Van leraar op leerling op leerling (Grijze Jager Fan-fic)(Boek 1)

Hoofdstuk 28: binnenkort

Hoofdstuk 28

‘Nee, ik doe geen jurk aan!’

Dat is een uitspraak die de hele dag overal in kasteel Araluen te horen was.

Allison, de leerling van jager Will Verdrag uit Redmont, had de kroonprins gered. Er werd een feest ter ere van haar en de overwinning van de Gorlons gegeven en iedereen die ook maar iets betekende was natuurlijk uitgenodigd.

‘Nee, nee en nog eens nee!’ zei Allison tegen de vrouw die haar kleren had gebracht. ‘Maar mevrouw Hordeen…’ begon ze.

‘Noem me niet zo!’ zei Allison terug. Het was bijna schreeuwen, zo hard had de zin Allison’s mond verlaten.

De bediende keek haar aan met een meelevende blik. Iedereen wist ondertussen van de geschiedenis van het meisje af.

‘Gertrude, kun je ons even alleen laten?’ vroeg de prinses die binnen kwam lopen. ‘Natuurlijk, hoogheid’ zei Gertrude terwijl ze een klein buiginkje maakte. Toen haastte ze zich met opgetrokken rok de kamer uit.

Allison zat op een van de bankjes die in de ruimte stond. De prinses liep naar haar toe en ging naast haar zitten.

‘Waarom?’ was alles wat ze vroeg. ‘Nou, ik vind het gevoel van bedekte benen fijn en…’ begon het meisje.

‘Dat is niet wat ik bedoel, Allison’ zei de prinses, die haar jonge vriendin doordringend aankeek. Allison keek niet terug en staarde naar de grond.

‘Iedereen doet alsof ze net dood zijn, alsof ik ieder moment kan breken. Ik probeer alles gewoon te verwerken en dat lukt natuurlijk van geen kant zo en…’ Allison viel stil terwijl ze nog steeds voor zich uit staarde.

‘Ze geven gewoon om je’ bracht de prinses ertegenin. Allison snoof luidruchtig. ‘Ze zagen me niet staan totdat ze dit wiste. Ze zijn alleen geïnteresseerd in me omdat ze met elkaar over mijn verhaal kunnen praten’

‘Je hebt wel James gered’ merkte Cassandra op. ‘Gered, gered, waarom zegt iedereen dat toch?!’ schoot er ineens uit het meisje. Cassandra keek geschrokken en Allison ging snel op een veel vriendelijkere toon verder.

‘Ik heb hem gewoon niet aan de Gorlons gegeven. Wat een prestatie’ mompelde ze, duidelijk geïrriteerd.

‘Je hebt daarmee wel het hetgeen of diegene, die je het meeste wilt hebben op het spel gezet. Weinig mensen zouden dat doen’

Het werd stil in de kamer.

‘Oh, voor ik het vergeet, hier’ zei Cassandra.

Ze gaf de jagersleerling een stapeltje kleren die ze, toen ze die ontvouwde, herkende als een Grijze Jager gala uniform.

‘Geen jurk!’ zei Allison blij verrast. ‘Geen jurk’ gaf de prinses toe met een glimlach.

***

‘Allen van jullie hebben gehoord van de veldslag die is geleverd tegen de Gorlons’ begon koning Duncan zijn toespraak.

Allison, de held van het hele verhaal, had geknield voor haar vorst gezeten, maar de koning had haar al bijna meteen weer opgedragen te gaan staan.

‘Allison Hordeen, dochter van Nick en Olivia Hordeen, heeft in deze slag een bijzondere rol gespeeld. Niet alleen redde ze het leven van de kroonprins, prins James, ook bleek ze familie te zijn van de leider van de organisatie in kwestie, Marcus’

Het viel meteen stil in de zaal. Het geroezemoes stokte bij iedereen in hun keel en op dat moment wilde ik meer dan ooit dat ik ergens anders was.

‘Hierdoor is aan het licht gekomen dat niet hij maar Allison recht heeft op de troon van Celtica. Daarom zou ik haar er graag bij willen helpen om de troon te kunnen bestijgen’

Iedereen barste in juichen uit toen ze dit hoorden. Koningin worden, wie wilde dat nou niet? Dat was de ultieme beloning voor een heldendaad.

‘Nee’ zei het meisje. Het gejuich werd snel minder en de koning keek haar niet begrijpend aan.

