The Equation of Us (COMPLETED)

Chapter 21

Chapter Twenty- One
Sorry

Tahimik akong bumaba ng hagdan habang hawak hawak ang bag ko. Pupunta na ako sa school, I was late for my first class at may tatlong oras pa para makahabol sa third class ko.

Wala naman daw kasi yung teacher namin sa second subject.

Nadatnan ko sila mommy at daddy na seryosong nag-uusap. Kahit nakalagpas na ako sa kanila ay hindi nila ako napansin maliban na lang noong batiin ako ng isa sa mga katulong namin.

"Darling!" tawag ni mama sa akin. I looked at her and kissed her on the cheek, ganoon rin ang ginawa ko kay daddy bago sila binati ng magandang umaga.

"Akala namin ay hindi ka papasok? You woke up late." sabi ni mommy saka inalis ang ilang hibla ng buhok na nakaharang sa aking mukha.

Daddy chuckled and we both looked at him, "Nag-enjoy siguro at napagod ng sobra sa date nila ni Luther."

Natigilan ako sa narinig ko mula kay daddy. Narinig ko na naman ang pangalan niya.

Napangiti si mommy at hinaplos ang braso ko, "Nagdate kayo kagabi? Wow, that's great. Can you tell us what happened?"

Hindi ako nakasagot kay mommy. Pakiramdam ko ay may ilang libong kutsilyo ang tumusok na namang muli sa puso ko.

"Anak, are you okay?" tanong sa akin ni mommy at doon na ako nakatingin ng deretsyo sa kanya.

I faked a smile, "Y-yes, I'm okay." maikling tugon ko saka tinignan ang oras sa suot kong relos. "Mommy, I have to go." paalam ko sa kanila.

They both nodded at sinabing mag-ingat daw ako sa pagmamaneho. Lagi ko namang ginagawa iyon.

Nang dumeretsyo ako sa school at matapos kong bumaba ng sasakyan ay nagpunta na ako sa loob. Trying to find Jess dahil sa kanya ko gustong pag-usapan ang tungkol sa nangyari sa aming dalawa ni Luther kagabi lang.

Kaya nga apektado pa rin ako nung binanggit ni daddy ang pangalan niya kanina. He doesn't know, they don't know dahil hindi rin naman ako nagsabi. I even lied saying that I'm okay.

Umupo ako sa isang upuan doon sa may sulok. Many of them na dumadaan ay bumabati ng hello at yung iba ay mas nagtatagal para kausapin ako, saying hello and all that stuff.

Ako naman ay walang ibang magawa kung hindi ang ngumiti, kahit pagod na naman talaga ako.

"Jancel..." narinig ko ang boses ni Jessica kaya naman napaangat ako ng tingin at nakita siyang malungkot na nakatitig sa akin.

"Hi, Jess." matipid na bati ko, matipid rin akong ngumiti sa kanya. Dahan- dahan siyang umupo sa harapan ko at matiim akong tinitigan.

"I heard about what happened..." malumanay na sabi ni Jess saka nag-iwas ng tingin. Saglit siyang tumahimik, ako naman ay hindi na lang rin nagsalita.

Hinihintay ko kung ano ang susunod niyang sasabihin.

"Jancel, you can cry. You can lean on me, alam ko namang hindi ka okay Jancel eh. Please, don't pretend." sabi nito saka lumipat sa tabi ko at niyakap ako.

My lips formed a thin line. Tears were slowly forming around my eyes pero nagpigil pa rin ako mula sa pag-iyak na naman.

I shook my head and smiled, "I'm not gonna cry, Jessica. Tama na yung iniyak ko kagabi, nakakapagod kaya." I tried to sound happy and cheerful but I obviously failed.

Jessica didn't smiled at me or something, seryoso lamang siyang nakatitig sa akin na para bang binabasa niya ang nasa isip ko.

"He told me that you're in love with somebody else..." ani Jessica bago binitawan ang kamay ko at sumandal sa upuan.