YAZ YAĞMURUM(TAMAMLANDI)

ARKADAŞ

Hepsi aynı anda o malum kelimeyi kullandı:
-Ne!
-Biliyorum çok kızdınız bana. Ama mecbur kalmasam gitmezdim, gidemezdim. Bırakamazdım ben sizi.
M:Kuzum ne oldu, neden? Bi sorun mu oldu?
A:Babam banada çok bir şey anlatmadı. Gitmemiz gerekmiş. Bizim güvenliğimiz içinmiş.
E: Niye kızalım sana? Biz kardeşiz. İyi bişey olduğunda nasıl hep birlikte gülüyorsak kötü bişey olunca üzülmeye katlancaz.
A: Ufuk özür dilerim.
U: Sen bişey yapmasın ki. Sen benim kardeşimsin. Kızsamda affederim.
A: Sende benim abim sayılırsın.
İkimizde ayağa kalktık, sarıldık.
M: Kıskanıyoruz ama.
U: Gelin hadi.
Herkes sarılıyordu. Ağlamak üzereyken ağlamaktan kurtulmamın sebebi Ece'nin sözleri oldu.
E: Noluyo ya. Daha zamanımız var. Tadını çıkaralım. Eskidenki gibi.
A:Evet 1 haftamız var.
U: Şimdi eve gidelım. Yarın birşeyler yaparız.
E:Lunaparka falan mı gitsek?
A:Gitmeyelim. Saat kulesine gidelim, lunaprka gitmeyelim.
M:Sen çok seversin ama.
A: Severim ama saat kulesine gitmek istedi canım.
U:Tamam bu arada Baran, nerde?
A:Bilmiyorum. Eve gitmiş olabilir.
U: Tamam o zaman ben kaçtım. Baran'a bi bakayım.
A:Bye. Melek sende bize gelsene.
M:Tamam gelirim hadi kalkalım o zaman...

...Eve geldiğimizde 3'ümüzde kendimizi koltuğa attık.
M: Ee ne yaptınız Antalya'da?
A:...
E: Kızım anlatsana.
A: Bişey olmadı.
M: Ne yani 1 hafta evde mi oturdunuz?
A: Çok güzeldi herşey sonra ayrıldık.
M-E: Ne?
M: Anlat hemen.
A: Herşeyi baştan sona anlatıyorum o zaman...
Bugün olan şeylere kadar herşeyi anlattım.
A: Sonra kalktık. Çok güzel bir ormanda piknik yaptık. Sonra lunaparkta korku trenine, atlı karıncaya bindik. Pamuk şeker yedik. Dönme dolaba bindiğimizde en tepede durduk. Baran tam çökmüş evlilik teklifi ediyorken ben Hayır dedim. Ne diye sordu. Sana bişey anlatamam dedim. Çok kızdı. İndik. Tam giderken Baran'a hoşçakal dedim. Gitti.
Ağlamaya başladım.
M:Ağlama güzelim. Sizin aşkınız hep böyleydi.
E: Evet ben inanıyorum hayat sizi tekrar birleştirecek.
Telefonumu elime alıp Ufuk'u aradım. Ben:
-Ufuk  Baran gelmiş mi, iyi mi?
-Evde iyi şu an.
-Tamam çok sağol, Baran'a bişey anlatma lütfen.
-Anlatmam.
-Tamam, kapatıyorum.
-Bye.
Kızlar ayağa kalktı:
M: Hadi biz yiyecek bir şeyler hazırlayalım. Sende üstüne rahat bir şeyler giyin.
Olumlu şekilde kafamı salladım.
Valizimi açıp üstüme rahat bir şort ve kısa kollu giydim. Sonra valizimdeki kıyafetleri yerleştirdim. Mutfağa gidip kızlara yardım ettim. Hep birlikte masayı oturduk. Yüzümden anlamış olacaklarki Ece konuşmaya başladı:
- Biz sana üzülme demedik mi.
-Tamam kızlar elimden geldiğince unutmaya çalışıyorum.
Melek sırtıma elini koyup yukarı aşağı hareket ettirdi. Hiç kimse ağzını açmadığından sessiz bir yemek geçmişti. Tabağımı ve diğer şeyleri makineye yerleştirdikten sonra kızlara dönüp:
-Ben yatıyorum kızlar.
-Tamam güzelim.
Ece'de başını yukarı aşağı salladı. Odama geçip yatağıma yattım. Haliyle uyuyamıyordum. Telefonumun çalmasıyla elime alıp arayan kişiye baktım. Babamdı. Eve yeni gelmiş her halde notu yeni görmüş olmalı. Cevap verdim.
-Alo.
-Kızım n'oldu? Neden ikimizde aynı anda evden gittiniz.
-Ayrıldık baba. Mutlu musun! Bana evlilik teklifi etti. Ama ben senin şu Almanya işinden dolayı evet diyemedim!
Cevap vermesini beklemeden telefonu yüzüne kapatmıştım. Doğru yapıp yapmadığımı bilmiyordum. O benim her şeyimdi. Ama sinirimden onu üzmüştüm. Hemen onu geri aradım. Cevap verdiğinde sesinden anlaşılıyordu. Üzgündü.
-Baba özür dilerim. Bu senin suçun değil. Sende ikimizi düşünüyordun.
-Olsun kızım. Sen üzülme.
-İyi geceler baba.
-İyi geceler.
Telefonu yerine koyup gözlerimi kapattım. Belki böyle biraz uyuyup düşünmeyi bırakırım diye düşünmüştüm. Ama asıl gözlerimi kapattığımda onun kaybolduğum gözleri geliveriyordu. Asıl canımı yakan da buydu ya o gözleri göremeyecektim. Bulamayacaktım. Her yerde arasam da derin derin bakamazdım, korkardım. Telefonumdan onun fotoğraflarına baktım. Ama onun fotoğraflarınında bir sonu vardı. Keşke her fırsatta onun fotoğrafını çekseydim diye iç geçiriyordum. İnstagram hesabından bakmayı düşünmüştüm,ama beni engellemişti. Tekrardan galerideki fotoğraflarını açıp tekrar tekrar baktım.
Baran'dan