Değişen Renkler

Bölüm 2: Başkaları karar versin

Merhabalar efenim, geçen bölümlere yaptığınız tüm güzel yorumlar için teşekkür ederim ^^

Burası kalbi cam gibi şeffaf olanlar için,
İçini kin tutmuşlar giremez.
Burası aklının seni getirdiği yer,
Aralık kapıdan sızan ışıkta yol arkadaşın...Hoş geldiniz...

İyi okumalar...
-----------

Bir beklentimiz var hayatımızdan, sevdiklerimizden, hatalarımızdan. Hatta bize baş eğmeyen zamandan bile. Hayallerimiz bize karşı savaş açınca hayal etmekten de vazgeçiyoruz kendimiz gibi. En son ne zaman kalbimizi gülümseten bir hayal kurduk? Ne zaman ruhumuzu doyurmak için gerçek bir nefesi ciğerlerimize çektik? Hep erteledik güzel şeyleri, gözümüzün önünde duran gerçekleri gittikten sonra peşinden bakarken fark ettik. Korkular önümüze perde çekerken hayallerimizi ulaşamayacağımız yere kaldırdık. Şimdiyse zihni bomboş dolaşan, boşlukta ruhunu kaybedenlere döndük.

Bilgisayarın karşısında tanımadığım birinin hesabında paylaştığı yazıyla dakikalardır bakışıyorum.

"Sessizliyimde boğulacağımı düşündüğüm zamanlarda bir kaleme muhtac hissettim kendimi, belki sessizce akan mürekkep içimdekilere yoldaş olur diye. Ama o da istediklerimi yazmadı, çok az kısmı kağıtlarda kalırken ben yine karanlığımda boğuldum. Bir sessizlik arkadaşlık ediyor yalnızlığıma ama bir süre sonra terk ediyor beni, herkes gibi o da gidiyor. Sonsuzlukla başbaşa bırakıyor, karanlıkta son ışık da sönerken başta yoksa sonda olduğumu bilmeden ilerlemekten, tereddütle yanlış kararlar vermekten korkarken yine zihnimde dolaşan fikirlerle doğruluğunu sorgulamadan bir adım atıyorum. O karanlığa ki aslında o karanlığın kendisi benim."

Karanlık siyahlara bürünmüş bulut gibi peşini bırakmaz, göz yaşlarıyla hayallerini ıslatıp bozar. Kaçmamız gereken bir yeri kendimize ev seçiyorsak ileride ayağımızın gireceği çukur boyumuzu aşar.

Klavye üstündeki parmaklarım aklımın dört köşesinde dönüp duran sözleri yazmak için beklerken bir kaç defa tarttım cümleleri.

"Karanlık seni yutup kendine esir ettiyse, orda durmaya devam ettiğin sürece sen mi karanlıksın, karanlık mı sensin diye karar vere bilmen çok iyi. Ama neden mor, pembe, mavi renklerine göz yumarken siyaha kaçıyoruz? Neden siyahı kendimize hayat, gecemize hayal ediyoruz?"

SiyahSabah'a yazdığımı gönderdikten sonra gelen mesajlara baktım.

"Sadi, telefonumu kaybettim, numaranı ezbere bilmiyorum. Ablamın telefonunu aldım yarın bana mesaj at, biliyorsun çok önemli bir görüşte olacağım, cesarete ihtiyacım var..."

Aylinin yazdığı numarayı telefonuma kaydedip, bilgisayarı kapatarak tüm düşüncelerimi odada bıraktım.

"Abi, gel sofra hazır...yani hazırladım."

Sametin tüm apartmanda yankılanan sesiyle salona gittim. Annem de gözlüğünü küçük sehpaya bırakıp sofraya geçerken ona eşlik ettim.

"Bu benim özel tarifim, her gün yiyemezsiniz."

"Öve öve bitiremedin, bir ayda otuz defa yiyoruz bunu. Değişik bir şey mi yaptın sanki."

"Sametin özel tarifleri diye mekan açacağım."

"Mekan derken? Oğlum, kara işler mi yapacaksın?"

