Wait... She's a Dude?! !

თავი 4

  - ლუჰან–ჰიონ... აუცილებელია რომ დღეს დალიო  ბაბლ–თი? – ჩაიბურდღუნა კიონსუმ, რომელსაც ძალიან უდოდა ეხლა სახლში წასვლა და საწოლზე დაწოლა. ლუანმა ცოცხალდ დაუკრა თავი და გააგრძელა კიონსუს კაფისკენ წათრევა. 
- აუცილებელია? ნუ.. პირდაპი ძალიან საჭიროა? –ლუჰანმა თანხმოსბის ნიშნად ისევ თავი დაუკრა   და არაფრით არ აპირებდა მეგობრის გაშვებას. "ოხ ეს ჯიუტი ბავში"გაიფიქრა კიონსუმ,  ყოველგვარი წინააღმდეგობის გაწევის გარეშე გაჰყვა ლუჰანს უახლოეს   კაფისკენ.როგორც კი შევიდნენ, მაშინვე იგრძნეს ყავის და ახალი ხილის სურნელი..
- აქეთ , დიოა! – ლუმ დიო თავისუფალი მაგიდისკენ წაიყვანა და სკამზე დასვა .
- აქ დამელოდე! და არც კი იფიქრო წასვლაზე! იცოდე ვიცი სადაც ცხოვრობ! – დაემუქრა ლუჰანი მეგობრას და შეკვეთის მისაცემად წავიდა  . დიომ ჩოლკა გადაიწია თვალებიდან და სახე ხელებზე დადო. მზერით მოათვალიერა მაღაზია, შეაფასა დიზაინი და ინტერიერი და გაეღიმა ასეთ კრეატიულობაზე. მისი მზერა იკვლევდა სხვადასხვა კუთხეს სანამ არ შეჩერდა ერთ ობიექტზე ,კერძოდ კი თავსი სკოლის მოსწავლეებზე,და არა უბრალოდ მოსწავლეებზე, არაამედ "მეფეებზე"   . კიონსუმ მაშინვე მოაშორა მზერა, როგორც კი  შამჩნია კაის დამცინავი ღიმილი და იგრძნო როგორ დაასხა ცივმა ოფლმა , ხელის გულები კი თანდათან უფრო და უფრო სველი უხდებოდა.
- ოჰ, ესეიგი დამელოდე! – კიონსუმ თავი აწია და ლუჰანის ბრწყინავი ღიმილი დაინახა, ბიჭი გამალებით ცდილობდა  საწრუპი ჯოხი ჭიქის თავსახურში გაეყარა.
- ლ–ლუჰან. უკვე იყიდე რაც გინდოდა, შეიძლება ეხლა წავიდეთ ?? – იკითხა კიონსუმ, თან იმედი ჰქონდა რომ მის ხმაში კანკალი არ იგრძნობოდა.
- რატომ? მე მინდა მოვდუნდე და ისე დავლიო ბაბლ–თი ! – დაიჩურცულა ლუჰანმა  და ხმაურიანად დალია  სითხე. კიონსუმ თვალი მოჰკრა როგორ წამოდგნენ კაი და სეჰუნი, რის შემდეგადაც მისი მღელვარება უფრო გაიზარდა.
-ჩვენ შეგვიძლია ჩემთან წავიდეტ და იქ დალევ შენს ბაბლ–თის! წავედით! – თქვა კიონსუმ, ფეხზე სწრაფად წამოდგა, ლუჰანს მაჯაში ჩაავლო ხელი და შეეეცადა მალე დაეტოვებინა შენობა.თუმცა უცებ იგრძნო როგორ გააჩერა ხელმა, რომელიც მის ბეჭს მაგარად ჩაეჭიდა და უკან გაწია  .
- იო  და საით აპირებს ჩვენი პრინცესა წავლას ? – ჩაიცინა კაიმ და კიონსუ კედელთან მიიმწყვდია.
- თავი დაანებეთ! –  დაიყივრა ლუჰანმა, თუმცა სეჰუნის ხელმა მალევე ჩაახშო მისი ყვირილი.
- არ ჩაერიო, გოგონავ –   დაიჩურჩულა მან ლულუს ყურთან, ბიჭმა იგრძნო როგორ დაბურძგლა მთელს ტანში , მაგარამ მალევე დააღწია თავი სეჰუნის მკლავებს და გაიცინა.
- მე გოგო არ ვარ! –დაიყვირა  მან კიდევ ერთხელ და ირგვლივ ხალხის ყურადღებაც მიიბყრო.
სეჰუნს უბრალოდ არ შეეძლო სიცილისგან თავის სეკავება.
- ეს სულაც არა საამაყო ჩემო ტკბილო – ლუჰანმა   მოღუშა წარბები და უკვე მზად იყო  სეჰუნისთვის ბაბლ–თი სახეში შეესხა, თუმცა იცოდა რომ ეს შესანიშნავი ბაბლ–თი ასეთ სიკვდილს არ იმსახურებდა.
- ასე უცნაურად რატომ ლაპარაკობ?  – გულუბრყვილოდ იკითხა ლულუ, როცა შეამჩნია რომ სეჰუნის ლაპაკი ცოტა განსხვავდებოდა სხვა ყველა დანარჩენი კორეელების საუბრისგან  . სეჰუნის თვალები გაფართოვდნენ, ხოლო სისხლმა შიგნით დუღილი დაიწყო.ყველაზე მეტად იმ ადამიანებს ვერ იტანდა ვინც მას თავისი თლიფინის გამო დასცინოდა. სერიოზულად!? სერილზულად? თლიფინი, ეს რა კანონსაწინააღმდეგოა?
- ეს სასაცილო სულაც არაა – მოუჭრა ბიჭმა, თვალმოუშრორებლად უყურებდა ლუჰანს,  არ ადარდებდა რომ გოგო იყო, პასუხი უნდა ეგო იმაზე რომ შეეხო სეჰუნის ცხოვრების ყველაზე დიდ კომპლექს .
-   არ დაგცინოდა და არც შენი გაწვალება უნდოდა! მან მართლა არ იცის –  თქვა კიონსუმ და თავი დააღწია კაის . სანამ ბიჭები გონს მოვიდოდნენ, კიონსუმ მოკიდა ხელი ლუჰანს მაჯაში და სწრაფად გაიყვანა მაღაზიიდან.
- ჰეი, ეხლავე დაბრუნდით, მე ჯერ არ დამიმთავრებია !!!!! იცოდეთ პასუხს აგებთ ამაზე!! – დაიყვირა სეჰუნმა როცა აპირებდა ბიჭების უკან გაყოლას, თუმცა  კაიმ დაიჭირა მეგობარი, ხელი თავზე გადაუსვა და თმები აურია. 
- ოჰ, კარგი ერთი სეჰუნ , ეს საყვარლობა და შენი საუბარიც საყვარალდ ჟღერს! – დაცინა მას კაიმ
- მოკეტე, ვერგიტან– მოიღუშა სეჰუნი, ამით კაის სიცილი გამოიწვია და კიდევ უფრო მოანდომა მეგობარს მისი დაცინვა.
- მათთან ხვალ დავამთავრებთ, ეხლა კიდევ ჩემთან წავიდეთ.
სეჰუნამ თავი დაუკრა და  თვალი შეავლო იმ მხარეს საითაც ლუჰანი გაიცა, რის შემდეგაც კაის გაჰყვა უკან.