20 december
Noëlle
En natuurlijk overleef ik het nauwelijks. May en Doda zijn geweldige vriendinnen, maar zonder Willow is het toch heel anders. Wanneer de bel van het laatste lesuur rinkelt, loop ik zo snel mogelijk het lokaal uit. En mijn brein explodeert van die ene naam. Willow, Willow, Willow.
Al snel ben ik bij Willow thuis. Ik bel aan, drie keer zoals we hadden afgesproken. Ik wacht. En wacht. Maar niemand doet open. Al best nerveus besluit ik om haar een berichtje te sturen.
heyo, Willow girl, leef je nog? xx
Na een paar minuten en nog een paar keer aangebeld te hebben, heb ik nog steeds geen antwoord gekregen. Misschien heeft ze de achterdeur opengelaten? Ik steek mijn gsm en bevroren handen in mijn zakken en loop om het huis. Ik klop voor de zekerheid tegen het raampje, maar het blijft stil. Zou er iets gebeurd zijn? Ik probeer of ik iets hoor, maar ik hoor alleen wat gedempte geluiden van de televisie. Nog een laatste keer check ik mijn gsm en dan besluit ik naar binnen te gaan.
Ik duw de achterdeur open, die inderdaad niet gesloten was, en schuifel door de kamer heen. Dan hoor ik iets, hevig geadem, en ik vraag me af of River, Willows broer, thuis is. Ik vertraag mijn pas nog meer en stap naar de woonkamer. Dan zie ik twee mensen op de bank. Ze kussen, armen om elkaar geslagen. Ik scherm mijn ogen af, schuldig dat ik op bepaalde zaken van Willows ouders ben binnengekomen, maar meteen realiseer ik me dat haar ouders niet zo klein zijn. Ik haal mijn hand weg en herken meteen haar blonde haren. Dezelfde blonde haren die nog geen twee weken geleden tussen mijn vingers door gleden. Haar zachte lippen die me zo lief waren, kussen nu de lippen van iemand anders, van een jongen die ik nog nooit heb gezien.
De wereld lijkt stil te staan en in dat moment opent Willow haar ogen.
Haar ogen worden groot wanneer ze me ziet, mijn hart explodeert. Voor een van ons iets kan zeggen, draai ik me om en loop ik zo snel mogelijk het huis uit. Tranen beginnen meteen te stromen, terwijl ik nog niet goed besef wat er net gebeurd is. Terwijl ik door de achterdeur ren, loop ik tegen River aan, die me verward aankijkt. Maar het kan me niet schelen. Ik blijf huilen en blijf rennen en pas wanneer ik enkele minuten gelopen heb, blijf ik abrupt staan en zak ik neer. Ik begin nog harder te huilen en kan nauwelijks ademen, terwijl mijn brein en hart nog steeds niet begrijpen wat er aan de hand is.
Hoe kon ze? Hoe kon ze? Na alles wat we hebben doorgemaakt...
'Ik hield van je, verdomme!' schreeuw ik.
Een toevallige voorbijganger schrikt op en versnelt zijn pas. Het begint zachtjes te sneeuwen en ik ga liggen op het voetpad, rol me op en besluit niet meer recht te staan.
Uiteindelijk val ik in slaap op de harde grond, bedekt onder een deken van sneeuw.
