı ''anladım'' diyerek gözlerini başka yere çevirdi.

Oturduğum yerden yavaş adımlarla kalktım,tuvaletin yolunu alırken elimle kafama vurdum ''gerizekalısın sen''

-1-2 AY SONRA-

Bu olayların üstünden oldukça fazla zaman geçmişti günden güne iyiye mi gidiyordum tam emin değildim herkes başımda sürekli olarak bir şeyler zırvalamakla yetiniyordu dediklerinden bir şeyler anlamıyordum çünkü onları hala tam olarak tanıyamamıştım. Lucas ile çok fazla görüşme fırsatı bulamıyorduk ben onu aramaya çalıştığımda hep bir işi oluyordu veya açmaya bile tenezzül etmiyordu,

önümde sallanan bir el görmemle aklımdaki tüm düşünceler yaprağın suya düşmesi gibi benden uzaklaştı ''dediklerimizi anlamışsındır umarım çünkü her gün bunu yapmak hem seni hem bizi yoruyor''

Kafamı salladım ''tahmin edemezsin şuan beynimde dönen on binlerce düşünceyi çalışıyorum görüyorsunuz''

Elimi pia'nın elinin üstüne getirdim ''bak bunu atlatacağız,kendinizi bu kadar yormanıza değmek zorunda inan bana''

Gülümsedi ''ah,haklısın kendimizi çok kasıyoruz böyle şeyleri 1 ayda yapmaya çalışıyoruz sanki yavaş ilerleyebiliriz''

-3 AY SONRA-

Aylar su gibi akıp gidiyordu ve ben hala lucas ile görüşemiyordum olayların üzerinden geçen her dakika bile beni endişelendirmeye oldukça yetiyordu ne olursa olsun ona ulaşacaktım.

Düşünceleri aklımdan savurarak son kez aynada kendime baktım.Harika görünüyordum.Pia'nın çığlıkları arasında oldukça hızlı şekilde aşağı indim ''nasıl görünüyordum''

Ellerimle elbisemi tutarak sağa sola sallandım,yüzümdeki kocaman gülümsemeyle yüzüne bakmaya başladım.Benim yüzümdeki gülümsemeyle beraber gülmeye başladı ''oldukça iyi görünüyorsun de nereye gidiyorsun sen ?''

Elimle başıma vurdum ''sana söylemeyi unutmuş olamam,bir kaç ay önce tanıştığımız smice adındaki bir bombayla buluşmaya gidiyorum.''

Kaşlarını hafifçe kaldırdı ''bana bunu neden yeni söylediğini bilmiyorum ama bu saatte gitmen doğal mı sence ?''

''evet,beni eve kendisi bırakacak sen beni merak etme telefonum açık olacak''