Mr. Nice Guy's Obsession

MNGO-4

"Ano ba! Bitiwan mo ko!", panay ang sigaw ko habang pilit na kumakawala sa mahigpit na pagkakahawak ni Trivy sa braso ko. Kanina niya pa ako kinakaldkad at hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin. Galit na galit ako ngayon. Galit na galit ako kay Tia, sa mga tao at sa taong kumakaladkad sa akin ngayon. "Ano ba!", sigaw ko ulit. Alam kong may mga matang nakatingin sa aming ngayon. Marahil ay nagtataka kung bakit kinakaladkad ako ng lalaking daig pa si Nathaniel at Pare Koy sa kabaitan. Ang lakas ng loob niyang putulin ang pagpapakiya ko sa babaeng yun. Kunsabagay may kung ano sila kay niya nagawang gawin niya ito ngayon.

Tumigil lang ako sa pagsigaw at pagpupumiglas ng makarating kami sa likod ng isang building na hindi ko alam kung ano ang Department. "Bakit mo ba ako dinala rito?!", sigaw ko sa kanya. "Anong karapatan mong kaladkarin ako rito?!" Hindi siya umimik at tinitigan niya lang ako. "Ano? Di ka magsasalita?!", sa inis ko ay tinulak ko siya kaya bumangga ang likod niya sa pader. Nakita ko ang panglalaki ng mga mata niya. "Ano?!"

He looked away. Frustrated na sinuklay niya ang kanyanf buhok gamit ang kanyang daliri. "I-I'm sorry. A-ayoko lang na madagdagan ang inis ni Tia sayo.", mahinang sabi niya pero sapat na marinig ko.

"Ano?"

"I-...", he inhaled roughly. Napaawang ang labi ko ng magtama ang aming mga mata. There's something about his gaze that made my stomach churn. "I know Tia. Kapag mas pinahiya mo pa siya mas lalong lalaki ang galit niya sayo. And I don't want that to happen.", he said then he took a step near me. Napaatras ako pero agad niya akong hinawakan sa balikat. "She might hurt you again, Andrea. She might get overboard. And I don't want that to happen. I don't want you to get hurt.", he whispered.

All his words were playing in my head like a sick radio. His eyes were on me. Full of emotions. And I know my eyes reflect his eyes right now. Kaya nag-iwas ako ng tingin. "Ano naman sayo kung masaktan ako?", I asked, trying hard to keep my voice cold as possible.

He sighed. Biglang nawala ang kamay niya sa balikat ko kaya napatingin ako sa kanya. Nakatalikod na siya sa akin at kitang-kita ko ang malapad niyang likod. Napalunok ako ng bigla kong maramdaman ang kagustuhan na haplusin ang likod niya. Shit.

I shrugged that stupid though and I asked him again. "Ano naman sayo kung masaktan ako? You should be happy right? I am your rival. Kapag nasaktan ako o mawala man ako , the throne will solely yours. Hindi ka na mahihirapan pang maging numero uno sa klase. Wait...", tumawa ako ng mapakla. "Oo nga pala. You're already the top one. I don't need to be gone for you to become the top one because you're already are.", I smirked as I tastes the bitterness in every word.

Bigla siyang humarap sa akin. Napaatras ako ng makita ko kung ano ang naglalarong emosyon sa mga mata niya. Galit. I smirked. "You're mad? Haha...", I tried my best not to release a shaky voice. There's no way na magpapakita ako ng sign na takot ako sa kanya.

"Yung lang ba? Yun lang ba ang tingin mo sa akin, Andrea?", he asked, coldly. "A rival?!", he shouted.

"Oo!", agarang sagot ko. "Bakit? Ano pa ba ang gusto mong maging tingin ko sayo? Since day one, I saw you as my rival. You were my rival. My rival. And always be my rival!", I spat in his face. "Kaya huwag kang mag-expect na magbabago pa ang tingin ko sayo. Dahil isang karibal ang tingin ko sayo habang-buha-"

Hindi ko nagawang tapusin ang pagsasalita ko ng bigla na lang niyang kinabig ang batok ko. The next thing I knew, his lips crushed on mine.

**

Magsisimula na ang totoong kwento. xD

Stay tuned!