22 december
Noëlle
Ik word wakker gemaakt door mijn moeder. 'Ze heeft weer een mailtje gestuurd,' zegt ze zacht. Ik knik lichtjes en duw mezelf recht, terwijl ik de laptop naar me toe schuif. Ik open de mailbox en besluit om nu eens haar mails deftig te lezen.
Mijn mond valt meer en meer open, hoe verder ik de mails lees. Haar broer? Maar... Ze kon het toch ook gewoon verschuilen?
In een vlaag van woede en adrenaline, open ik Skype en bel haar op. Meteen neemt ze op. 'Godzijdank, Noëlle! Het spijt me, ik kan het helemaal uitleggen! Ik zweer he-' Voordat ze haar zin kan afmaken, sluit ik Skype weer af. Meteen krijg ik een mailtje.
Noëlle?! Alsjeblieft! Sluit niet zomaar af!
Ik schud mijn hoofd en veeg opkomende tranen weg. Tijd voor een mailtje terug.
Willow,
Hoe kon je?
Hoe kon je me zoiets aandoen?
Ik hield van je, verdomme veel. Ik zou je de wereld geven, alles wat je wilde. Maar je nam mijn hart en verbrak het tot as.
Ik begrijp je thuissituatie, ik heb je altijd al gesteund, maar er zijn toch ook andere manieren om je broer terug te krijgen? Je kon het me tenminste verteld hebben! Je kon... Ik weet niet wat je kon! Iets anders dan dit, is zeker.
Ik weet niet wat ik moet denken, wat ik moet doen. Ik vertrouwde je met mijn leven, maar nu ben je even erg als je vader en broer en al de rest.
En noem me niet Lieve Noëlle.
Ik ben je lief niet meer.
