Mr. Nice Guy's Obsession

MNGO-24.2

MNGO-24.2

Sorry for the long long long loooooooooooooooooong wait.

Hinawakan ko ang aking tiyan at tumanaw sa labas ng bintanan ng kwarto ko. Iniihip ng hangin ang puti kong kurtina. Ramdam ko rin ang may kalamigang simoy ng hangin. Hinimas ko ang aking tiyan. Iisa lang ang laman ng utak ko ngayon at yun ay ang anak ko. Gagawin ko ang dapat gawin para sa anak ko.

I glanced at my backpack. Laman na nito ang mga gamit na dala ko nang umalis ako sa amin. I suddenly felt the heaviness of my heart. I gasped. Masakit parin pala talagang umalis. It hurts to leave but it hurts more if leaving is the only choice you have. I squeezed my eyes shut. I'm trapped. I'm trapped to the web that I made.

Huminga ako ng malalim at dahan-dahang tumayo. Ramdam ko ang kabigatan ng katawan ko. Even my body doesn't want me to leave, huh. Naglakad ako palapit sa aking backpack at pinulot iyon. Isinukbit ko iyon sa aking likod. Magaan dahil damit at iilang libro lang ang laman. Di pa naman makakasama sa dinadala ko ang kabigatan ng backpack.

Nagsimula na akong maglakad palapit sa pinto. Before I reached the knob I turn around and scanned my room that I called my home for the last years for the last time. I could feel my eyes stinging. I want to cry but I didn't find any reason to cry. I'm just leaving anyway. Why should I cry, right? Aalis lang naman ako. And besides, staying here will inflict more pain that leaving this place. I'm doing the right thing so there's no reason for me to cry.

But why am I feeling this way? I feel like crying even I'm doing the right thing. Siguro may mga bagay lang talaga na tama pero mahirap gawin.

Nilunok ko ang namumuong bukol sa aking lalamunan. Leaving this place is like letting go everything. Letting go of him.

Isang mahabang buntong-hininga ang pinakawalan ko bago pinihit ang siradura ng pinto. Agad bumungad sa aking si Tia na nakasandal sa pader at abala sa paglalaro ng kanyang buhok. She stood straight when she saw me.

"What took you so long?", she said rolling her eyes.

Nag-iwas lang ako ng tingin.

Lumapit siya sa akin at huminto sa aking harapan. She crossed her arms and stared at me from head to toe before smirking. "Finally. You're leaving.", sinundan pa niya iyon ng mahinang halakhak.

Napahawak ako sa strap ng backpack ko. Can't she just shut up?

Di na lang ako nagsalita at iniwan siya kung saan man siya nakatayo. Umuna ako sa paglalakad sa kanya hanggang sa nakalabas kami ng building. Tumayo ako sa mismong harapan ng building at hinintay ang paglabas ni Tia. I really want to leave right away but Tia wants to send me off. Gusto kasi niyang masigurong safe akong makakaalis, like I would believe her. Gusto niyang ihatid ako sa sakayan para masiguro niyang aalis talaga ako.

"Let's go!", ani Tia ng makalabas. Agad siyang dumiretso sa isang itim na sasakyan at sumakay. She's really excited for my exit.

I stood there while Tia's maneuvering the vehicle. I stood there while thinking about my family. What are they going to say? Anong gagawin nila kapag nalaman nilang buntis akong umuwi. I chewed my lips. Umalis akong birehen, umuwi akong buntis. Way to go Andrea, I said to myself bitterly.

Napatalon ako ng biglang bumusina si Tia. "Ano ba! Sumakay ka na!", kaway niya.

Huminga ako ng malalim. This is it.

Humakbang ako ng isa ng dahan-dahan at nasundang pa iyon ng isa, ng dalawa hanggang nakita ko na lang ang sarili ko na binubuksan ang pinto ng kotse. I was about to get inside when I felt hand held my arm.

"Where do you think you're going?"

Napasinghap ako ng marinig ko ang pamilyar na boses na iyon. Narinig ko din ang malakas na pagmura ni Tia sa loob. Di ako makagalaw. Di ako makasagot. Nakatayo parin ako sa labas ng sasakyan habang hawak-hawak ang pinto ng kotse.

