"ถ้ามันช่วยบรรเทาอาการได้บ้างก็รบกวนคุณหมอด้วยครับ"ชาร์ลอมยิ้มน้อยๆกับประโยคอนุญาตทางอ้อม ไม่รอช้าที่จะดึงคอเสื้อของคนไข้ให้ลุกขึ้นเดินตามตนเองไปยังห้องพักส่วนตัวด้านหลังห้องตรวจ จัดการล็อคประตูให้เรียบร้อย ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเปิดสวิทซ์ไฟ ในเมื่อแสงแดดยามบ่ายที่ส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างก็สร้างบรรยากาศได้ดีกว่าหลอดไฟบนเพดานเป็นไหนๆ
ดังนั้น ภายในห้องพักขนาดเล็กจึงมีเพียงร่างของผู้ขายสองคนยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดสีส้มนวลละมุนที่ยิ่งขับให้ใบหน้าหวานดูมีเสน่ห์และโดดเด่นมากขึ้นเป็นเท่าตัว
"ว่าไงครับคุณเลนเชอร์ ถ้าเป็นห้องนี้เหมือนเดิม คุณจะยอมให้หมอรักษาคุณใช่ไหม?"
"นี่ยังอยู่ในเวลาทำงานนะครับ แล้วคนไข้คนอื่นล่ะ" สาบานได้ว่าอิริคไม่ได้มีเจตนนาที่จะปฏิเสธคุณหมอ แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วจนเขาเองตั้งตัวไม่ทัน คุณหมอกระตุกยิ้มมุมปาก ออกแรงผลักให้ร่างสูงนั่งลงบนโซฟาตัวยาวก่อนจะตามไปนั่งคร่อมบนตักกว้าง
"วันนี้หมอไม่รับเคสไหนนอกจากคุณ หมออยากเจอคุณ แค่คุณคนเดียว"
"มันจะได้ผลหรอครับถ้าไม่กายภาพบำบัดก่อนเวลานอนจริงๆ"
อิริคไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาพูดอะไรออกไป ระยะห่างเพียงแค่คืบเดียวบังคับให้ภาพตรงหน้าคือใบหน้าหวาน อิริคไม่สามารถจะขยับตัวไปไหน ทำได้เพียงมองนัยน์ตาคู่สวยสลับกับกลีบปากนุ่มนิ่มที่เขายังคงจำได้ดีว่ารสชาติมันหอมหวานติดตรึงใจขนาดไหน และก็เป็นอีกครั้งที่หัวใจของอิริคมีอันต้องเต้นโครมครึกด้วยไม่ชินสักครั้งกับการรุกล้ำของคุณหมอร่างเล็ก
"รู้ไหมว่ากายภาพแบบไหนที่กล้ามเนื้อจะได้ออกกำลังกายทุกส่วน" คุณหมอเอ่ยถามขณะที่โน้มใบหน้าลงไปแนบชิดจนปลายจมูกทั้งสองแตะกัน รู้ดีว่าดวงตาคู่คมจดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของตนไม่วางตาจึงแกล้งเฉียดริมฝีปากสีแดงสดเข้ากับเรียวปากหยักทุกครั้งที่พูด