My green happiness «H.S

Rose

Κλειδωμένη στο δωμάτιο του ψυχιατρείου.Ξανα.Κοιτάζοντας την βροχή που πέφτει εξω απο το παράθυρο καθώς κυλάνε σταγόνες νερου και πέφτουν αργα προς τα κάτω.
Ανθρωποι περνάνε εξω απο το ψυχιατρείο με τις ομπρέλες τους.
Ανθρωποί ελεύθεροι που δεν χρειάζονται να μένουν κλειδωμένοι σε ενα δωμάτιο έχοντας ανθρώπους να σε τραβολογανε και να σου κανουν την ζωή μαρτύριο.

Το όνομα μου είναι Rosalyn με φωνάζουν Rose.Επώνυμο δεν βρέθηκε ποτέ.
Ολοι με γράφουν ως Rosalyn Το Αγνωστο κορίτσι.
Είμαι το μονο κορίτσι εδώ μέσα χωρίς επώνυμο.

Είμαι 16 χρονων και δυστυχώς σε ενα μήνα γίνομαι 17.
Δεν είμαι τρελή για να βρίσκομαι εδώ.Για αυτους η Κατάθλιψη μάλλον θέλει Ψυχιατρειο.
Ήρθα στο ψυχιατρείο στα 12.
Δεν ηταν φυσικο για ενα μικρο κορίτσι να είναι στο ψυχιατρείο έτσι κανένας δεν με πλησίαζε.
Ημουνα Μοναχία μου κάτι που μου αρέσει τις περισσοτερες φορες.Είναι ωραια να είσαι μόνη αλλά όχι να νοιωθεις μόνη.

Πριν έρθω εδώ ζούσα σε ενα ορφανοτροφείο.Εκεί έκανα την πρώτη μου σωστή επαφή με μια Όμορφη κοπέλα.Αλλά έφυγε σε γονεις,σε σπίτι με αγάπη.
Η ιστορία μου είναι Λυπητερή και μάλλον όπως λένε οι αλλοι Τρομαχτική.
Ετσι κανεις δεν θέλει να υιοθετήσει ενα τρομοκρατικό καταθλιπτικό κορίτσι.

Ο Ψυχολόγος μου λέει οτι κάποια οικογένεια υπάρχει εκεί για εμενα.
Όμως 3 χρόνια τώρα όσοι έρχονται να με δουν με απορρίπτουν.

Δεν είμαι και ελκυστική για να με θέλει κάποιος.Είμαι μια συνηθισμένη μαυρομαλλα με ματια μπλε σαν τον Ωκεανό.Ίσως αυτο να είναι το μόνο πράγμα που μου αρέσει πάνω μου.

Λατρεύω να ζωγραφίζω.Νοιώθω ότι την φαντασία μου δεν μπορεί να την σταματήσει κανείς.

Ζωγραφίζω σκούρα όπως τριαντάφυλλα,δάση,ποταμια και σκοτάδια.
Όσο για τους πραγματικούς μου γονείς.Δεν βρέθηκαν ποτέ.
Βρέθηκα σε ενα κουτί εξω απο το ορφανοτροφείο.
Μεσα στο κουτι ειχε μια φωτογραφια των γονειων μου.Μοιάζω στην μητέρα μου.Φαινόντουσαν πολυ χαρούμενοι σε εκεινη την φωτογραφία.

Στα 6 μου αρχισα να βλέπω όνειρα που μου έδειχνε ενα μικρο αγόρι με μπούκλες και πράσινα ματια..Παίζαμε και τρεχαμε δεν μιλαγαμε και τα όνειρα συνεχίζουν ακόμα.

Μια φορά των μήνα βλέπω αυτο το μικρο μπουκλομενο αγορι.Δηλαδή τον έβλεπα τωρα όχι πια.
Αρχισα να ζωγραφίζω συνέχεια τα πράσινα ματια του σε κάθε σελιδα του μπλοκ μου.
Σταμάτησα να των ζωγραφίζω πριν λιγο καιρό όταν τα όνειρα σταμάτησαν.

Στα 7 μου με εκλεισαν σε μια αποθήκη λογο του οτι επιτέθηκα με ψαλίδι σε ενα παιδι χωρίς λόγο.
Του τρύπησα το χέρι.Ομως αυτο μου είχε κόψει την κοτσίδα μου πρωτο.

Με κρατούσαν κλειδωμένη για καιρό μονο με ψωμί τυρί και νερό.
Το ορφανοτροφείο μου ηταν πλούσιο οχι φτωχό.Ειχε καλο φαγητο ωραια δωμάτια αλλά οι άνθρωποι εκει δεν ήτανε καθολου χαρούμενοι με την δουλειά τους και φαινόταν.

Στα 9 μου πήγα σχολείο.Δεν ήμουν ευπρόσδεκτη.Από την στιγμη που με κλείδωσαν στην τάξη μια ολόκληρη μέρα.Με έψαχναν κει με βρήκαν την επόμενη μέρα.Ήξερα τα παιδιά που το έκαναν.Ετσι την άλλη εβδομάδα έκαψα τα μαλλιά του κοριτσιού με την ιδέα.Δεν τους ξανά είδα.

.Στα 12 μου ήρθα εδώ.Σε αυτο το ακατανόμαστο μέρος. Πίστευαν οτι θα ηταν καλό να με προσέχουν ειδικοί στους Ψυχάκιες.

Στα 14 μου βρέθηκε ένας φάκελος για εμενα με το πραγματικό μου όνομα.Πριν μάθω το πραγματικό μου όνομα στην κουβέρτα που με είχανε βρει είχε τα γράμματα  RO και ετσι με έλεγαν μέχρι που..

Στην όμορφη κοπέλα με τα γαλανά μάτια

Το πραγματικό σου όνομα είναι Rosalyn.

Anonymous

Ήτανε τρομαχτικο.Μου έδωσε λαθος ελπίδες.
Πίστευα οτι οι γονείς μου το έστειλαν το γράμμα.
Σκεφτόμουν οτι θα ερχόντουσαν να με πάρουν αλλά δεν έδειξαν κανένα σημάδι.
Αυτο πόνεσε.

"Rosalyn!"αυτή ηταν η φωνή τις προστάτιδας μου.Με προστάτευε σαν να ηταν ο σερίφης μου."Ωρα για φαγητό."Είπε με το χαμόγελο τις καθώς άνοιξε την πόρτα μου

"Ερχομαι Mary"το όνομα τις είναι Mary

Και απο εδώ ξεκινάει η ιστορία
〰〰〰〰〰