- Flashback -
"เชิญคนไข้คนต่อไปครับ" เสียงใสของคุณหมอตะโกนออกไปด้านนอกขณะที่เจ้าตัวกำลังก้มหน้าเขียนเอกสารอยู่กับโต๊ะทำงาน
หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งของคนไข้ที่เดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้ พยายามไม่เกร็งเกินไปเพราะนานทีจะเข้าโรงพยาบาล
"สวัสดีครับหมอ"
"อือฮึ เป็นอะไรมาครับ" คุณหมอถามคนไข้ทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมอง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่นกับเอกสารวุ่นวายที่กองอยู่ตรงหน้าตัวเอง
"ผมนอนไม่หลับมาหลายวันแล้วอาจเป็นเพราะเครียดเรื่องงาน ผมพยายามหลับตามวิธีที่ค้นหาจากอินเตอร์เน็ต แต่ไม่ดีขึ้นเลยครับ" คนไข้เอ่ยตามความเป็นจริง สายตาคู่คมจับจ้องไปยังคุณหมอตัวเล็กพลางคิดตำหนิอีกฝ่ายอยู่ในใจ ต่อให้งานยุ่งแค่ไหนก็ไม่ควรทำท่าทางไม่สนใจคนไข้แบบนี้ มันทำให้คุณหมอดูไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย
"เคยมีอาการแบบนี้มาก่อนหรือเปล่าครับ?" คุณหมอถามก่อนจะเคลื่อนสายตาไปให้ความสนใจกับคอมพิวเตอร์ ปลายนิ้วเรียวจิ้มแป้นพิมพ์กรอกข้อมูลงานลงไป ยังคงไม่ให้ความสนใจกับคนไข้มากเท่าที่ควร
"เคยครับ แต่ไม่หนักขนาดนี้ ถ้าไม่หนักจริงผมคงไม่มาพึ่งหมอหรอก หวังว่าหมอจะรักษาผมได้นะ" อิริคตั้งใจไม่ให้เกียรติคุณหมอด้วยการพูดจาถากถางแต่แฝงไปด้วยความสุภาพพร้อมกับยักไหล่เป็นเชิงดูถูกอย่างเล็กน้อยถึงปานกลาง
คุณหมอชาร์ลชะงักมือที่กำลังทำงานกับคำสบประมาทก่อนจะเบี่ยงตัวมามองคนไข้ที่ตนไม่ได้ให้ความสนใจ แอบไม่พอใจอยู่ลึกๆที่โดนประชดประชัน ทว่าทันทีที่กวาดสายตามองไปยังใบหน้าคม ความรู้สึกขุ่นเคืองก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอย่างอื่นขึ้นมาทันที