Annemin ciddi olmayan sorusuyla gözlerini deviren Samet de sofradakı yerini alırken yemeye başlamıştık.

"Annee..."

"Hı?"

"Söylesene abime, neyi bekliyorsun?"

Ikisinin bir birine kaş göz yapıp bakışmasını izledikten sonra bana dönen gözler ve şirin gülümsemeler gizledikleri şeyi merak etmeme neden oluyordu.

"Anne, bir şey mi oldu?"

"Yok olmadı. Yani...of bu nasıl söylenir ki?!"

"Ben söylerim anne. Abi, bak Safiye teyze var ya, onunla konuşmuş annem. Seninle onun yiğenini baş göz etmek istiyorlar."

Annemin boğazına su kaçıp öskürüklere boğulurken ben gülüyordum.

"Samet, öyle mi denir o?"

"Evlendirmek istiyorlar mı diyeyim anne?"

"Yok, yani bir tanışsınlar deseydin keşke."

Annemin bakışlarıyla azarlanan kardeşim susarken benden cevap bekliyorlardı. Çatalı tabağa bırakarak aklımın bir köşesine fırlattığım bahaneleri bulmaya çalışıyordum.

"Doktor raporum var anne, bir kaç gün izinliyim kimseyle tanışamam."

Bir kaç gün zaten sonra kaçışı yok, bulduğum bahane bile bana karşıydı.

"Oturup konuşacaksınız, iş yapmaya göndermiyorum ya seni."

"Of, tamam tanışırım, buluşurum, konuşurum..."

"Sonra da evlenirsiniz, ne güzel abi."

Söyleyince kolay bir işden bahsediyormuşuz gibi duruyor.

"O zaman yarın gidersin."

"Yarın mı? Ne çabuk anne, daha haber vermedin Safiye teyzenin yiğenine. Ne bu acale?"

"Kabul edeceğini biliyordum, yarına randevunu aldım."

Ben şoktan açık kalmış ağzımı toplayamazken annem yemeğini bitirmiş sofradan kalkıyordu. Hayır desem de bir şey değişmeyecekti. Annemi kıracağıma kabul etmem daha doğruydu.

***

Telefonu elime alıp Ayline mesaj yazmaya başlarken tanımadığım birini beklemekle meşguldüm.

"Korkma, başını dik tut, dediğin her söz kendinden emin olsun, sesinin titremesine izin verme. Konuşurken karşındakinin gözlerine bakmaktan çekinme, cesaretli ol. Zamanın nasıl geçtiği önemli değil, zamanını nasıl geçirdiğin önemli. Zamanını tasarruflu kullan ki bu defa kaybetmeyesin."

Telefonu masaya bırakırken bana bakan bir çift göz beklemiyordum.

"Sadi siz misiniz?"
Ayağa kalkıp ismini bilmediyim kahve renkli gözlerin sahibine baktım.

"Evet benim."

Ne kadar da garip bir durumun içindeydik böyle.

"Merhaba, ben Işıl."

Tanışma faslımdan sonra otururken içimdeki kahkaha atıp durumumuza gülme isteğimi zor bastırıyordum.

"Teyzem adına özür dilerim, sizi de böyle zor durumda bırakmış. Evlenmeye meraklı değilim, yani yanlış anlaşılmak istemem."

Gülümseyip gözlerini kaçırmasını izledim bir süre. Yanlış kararlar vermekten çok yorulmuştum, annemi, kardeşimi istemeden üzmekten çok yorulmuştum. Karşımda nasıl karaktere sahip bir insan var bilmiyorken kendim barede söyleyeceklerimle onun şimdi karar vermesini bekleyecektim.

"Ben şeker hastasıyım, insülin uygulamasıyla yaşıyorum nerdeyse. Sevdiğim kız üç yıl önce bunu öğrendiğinde beni terketti. Senin için bir sorun yoksa devam ede biliriz."

O an gözlerinden onlarca ifade geçti anlamlandıramadığım. Bu kez benim için başkaları karar versin istiyordum. İşimi kolaylaştırmak gibi görünse de, aslında beni kendi duygularımla başbaşa bırakacaktı.