Άρωμα Αγάπης!

32. Αποστολή παρακολούθησης!

Είχαν περάσει δύο χρόνια από την εξαφάνιση του Παύλου. Όλοι προσπαθούσαν να αποκτήσουν τις ισορροπίες τους εκτός από τον πατέρα του και την Λυδία.

Μπορεί να μην έκλαιγε και να μην κυκλοφορούσε στο σπίτι σαν ζόμπι μα δεν είχε πάψει ούτε λεπτό να μην τον σκέφτεται. Ήθελε να πάρει απαντήσεις για την εξαφάνιση του, για την ζωή της, για όλα. Το μόνο στήριγμα της ήταν η δύο ετών κόρη της που άκουγε στο όνομα Παυλίνα και η μικρή της αδερφή.

Ο Λεωνίδας είχε περάσει δικηγόρος στην Θεσσαλονίκη μαζί με την Ελπίδα και έμεναν πλέον εκεί.

Το βράδυ καθόταν στο παράθυρο και έπινε ένα ποτήρι κρασί. Όταν άκουσε το κουδούνι στην πόρτα να χτυπάει πήγε να ανοίξει. Ήταν περίεργη να δει ποιος ήταν γιατί δεν περίμενε κανέναν τέτοια ώρα.

Ήταν ο Αντρέας που κρατούσε ένα δώρο και μία τούρτα στα χέρια του.

"Χρόνια Πολλά Λυδία." Της είπε αυτός και εκείνη ήταν έκπληκτη από αυτή του την κίνηση.

"Σε ευχαριστώ. Δεν έπρεπε να μπεις σε τόσο κόπο. Δεν γιορτάζω πλέον τα δικά μου γενέθλια."

"Σήμερα θα κάνεις μια εξαίρεση λοιπόν." Της είπε και μπήκε μέσα.

Άφησε την τούρτα στο τραπέζι και άναψε το κεράκι. Η Λυδία το έσβησε και εκείνος την αγκάλιασε φιλικά όπως πάντα. Μπορεί μέσα του να την ήθελε σαν τρελός, όμως σεβόταν την επιλογή της και την αγάπη της για τον Παύλο.

Η Λυδία άρχιζε να νιώθει πράγματα και διάφορα συναισθήματα για τον Αντρέα. Δεν ήταν σίγουρη και ήταν πολύ μπερδεμένη. Δεν τον αγαπούσε όσο αγαπούσε τον Παύλο, αλλά ένιωθε πως μπορούσε να βασίζεται επάνω του. Ο Αντρέας ήταν δίπλα της όλο αυτό το διάστημα. Την φρόντιζε στην εγκυμοσύνη της και ήταν μαζί της στην γέννα της Παυλίνας.

Εκείνη του έβαλε ένα ποτήρι κρασί να πιει και κάθισε σχεδόν δίπλα του. "Έμαθες κανένα νέο από τον Παύλο;" τον ρώτησε αυτή.

"Όχι δεν έχω κανένα νέο. Συγνώμη Λυδία. Σου υποσχέθηκα πως θα τον βρω και θα στον φέρω πίσω, αλλά δεν τα κατάφερα." Της είπε και ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνό του. "Με συγχωρείς ένα λεπτό είναι από την δουλειά."

"Ναι φυσικά κανένα πρόβλημα." Του είπε εκείνη και ο Αντρέας απάντησε στο τηλέφωνο. Αυτό που του είπαν τον έκανε να χλωμιάσει. Όχι για αυτόν αλλά για την Λυδία.

"Λυδία θέλω να σου πω κάτι μα δε θέλω ψύχραιμη τίποτα δεν είναι σίγουρο. Εντάξει;" της είπε προσπαθώντας να της το φέρει με τρόπο αυτό που έμαθε από το τηλεφώνημα.

"Τι συνέβη Αντρέα; Πες μου χωρίς περιστροφές. Με τρομάζεις."

