Μελαγχολική Στοκχόλμη

10 ❌

Πηρα λιγο παραπανω θάρρος και τον δάγκωσα. Εκείνος βογκηξε ελαφρά και νιωθω την περιοχή μου να υγρενεται πολυ. Ανεβάζω τα χερια μου στο λαιμο του και τον χαιδευω. Νιωθω τις φλέβες του να έχουν πεταχτεί ελαφρώς απο την ενταση. Οι τρίχες σε ολο το κορμί μου εχουν ανασηκωθει απο το αίσθημα που μου προκαλεί το ατομο του. Αποφάσισα να προχωρήσω προς τα εκει και να φιλήσω το λαιμο του. Αφήνω μικρές δαγκωματιες και προσπαθω να τον ρουφήξω ελαφρώς. Δεν ξερω αν το κανω καλα μεχρι που τον βλέπω να ρίχνει το κεφαλι του πισω και μικρές φωνούλες να βγαίνουν απο τα χειλη του. Απολαμβάνω την καθε στιγμη που ακουμπάω το δέρμα του μεχρι που χτυπαει το τηλεφώνο βγάζοντας τον απο την δικια του νιρβάνα. "Αστο να χτυπάει". Μου λεει τελικα ενω προσπαθεί να βρει την ανασα του. Τα δάχτυλα μου βρισκονται στην ακρη της φανέλας που φοράει και κυλούν απο κατω στο σωμα του. Ακουμπάω καθε εκατοστό του νιωθωντας τα σημάδια του. Το κινητο του συνεχιζει να χτυπάει χωρίς σταματημό. Ποιος εχει τοση υπομονη; "Μην το σηκώσεις". Λεω μα δεν με ακουει. Σηκώνεται και απαντάει ενω εγω μένω διπλα του. "Ναι;... Οχι ρε φιλε δεν θα ερθω σου ειπα... Απλα οχι αντε παραταμε τωρα". Το κλεινει και το αφηνει απότομα στο τραπεζάκι. "Δεν θα με ρωτήσεις με ποιον μιλούσα;"
"Τσου" αποκριθηκα οσο πιο παιχνιδιάρικα μπορουσα. "Μου φτανει που θα μεινεις εδω". Πάει να με πλησιάσει και εγω σηκώνομαι. Παω προς την μεγαλη μπαλκονόπορτα και τραβάω τις κουρτίνες. Κατευθείαν το μουντό σαλόνι γεμίζει φως. Το ειχα πολυ ανάγκη. Ανοίγω το ενα τζαμι ελαφρά για να μπει καθαρός αέρας και μένω εκει να κοιταω απ'εξω. "Αυτο το παραθυρο εχει να ανοιχτεί παρα πολυ καιρο".
'"Μπορούσα να το φανταστω". Κατευθύνομαι παλι προς εκείνον. "Καπου ειχαμε μεινει;" ρωτάει αινηγματικα. "Ναι το γνωρίζω" λεω και καθομαι ξανα πανω του. Με τραβάει λιγο πιο πανω του και ενω με φιλάει νιωθω απότομα τον ερεθισμό του απο κατω μου. "Ρε βρωμιάρη". Λεω οταν ξεκολλήσω πανω απο τα χείλη του και τραβηχτω πισω ωστε να μην καθομαι πανω στο μόριο του. Ενταξει γελάει. Ειναι ηλιθιος; "Δεν φταιω εγω! " γελάει ακομα. Ειναι σιγουρα ηλιθιος. "Ελα κατσε λιγο πανω". Λεει ακομα γελώντας. Βαζω τα χερια μου πανω στο προσωπο μου απο ντροπη. Με αγνοεί πλήρως και με ξαναβάζει πανω του ετσι ωστε να τον νιωθω παλι. "Δεν σε ειδα να ντρεπεσαι οταν σε εγλυφα μωρο μου" μου ψιθιριζει στο αυτι μου και επειτα δαγκώνει το λοβό μου. Γιατι τα λογια του να έχουν τετοια επίδραση πάνω μου; χωρις να το καταλαβω ξεκιναω να τρίβομαι αργα στην περιοχη του προκαλώντας και σε εμενα μια ευχαρίστηση. Τα χέρια του βρισκονται κατω απο την -μεγαλη για εμενα- μπλουζα του και με χαϊδεύει αισθησιακά στην μεση μου πηγαίνοντας ολο και πιο κατω. "Να σου πω τι θα μου αρεσε να κανω τωρα;". Γνεφω θετικά. "Μην με βρίσεις απλα θα ηθελα να σε παρω εδω και τωρα σε οσες περισσοτερες στάσεις μπορω να σκεφτω". Με κανει να ανατριχιάσω απο ντροπη ξανα. "...να σου δωσω οσους οργασμούς εχει στερηθεί το κορμάκι σου μεχρι τώρα. Να σε κανω δικη μου και μονο". Πλεον με εχει ξαπλώσει στον καναπε και βρίσκεται πανω μου. Η μπλουζα μου εχει ανέβει αρκετα ετοιμη να βγει και απο το στήθος μου και εκείνος με φιλάει στην κοιλιά. Τα δάχτυλα του πανε στο εσώρουχο μου τωρα ετοιμα να το βγάλουν. Τον σταματώ με τα χερια μου ασυναίσθητα. Κοιτάει πανω σε εμενα. "Δεν με ρώτησες αν θελω" λεω χαμογελώντας αμήχανα. Ανεβαίνει πανω ξανα σε εμενα και με κοιτάει στα ματια. "Μπορώ να καταλαβω τι θελει το σωματακι σου μικρη μου". Κλεινω τα μάτια μου.