"Why are you with my sister, Andrea?", he asked again. "Answer me.", he demanded.

Napalunok ako. Dahan-dahan akong lumingon sa kanya. Ang luhang kanina ko pa pinipigilan ay kusang nagragasa sa aking pisngi. Why? Why do you have to show up, Yuo? I was about to leave everything. I was about to leave you. Why do you have to show up and ruin everything?

I tried to open my mouth to say something but I pressed it instead. Anong sasabihin ko sa kanya? Na aalis ako? Na iiwan ko siya? No. I couldn't say it in front of his face. I couldn't take it looking his face while telling him that I'm leaving. Kaya nga lihim akong aalis kasi wala akong lakas makita siyang nasasaktan.

At mas lalong wala akong lakas ng loob na sabihin sa kanya na aalis ako dahil buntis ako at hindi siya ang ama.

Narinig ko ang pagbukas at pagsara ng pinto. "K-Kuya...", rinig kong usal ni Tia. "W-what are you doing here?", bakas sa boses niya ang kaba at pagka-disgusto sa mga pangyayari.

You turned to her but he didn't let go of my arm. "I should be the one asking you that, Tia. What are you doing here in Andrea's place?", tanong ni Yuo sa nakababatang kapatid.

Nag-iwas ng tingin si Tia pero bakas parin ang pagka-inis niya sa sitwasyon. I looked down. I should do something. I should do something. I thought while my tears are still streaming down to my cheeks.

Pumikit ako ng mariin. Dahan-dahan kong inangat ang aking kamay para hawakan ang kamay ni Yuo na nakahawak sa braso. Dahil don napatingin si Yuo sa akin. Our eyes met. I saw how his eyes softened. I could also see sadness in there. It glistened and I looked away.

"Let go...", I said, almost a whisper as I tried to remove his hand from my arm. "Let go..."

"Andrea..."

Umiling ako. Tumingin ako at umiling sa kanya habang patuloy parin ang pagpatak mga luha ko. His eyes were confused but the sadness is still present. "No, Yuo. You shouldn't be here.", I gasped. "Let go!", I said with a volume as I strongly removed his hand. Pero agad din naman niya iyong binalik sa braso ko. Napanganga ako. "Bakit ba ayaw mo kong sundin?", I cried.

Nakita ko ang pagkataranta sa mukha ni Yuo sa biglaan kong paghagulhol. I wasn't just crying right now. I'm crying like a baby na parang inagawan ng paborito niyang laruan. The hormones start to kick in.

Yuo held my both shoulders. "Andrea, what's the problem. Why are you crying? Are you hurt?", taranta niyang tanong. Bumaling siya kay Tia. "What did you do to her?!", he shouted.

I heard nothing from Tia. In my peripheral view I saw her standing still while giving me a dagger looks. Bumaling ulit si Yuo sa akin. Nakakahiya na ang pag-iyak ko. Gusto ko mang tumigil pero di ko magawa. My tears have their own mind to keep on falling down from my eyes. Siguro ang luhang ito ay ang mga luhang ilang ulit kong pinigilang tumulo at sa pagkakataong ito, ito ang nahanap nilang tamang sandali para lumabas.

My heart starts to constrict. Bigla akong nahirapan sa paghinga kaya sinapo ko iyon. Then the constriction went down to my belly. I suddenly felt the unbearable pain.

"Aaahhh!", I screamed. "Aaaahhh!", napahawak ako sa aking tiyan. I screamed again when I felt the pain in my sex then I felt a warm liquid leaking.

"Andrea! Andrea!", panic ni Yuo. "What's happening?"

Agad na umikot si Tia sa kotse at agad niyang nasapo ang kanyang bibig ng makita niya ang dugo sa gumagawa ng daan sa aking binti. "Oh my God!"

"What's happening?!", pareho kaming napaigtad ni Tia dahil sa malakas na pagsigaw ni Yuo. "Why is she bleeding?", he asked Tia.

Hindi sinagot ni Tia ang tanog ni You. Instead, she said, "We should bring her to the nearest hospital!".

And that was the last thing I heard before the darkness embraced me.

**   

One more chapter before the Epilogue.