call me the joker ✱ [joker+harleyquinn]

ii ► fucking seance

Doktor Quinzel, Harleen, o sabah erkenden hastaneye gelmişti. Aslında normal gelmesi gerektiği saatten 10 dakika önce. Bu sefer her sabah hastaneye gelmeden önce uğradığı küçük pastaneye uğramamıştı. Çünkü sadece tek bir şeye odaklanmıştı. Joker'ı ona vermelilerdi. Harleen onu tanımak istiyordu. Tabi bu geçerli bir sebep değildi. Daha elle tutulabilir bir şeye ihtiyacı vardı. Her ne kadar tüm gece bunun hakkında düşündüyse bile, bir şey bulamamıştı. Ama dünyanın sonu değildi, değil mi?

Topukluları çok yüksek olmasa da beton koridorlarda tok sesler çıkararak yankı yapıyordu. İlk başta bu Harleen'in canını sıkıyordu fakat zamanla alışmıştı. Her kadın doktorun ortak sorunuydu herhalde bu. Koridorlarda ilerlemeye devam etti. Bu akıl hastanesi aynı bir labirete benziyordu. Batman'in hasta düşmanlarının olduğu bir hapishane tarzı labirent hastane. Joker gibi hastaların bulunduğu bir labirent. Hiç şüphesiz, Joker buradaki en tehlikeli hastalardan biriydi. İnsanları güldürme takıntısı ona neler yaptırmıştı öyle?

İlk olarak çantasını ofisindeki metal ayaklı askıya taktı ve ardından yine orada asılı duran beyaz önlüğünü giydi. Ardından masasının üstündeki kalem kutusundan bir şeyler imzalamak için gerekli olan birkaç kalemi alıp yaka cebine koydu ve dün akşam Cora, yani Doktor Laurens'ın ona verdiği dosyaları alıp ofisten çıktı. Cora'nın ofisi hemen onun iki kapı ötesindeydi. Hızlı bir şekilde aradaki mesafeyi kapatıp kapıya tıkladı.

"Evet?"

İçeriden gelen onay sesiyle Harleen kapıyı sol eliyle açtı ve içeri girdi.

"Ah, Harleen. Günaydın, seni bu kadar erken beklemiyordum doğrusu. Gel otur."

Harleen denileni yapıp oturdu. Ama bu üstündeki gerginliği atmasına yardımcı olmamıştı. Neden bu kadar gergin hissediyordu?

"Ben dosyaları getirmiştim ve şey... Eee... Şu hastalardan biri dikkatimi çekti, Joker..." Dosyaları uzanarak masanın üstüne bıraktı. "Onun seanslarına girmek istiyorum."

Cora'nın yüzü dondu. Harleen neden bu kadar tehlikeli bir kaçığın seanslarına girmek istiyordu? Boğazını temizledi ve yanıtı gecikmedi.

"Harleen, bak, bu hasta gerçekten çok tehlikeli. Dosyayı okumuştursun, neden onun seanslarına girmek istiyorsun?" Cora buna gerçekten şaşırmıştı çünkü hastanedeki hiçbir doktorun isteyebileceği türden bir hasta değildi o kaçık.

"Evet Cora, ben onu... Ben onu iyileştirebilirim, yani öyle olacağını umuyorum."

Cora sanki Harleen'in geleceğini bir anda görmüş gibi başını iki yana salladı. Bu kız kendine fazla güveniyordu. Ama Harleen bunun farkında değildi. Çünkü tek istediği şey o lanet seanslara kendisinin girmesiydi.

"Bunu yönetimle konuşmalıyız. Benim yapabileceğim bir şey yok bu konuda."

Harleen anlayışla başını salladı ve gülümsedikten sonra ofisten çıktı. Bir an için kendine 'Ne yapıyorum ben?' diye sordu. Neden bu olayı bu kadar abartmıştı? Neden illa da o girecekti seanslara? Olması şart mıydı? Hayır. Ama Harleen bunu istiyordu. Sadece istiyordu. Bu yüzden Cora'nın davranışına sinir olmuştu. O mu beceremeyecekti bu işi? Ne yani Joker'ı tedavi edemez miydi? Edebilirdi tabi ama bu baya uzun sürerdi. Bunu kendi de biliyordu. Biliyordu çünkü, Joker'ın eskiden yaptığı şeyler gerçekten insanın dilini yutacağı türden şeylerdi. Ve bunların hepsi onun deliliği ve takıntıları yüzündendi.

Harleen onu tedavi etmeyi umuyordu. Biliyordu ki inanırsa eğer, onu tedavi etmesi o kadar imkansız görünmezdi.

•••

Bugünki diğer seansların hepsine girdikten sonra Harleen ister istemez yorulmuştu. Kendini odasına zor attı. Toplam 4 seansa girmişti ve bu da yaklaşık toplam 6 saat sürmüştü. Umutla saate baktı, artık evine gidip huzurla uyumak istiyordu.

Bu sırada saate bakarken aklına yeşil adam geldi. Onunla ilgili bir şey denmemişti daha. Yoksa Cora bunu yönetime bile söylememiş miydi? Harleen sinirlendi. İnsanların onu ciddiye almamaları onu küçüklüğünden beri sinir eden bir durumdu. Böyle insanlara türlü türlü işkenceler yapası geliyordu. Bu mesleği gereği pek hoş durmazdı tabi. Ama istediği bir şey yapılmayınca elinde olamadan böyle davranmaya başlıyordu. Sinirini bir şeylerden çıkarmak istedi ve kalem kutusundan birkaç kalem alıp karşısındaki duvara fırlattı. Dünden beri dengesi bozulmaya başlamıştı. Yani psikolojisi bozuk bir psikiyatrist olmak istemezdi. Bu yüzden genellikle onu sakinleştirecek türden şeyler yapardı. Klasik müzik dinlerdi, meditasyon yapardı ve buna benzer şeylerle kendini sakinleştirdi. Yine öyle yaptı. Masasına oturdu ve parmaklarını şakaklarına bastırarak derin nefesler alıp vermeye başladı. Her seferinde bununla birlikte azda olsa sakinleşiyordu.

Tekrar kapı çalınca refleks olarak seslendi.

"Gelin lütfen."

Kapıyı Cora açıcak sanıyordu fakat o değildi, bu hastanede çalışan bir görevli olan Bay Parkins'ti. Genellikle yönetim katında getir götür işleri yapardı. Bir saniye yönetim katı... Harleen kendisini yerinde zor tutuyordu.

"Doktor Quinzel, size bu dosyayı getirmem istendi." dedi orta yaşlı adam ve dosyayı masasının üstüne bıraktı. Harleen gülümsedikten ve teşekkür ettikten sonra adam devam etti. "Bir de bu hastanın seanslarına sizin gireceğiniz söylendi."

Harleen'in gülümsemesi büyüdü ve adam odadan çıktı. İstediğini elde etmişti işte. Büyük ihtimalle bu hastayı kimsenin istememesi sonucu, sadece o istediği için ona verilmişti. Ama bunun bir önemi yoktu. O lanet seanslara artık kendisi girecekti.