27 november
Willow
'Owl, kom je nog?' roep ik richting de kamer. Ik sta al met mijn jas, schoenen en handschoenen aan terwijl Noëlle nog steeds boven is. 'Ik kom!' Ze stormt naar beneden, pakt haar jas en geeft me een kus. 'Sorry...' zegt ze verontschuldigend. 'Niet erg, maar laten we nu maar vertrekken.'
Met onze armen gehaakt, lopen we over straat. Gezellig kletsend, soms met een kus, maar niemand lijkt dat erg te vinden, niet zoals mijn vader. Mijn vader... Noëlle ziet dat ik wat voor me staar. 'Is alles oké?' Ik draai mijn hoofd en probeer niet meer aan mijn vader te denken. 'Ja, alles oké,' lieg ik glimlachend.
'Hier is het gelukkig warm,' zeg ik tegen Noëlle wanneer we de Starbucks binnen lopen. 'Klopt.' We lopen naar de plek waar een jonge vrouw onze bestelling op gaat nemen. 'Voor mij een pumpkin spice latte en een donut alsjeblieft,' zeg ik tegen haar. 'En wat is uw naam?' vraagt ze eentonig. 'Willow.' 'Oké, u kan uw bestelling zo daar ophalen en hier is uw donut alvast,' zegt ze en ze geeft me de donut. 'Ik wil graag een Toffee Nut Latte,' zegt Noëlle tegen de vrouw. 'En wat is uw naam?' 'Noëlle.' 'U kan zometeen ook uw koffie daar ophalen.'
Na een tijdje krijgen we onze koffie. Noëlle kijkt naar haar beker en haar gezichtsuitdrukking verandert abrupt. 'Iets mis, little owl?' Ze draait haar beker om en in zwarte krullerige letters staat daar:
Nowel
