♌ İNTİKAMDAN DOĞAN TUTKULU BİR AŞK ♌
Küçük yaşta anne ve babasının ölümüne şahit olan acımasız genç bir adam... Edim Demiray.
Daha on sekizinde uyuşturucuya mahkûm olan bir kız... Lavin Kutup.
İkisi bir araya gelince, öfkeleri cehennem olacak. Tenl...
Biraz rahatsızım, yine de parmaklarımın eklemleri sızlaya sızlaya bölümü yatiştirmeye çalıştım.
Yavaş da olsa, büyüyoruz. İnanın çok mutlu oluyorum. Sizin heyecanınız, hoş yorumlarınız, beni de heyecanlandırıyor.
Keyifli okumalar, umarım beğendiğiniz bir bölüm olur...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Görsel çalışması için Didem'e teşekkür ederim ♥
Satır arası yorumlar yaparak okuyup ilerlerseniz mutlu olurum. Upuzun bir bölümle geldim, yıldıza basarak beni motive edin.♥
Bölüme kar tanesi ❄
Bölüm şarkısı | Bryce Fox • Horns
13. BÖLÜM | KIRILAN İNANÇ
Terk edilmiş her çocuk mahvolacaktır.
Altından çılgın nehirlerin aktığı, üstünde karanlıkların dağıldığı bir köprünün üzerindeydim. Köprünün bir ucunda içinden çıkarıldığım asıl yaşamım, diğer ucunda içine dahil olmaya mecbur bırakıldığım yeni yaşamım duruyordu.
Köprünün tam ortasındaydı asıl konumum; sağımda ve solumda insana benzeyen figürler vardı ama yüzleri bulanıktı.
Başımı gökyüzüne doğru kaldırdım simsiyahtı ama beni, köprüyü ve her şeyi kuşatan atmosfer griydi, akşam mı yoksa gündüz mü karar veremiyorum. Burda zaman yoktu; olmadığı için değil, terk ettiği için. Aslında bunu nerden biliyorum emin değilim, sadece biliyorum.
Aşağıdaki dalgaların sesi zihnimi kuşatırken, aynı anda sessizliği derinden hissettim. Üzerimdeki giysiye baktım, üstümde uçları toprakla kirlenmiş beyaz bir elbise ayaklarımda beyaz spor ayakkabı vardı. Rüzgâr tenimden geçerken elbisemin eteklerini geriye doğru tıpkı bir flama gibi dalgalandırdı, uçlarına tutunan topraklar geriye doğru savruldu. Elbiseme bulaşan bu toprak, geçmişimin parçasıydı.
Başımı kaldırdığımda köprünün altından geçen artık su değildi, su gibiydi; dalgalanan topraktan bir nehire dönmüştü. Korktum. Sağıma döndüm, Edim Demiray simsiyah kıyafetler içinde oradaydı. Korkum arttı. Annemin tam o anda sol tarafımdan yanıma, kendinden emin adımlarla geldiğini gördüm.
"Anne?" diye seslendim, karşımda durduğunda. Elinin birini ellerimle kavradım. "Kaçıp gidelim burdan anne." Sesimde dizlerinin üzerine çöküp hüngür hüngür ağlayan bir kız, zihnimde nefes alan bir kadın vardı. "Edim... kötü biri o, bana zarar verecek."
Annem elini bir çiçeğin yaprağı gibi kopardı ellerimden. "Gülünçleşme, midemi bulandırıyorsun, Lavin," diye çıkıştı, gözlerinde dolanan öfke koyuydu. "Artık onunlasın, onunla yaşayacaksın."
