VEYL

3.Bölüm;"Yalan Söyledim."

Seksendört-Kendime Yalan Söyledim

"Kendime yalan söyledim,
Yalnızım bunu ben istedim.."
¤

Ölecektik hemde en güzel yerinde.
Hayır, ölmeye hazır değildim.

Adamın, beni ileriye doğru atmasıyla, yere yapışmam bir oldu. Arkamdan, Pamir'i attıklarında ise o, benim tersime, dimdik ayakta duruyordu.

Adam, hiçbir açıklama yapmadan, kapıya kitledi ve gitti.

Çok bile tuttuğum gözyaşlarım, yanaklarımdan süzülmeye başladı.

''Ne için ağlıyorsun?'' diye sordu Pamir, yanıma otururken. Ölücektik. Pamir, benim tersime, çok rahattı.

''Neden, çıkmadık?'' diye sordum. Kaçabilirdik, eğer Pamir, orada kalmasaydı.

''Öyle gerekti.'' dedikten sonra, dakikalarca düşüncelere daldı ve bende dakikalarca ağladım.

''Nasıl ölücez?'' dedim, kendimi durdurabildiğimde. Pamir, bana gülümsedi. Ama gözleri, dudaklarımda takılı kaldı.

''Daha önce hiç öpüştün mü?'' diye sorduğunda, kalbim yerinden çıkacaktı. Bu tuhaf bir andı. Eğer yakınlaşırsak, geri dönüşü olmayacaktı.

Ama son dakikalarımı, ya da günlerimi, Pamir'le harcamak fikri güzeldi.

Normalde, beni kaçıran birinden nefret ederdim. Ama bu, kaçırmak değildi. Beni, olmak istemediğim bir hayattan alıp yeni bir hayat kurma şansı vermişti.

Pamir, benim katilim değil, benim geleceğimdi.

Bugün, yaptıklarım o kadar korkunç gibi dursa da, aslında eğlenmiştim. Hiç iken, bir şey olmuştum.

Peki, ya duygularım? Ne olursa olsun, engelleyemediğim duygularım? Pamir'le zaman geçtikçe ondan etkilenmiştim. Bunu inkar edemem.

Fakat bunu, daha şimdi kendime söyleme cesareti buluyordum.

İnsanlar, ilk aşkın kim dendiğinde, babasını söylüyordu. Ama ben asla babamı söyleyemedim. Babam bana değer bile vermemişken, ona karşı sevgi bile beslemek benim için zordu.

İlk aşkım, Pamir'de değildi. Fakat Pamir, bana ilk değer veren erkekti. Her ne kadar, belli etmese de beni umursuyordu.

Cinayet işleyemezdi, umursamaz bir görünüm verse bile, Pamir'i azcık tanıyan insanlar, onun cinayet işleyemeyecek kadar hassas olduğunu bilirdi.

''Evet.'' dedim. Daha soru sormadı, tam tersine kafasını çevirdi ve bende ilk öpüşmemi düşündüm.

Kumarhanede, mavi gözlü çocuğun beni öpmesi, ilk öpüşmemdi. O öpücük, beni öpüşmekten soğutmuştu. İçki şişesinin ağzıyla öpüşmek gibi bir tat vermişti ağzımda.

Pamir'e döndüm. Beni öpmesini istiyordum. Şuan, bunu söylemek bile kalp atışlarımın ritmini değiştirirken, son dakikalarımı Pamir ile geçirecektim.

''Bugün.'' dediğimde yine dikkatini üzerime verdi. Beni cidden dinlemek istiyordu. Beni umursuyordu. ''O mavi gözlü, beni öptü.''

Şaşırdı. Böyle bir tepki beklemediği açıktı, mavi gözlüden. Sonra bana yakınlaştı. Ama aynı zamanda kararsız gibiydi.

''Pamir, bana ilk öpücüğümü yeniden yaşat. Bu sefer içki kokmasın, lütfen.'' dedim ve tebessüm ettim. Pamir, bana yakınlaştı. Kararsız gibiydi.