Hailey is het soort meisje dat geliefd is bij iedere jongen uit de klas. Het enige wat ze daar voor hoeft te doen is een keer met haar heldere blauwe ogen knipperen en haar lange blonde haren over haar schouders te gooien. Ze draait alle jongens om...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Weet je zeker dat dit een verstandig plan is?" "Luister, ze waren je beste vrienden op de middelbare school." "Toen waren ze het niet eens met onze relatie en daardoor hebben we elkaar nooit meer gesproken en dan moet ik nu opeens verder gaan alsof we nooit uit elkaar zijn gevallen?"
"Kom op, ik weet dat ze niet de juiste vrienden voor je waren, maar je hebt ook plezier met ze gehad dus je moet kijken of het niet zoals toen kan zijn. Misschien accepteren ze ons nu wel, aangezien we nu vier jaar een relatie hebben" Ik zuchtte.
"Je weet dat ik alleen belde zodat je me er onder uit kon praten" "Dat weet ik, maar dan heb je pech"
"Je bent gemeen." "Ik maak het vanavond wel weer goed" Ik lachte. "Oké, ik zie je straks"
Ik hing op en stapte het restaurantje binnen. Het was nieuw in de stad en ik was er nog nooit eerder geweest. Ik zag mijn oude groep al achter in de hoek. Ik slikte en stapte op ze af. "Daar hebben we onze verloren prinses" Samuel sprong op en gaf me een knuffel.
Ik ging naast Addison zitten en glimlachte naar iedereen. "Hoe gaat het op school?" Vroeg Judith. "Vorige week mijn diploma gekregen, ben weer druk bezig met werken" Judith trok haar wenkbrauwen op. "Je bent een half jaar eerder klaar!" Ik knikte. "Komt omdat ik buiten school nog bij mijn vader werkte, dat heeft me een hoop bijgeleerd"
Addison knikte. "Wat moet je bij je vader als modeontwerpster?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee, ik ben rechten gaan studeren" "Net als David dus" Merkte Samuel op. "Waar blijft hij trouwens?" Vroeg Judith.
Stiekem hoopte ik dat hij niet op zou komen dagen. "Hebben jullie überhaupt nog gepraat?" Vroeg Addison. "Hij was afgelopen week op kantoor en nodigde me uit voor vanavond. Niet echt gepraat samen, daar was geen tijd voor" Samuel zuchtte.
"Dit kan dan nog wel het ongemakkelijkste etentje ooit worden" Ik zei niks en nam een slok van mijn wijn die voor me was neergezet.
"Hij wil dat jullie weer zoals eerst worden" "Zijn vader en mijn moeder zijn er vandoor gegaan met hem en ze hebben nooit meer iets van zich laten horen. Mijn moeder verwijt ik nog het meeste maar David en ik hadden elkaar beloofd nooit uit elkaar te gaan. Hij was mijn beste vriend maar ook dat is totaal veranderd."
"Sinds je met Laurens kreeg" Zei Judith. "Sinds hij met Kelsie kreeg en het werd alleen maar erger nadat Chris overleed" Bij het horen van die naam keek iedereen even weg.
"Mis je Chris nog veel?" Vroeg Samuel zacht. "Tuurlijk, hij was mijn eerste echte liefde en hij was perfect. We hadden zoveel gemeen, hij begreep me. Er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet even aan hem dacht"
Addison glimlachte. "Het is mooi om te zien dat je nog steeds van hem houdt. Jullie hadden een geweldig stel kunnen worden" Judith knikte. "Ik kan het nog steeds niet geloven dat hij er niet meer is"
"Je bent Chris al kwijt, laat David nou niet vallen" Zei Addison. "Ik heb David niet laten vallen"
"David zag je niet graag met Laurens omdat hij ouder was, Laurens was nooit de juiste voor je geweest. Hij was al een student, het zou niks worden"
"We hebben eergisteren samen een huis gekocht"
Een stilte viel aan tafel. Ongemakkelijk nam ik nog een slok van mijn wijn. David was er nog niet eens of het was al vervelend. We moesten nog een heel diner doorstaan met elkaar, ik kon niet nu al opstaan.
"Sorry dat ik laat ben" David kwam aan tafel en ging tegenover me zitten. Ik kon hem niet aankijken dus keek ik maar naar het schilderij aan de muur. David nam de stilte in zich op en liet de ongemakkelijke sfeer op zich inwerken.
Iemand tikte op mijn schouder. "Romy!" Ze grijnsde en gaf me een knuffel. "Ik hoop niet dat ik stoor maar ik heb je hulp nodig, kan ik je voor een paar seconden lenen" Ik knikte en liep achter haar aan naar de toiletten.
"Je vrienden van de middelbare?" Ik knikte. "Het is zoals van ouds een pretje" Terwijl ik dat zei schudde ik hevig mijn hoofd. "Ik zag het, dus ik kwam je redden, aangezien mijn date me liet zitten"
"Dus je probleem is zo erg dat we het direct op moeten gaan lossen?" Vroeg ik. Ze begon te lachen en knikte. "Het is echt urgent!" Ik veegde mijn lach van mijn gezicht en liep terug naar de tafel.
"Mijn vriendin heeft een probleem, ik moet helaas gaan, anders kan ik het niet meer oplossen, het spijt me" Addison knikte. "Ik snap het, je plicht roept" Ik knikte. "Fijn dat jullie het begrijpen"
Snel liep ik richting de uitgang achter Romy aan.
"Kom, het eten was hier trouwens niet te eten, ik heb zin in friet" Ze pakte mijn hand en trok me mee.
Lachend liepen we een friettent in en gingen we aan een tafeltje zitten. Iedereen keek ons vreemd aan omdat we veel te chic gekleed waren voor deze tent.
"Daar is Laurens... met Devon" Romy zakte onderuit. "Wacht, wat! Laurens mag me niet zien. Ik had beloofd dat ik het etentje vol zou houden" Romy lachte hard.
"Shit, Devon draait om" Mompelde ze. Ik vond het zielig dat ik haar ex geen smerige blik kon werpen om hem af te schrikken want dan zou Laurens me zien.
"Uhh, shit, Hailey.... Ze komen eraan!" Ik zuchtte en zakte onderuit.
"Romy... Hailey" Laurens schudde zijn hoofd. "Romy had een groot probleem en we moesten het oplossen, ik kwam haar toevallig tegen in het restaurant. Maar aangezien we niet hebben gegeten kwamen we even een frietje halen"
"En het probleem is nu al opgelost" Ik knikte. "Wat voor probleem?" "Dat kan ik niet zeggen, geheimhoudingsplicht snap je"
"Ja tuurlijk" Romy lachte en keek ongemakkelijk weg van Devon.
"Kom je straks nog?" Vroeg Laurens. Ik knikte. "Kan je mooi vertellen waarom je bent weggerend" Ik lachte en gaf hem nog een kus voor hij vertrok.
"Ik ben jaloers..." Zuchtte Romy. "Jij hebt Devon gedumpt, je kan hem ook gewoon een tweede kans geven" Ze haalde haar schouders op. "Waarom zou hij dat nu nog willen, na een jaar?" Ik haalde mijn schouders ook op. "Waarom niet?"