‘Nee?’ vroeg hij, met moeite zijn wenkbrauwen in de plooi houdend.

‘Nee, Sire’ verbeterde het meisje zichzelf. ‘Ik waardeer het aanbod zeer, maar in Celtica heb ik niets te zoeken. Ik heb vele landen gezien de laatste jaren, en ze waren prachtig, maar Araluen is mijn thuis, de Araluenen zijn mijn mensen. En bovenal, de Grijze Jagers zijn mijn familie. Er is niets op deze wereld wat daar tegenover kan staan’

De hele zaal werd gek. Hoe kon je nou de kroon afwijzen? Hoe kon je zoiets in hemelsnaam doen?! Ze hadden meermalen gezien dat de Grijze Jagers rare mensen waren, maar zo bizar hadden ze echt niet verwacht.

Duncan begreep het echter wel. Als heerser van het land moest je oprecht van het land en de mensen houden om zoveel offers te maken. Veel mensen hadden niet door dat je als heerser heel hard moest werken en dat het niet lang leve de lol was.

‘Sire, als het geen probleem is dat ik een voorstel doe…’ begon Allison. Duncan keek haar even verrast aan, maar gebaarde toen dat ze verder moest gaan.

‘Wel zou ik graag willen dat degene die nu op de troon zit word afgezet en iemand die de kroon waardig is het land kan besturen. Dat ben ik mijn moeder en haar land verschuldigd’ zei ze op ernstige toon.

‘Dat is een uitstekend idee’ zei Duncan instemmend. Toen richtte hij zich tot alle mensen. ‘Laat dan nu het feest beginnen!’

***

Will kon maar niet ophouden met glimlachen. Hij had van het aanbod geweten, maar om haar keuze niet te beïnvloeden had hij Allison niets verteld. En ook al wilde hij het niet toegeven,  hij was erg blij dat ze had gekozen om bij hem te blijven.

‘Haal die domme grijns eens van je gezicht af, je trekt vliegen aan’ merkte Halt op terwijl hij naast Will kwam staan. ‘Als ik niet beter wist zou ik zeggen dat je erg opgewekt bent vandaag’ zei Will lichtelijk sarcastisch terug. Opvallend was dat hij niet deed wat Halt hem vroeg.

Het was even stil terwijl Halt en Will keken naar Allison die vrolijk stond te praten met Crowley en Gilan, die allebei vanaf het slachtveld mee naar het kasteel waren gekomen. Opeens trok Allison een gepijnigd gezicht, en meteen verscheen er een bezorgde uitdrukking op dat van Will.

‘Je geeft wel veel om dat meisje’ zei Halt nadat ze er beiden zeker van waren dat er niets aan de hand was en dat het alleen maar de steekwond was die even opspeelde.

Will knikte. ‘Soms meer dan me lief is’ moest hij toegeven.

‘En dan te bedenken dat als jij niet op tijd bij haar was gekomen om die boogschutters neer te schieten toen ze dat dekentje met stro op de grond liet vallen, ze er niet meer was geweest…’ zei Halt, zachter dan normaal was voor hem.

Will’s reactie was echter nog minder normaal.

‘Maar Halt, dat was ik helemaal niet!’ bracht hij uit. Halt’s hoofd draaide in de richting van zijn vroegere leerling en hij trok een wenkbrauw omhoog.

‘Dat is de reden dat ik zo hard de tent in kwam stormen toen ze was neergestoken. Ik was te laat en ik dacht dat ze…’ Will kon zijn zin niet afmaken.

‘Maar als jij het niet was, wie dan wel?’ vroeg Halt aan niemand in het bijzonder.

Buiten het kasteel stond een eenzame ruiter naar de ramen te staren. Hij had zijn leven geriskeerd om haar te redden van Marcus, en nu was ze daar binnen.

Het liefste zou hij onmiddellijk naar het kasteel stormen en naar binnen rennen, het liefst zou hij haar alles vertellen en uitleggen, maar daar was het nog te vroeg voor. Dat kon nu nog niet.

Met een zucht draaide hij zijn paardje de andere kant op, zijn blik losscheurend van het vrolijke kasteel.

 ‘Binnenkort, Allison, ik beloof het je’ zei Oscar zachtjes terwijl hij zijn paard aanspoorde om zo hard als hij kon hiervandaan te rennen.