Psikopat Sevgilim 2

Anı Yaşamak İstiyorum

HERKESE MUTLU YILLAR :)

2014'ÜN İLK GÜNÜNDE AŞK DOLU BİR PS BÖLÜMÜ SİZİ BEKLİYOR.  :)

OY VERMEYİ UNUTMAYALIM LÜTFEN :D

Kolumu tuttu.
- Tek yorulan sen değilsin. Senden özür diliyorum,olmuyor. Görmezden geliyorum yine olmuyor. Acı çeken, sinirlenen bir tek sen değilsin! Ne yaptıysam olmadı,biliyorsun. Beni affetmeyen sensin ama ağlayan da sensin.Anlamıyorum.
- Aptalsın. Hiç mi aklına beni bıraktığın için hala kırık olduğum gelmiyor? Ya affetmeyi istediğim ancak buna hiç zaman tanımadığın gelmiyor?
- Bu ne demek şimdi?
- Ne zaman seni affetmeye çalışsam beni daha çok kızdırıyorsun,üzüyorsun.
- Deniz,  sana kaç kez hatırlatmalıyım üzgün olduğumu,seni sevdiğimi?

İşte o an, ona deli gibi sarılmak gelmişti,içimden. Beni sevdiğini bir kez daha söylemişti.
Tekrar konuşmaya devam etti.
- Lütfen bana bir şans ver.Bu akşam bir yemeğe çıkalım. Her şeyi konuşalım.
Cevabımı beklemeden bana yaklaştı. Parmakları yüzümde gezindi.
- Ağlamayı kes.

Çekimlere döndüğümüzde herkes bize bakıyordu. Arslan yerini alırken Emre yanıma geldi.
- Onu nasıl ikna ettin? Bunu yapabileceğini sanmıyordum.
Bir şey söylemedim.

Çekimler saat sekize kadar sürdü. Ancak tüm hepsini yetiştirebilmiştim, ekibimle birlikte.

Tam kapıdan çıkarken Arslan bana yetişti.Ne kadar silmeye çalışsa da biraz pudra ve gölgelendirmeler duruyordu.

-Benimle gel.

Dedi ve beni arabasına yöneltti.Arabaya bindikten sonra aynadan kapının önünde bize bakan Savaş'ı gördüm.Arslan arabayı çalıştırmasıyla oradan uzaklaşmamız bir oldu.

-Sadece bir saat.

-Benim için yeterli.

Dedi Arslan, kendine duyduğu öz güven sesine de yansıyordu.Ve tüm olanlara rağmen yüzü her zamanki sert haline bürünmüştü.Ve yol boyunca bir daha konuşmadı.

Şık bir yere gelmiştik.Kıyafetim burası için hiç uygun değildi.Ancak kafamı bu konu hakkında pek yormamaya çalışarak gösterilen masaya geçtim.Arslan karşıma oturdu.Yemek siparişlerinden sonra bana, gözlerimin tam içine baktı.

-Seni orada bıraktığım için üzgünüm.

-Neden bir kez olsun aramadın?

-Üzgünüm.Gerçekten.Aramak istedim ama... Her neyse.Bak Deniz...

-O kızıl kafa kim?

-Ciddi bir şey değil.

-Ama hala devam eden bir şey? Şu anda saçmalıyorsun,farkındasın değil mi?

-Bak,Deniz.Beni tanıyorsun.Hiçbir zaman insanlarla bu açıklıkta konuşmam.Sana tüm kalbimi açıyorum.Evet, eşeklik ettim.Ama sen de kabul et ki benden vazgeçemiyorsun öyle olsa benim o davranışlarıma ağlayarak tepki vemezdin.Peki neden Deniz,neden böylesine katı yüreklisin?

-Sana inanamıyorum,Arslan?! Beni bırakıp gittin,bir kez bile telefon açmadın! Onu geç hayatta olup olmadığımı bile merak etmedin, halbuki ben senin ardından...

-Ne oldu?

Sert yüzü daha da sertleşmiş, gözlerinde kızgınlık belirmişti.

-Beni yıkıp gittiğinin farkında değilsin değil mi? Beni öylesine kırdın ki... Ortada hiçbir şey yokken tek kelime etmeden gittin.Hiçbir açıklama yapmadan... Önce sen...Ne yapmamı bekliyordun Arslan? O yaşadığım günler sonrasında seni hemen affetmemi mi? Bu sence mantıklı mı? Üstüne üstlük bir de defalarca o kızıl kafayla gördüm seni.Hem de öpüşürken...