"Λυδία με ειδοποίησαν πώς υπάρχει ένα πτώμα που ταιριάζει ακριβώς στα στοιχεία του Παύλου. Πρέπει να περάσεις από εκεί για αναγνώριση γιατί είναι παραμορφωμένο."

Μόλις το άκουσε αυτό τα πάντα σκοτείνιασαν για εκείνη και λιποθύμησε όπως καθόταν στην καρέκλα. Εκείνος προσπάθησε να την επαναφέρει και πάλι. Κάλεσε την Αθηνά για να κρατήσει τα κορίτσια όσο εκείνοι θα ήταν στο νεκροτομείο.

Η Λυδία συνήλθε και της έδωσε ένα ποτήρι νερό και αμέσως άνοιξε την πόρτα στον Κώστα και στην Αθηνά.

Εκείνοι μπήκαν τρέχοντας μέσα για να δουν την Λυδία. Ο Αντρέας τους είχε ενημερώσει για την κατάσταση της Λυδίας και για τα νέα που προέκυψαν. Οι δύο άντρες με την Λυδία πήγαν στο νεκροτομείο για την αναγνώριση του πτώματος.

Απέξω κρυμμένος σε μία γωνιά πίσω από το σπίτι. Ένας άντρας με κουκούλα από την ζακέτα του, τους παρακολουθούσε. Τα μάτια του εστίασαν στην Λυδία αφού αυτός ήταν ο στόχος του.  Αμέσως τηλεφώνησε σε κάποιον.

"Γιατί πρέπει να την σκοτώσω; Είναι σαν την πεντάμορφη."

"Γιατί αυτή είναι η διαταγή σου. Είσαι ένα ψυχρός εκτελεστείς και αυτοί δεν έχουν συναισθήματα. Σε εκπαίδευα δύο χρόνια για να γίνεις αυτό που είσαι τώρα. Δεν θέλω καμία απροσεξία και κανένα λάθος. Με κατάλαβες;"

"Κατάλαβα αφεντικό." Του είπε αυτός, μα μέσα του ένιωθε ένα παράξενο συναίσθημα χωρίς να γνωρίζει τον λόγο. Δεν είχε την δύναμη να την σκοτώσει όσες μέρες και αν την παρακολουθούσε. Καρδιά του και το μυαλό του είχαν τρελαθεί. Με κανένα άλλο θύμα δεν ένιωθε έτσι. Ήταν αναγκασμένος να το κάνει για να μάθει ποιος στα αλήθεια ήταν αλλά και το παρελθόν του.

Ο ψυχρός εκτελεστής ήταν ο στόχος της αστυνομίας. Ο Αντρέας έβλεπε θύματα κάθε μέρα να πέφτουν μπροστά του και δεν μπορούσε να τον συλλάβει.

Ο Κώστας προσπαθούσε να κρατήσει την Λυδία που δεν μπορούσε ούτε καν να περπατήσει. Δεν το χωρούσε το μυαλό της ότι αυτή την στιγμή θα έπρεπε να δεί νεκρό τον άνθρωπο της ζωής της.

Όταν μπήκαν μέσα άρχισε να κλαίει. Είχε τρομοκρατηθεί και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσε να είναι ο έρωτας της εκεί πάνω.

Ο ιατροδικαστής τράβηξε σιγά σιγά το σεντόνι από το πρόσωπο του πρώματοςως η καρδία της Λυδίας σταμάτησε να χτυπάει. Τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα και το στόμα της ανοιχτό. Τα δάκρυα ποτάμι από τα μάτια της. Ο Κώστας την κρατούσε αγκαλιά. Κόντευε να πεθάνει και η ίδια. Το πρόσωπο και το σώμα έμοιαζε απίστευτα ίδια με τον Παύλο. Ακόμα και για αυτήν ηταν δύσκολο να κάνει την αναγνώριση.