İKİZİMSİN

Düşman ஐ 17

Geri çekilmeye çalıştığımda iki kolumu da sertçe tutarak beni duvara yasladı. Bedenini bedenime yasladığında gözlerimi kapattım. Aklıma dolan anılar, gözlerimi yaşartırken boynuma değen dudaklar hiç düşünmeden çığlık atmama sebep oldu.

Elini sertçe ağzıma kapattığında gözümden bir damla akıp gitti. Boynuma kondurduğu ufak öpücük, tenimi kazıyıp atma isteğimi kamçılarken Öykü'nün gelmesi için dua ettim.

Yine aynı şeyi yaşamak istemiyordum...

Gizemlerin beni ezmesine sebep olan şeyin, yine başıma gelmesinden korkuyordum...

Boynumda dilini hissettiğim an ağzımda ki elini ısırdım. Selim, elini sertçe çektiğinde "Öykü!" diye bağırdım oldukça yüksek bir sesle.

"Sus, sus! Tamam, yapmıyorum bir şey, sus!"

Deli gibi ağlıyordum. Kendimi susturamıyordum. Elimde değildi. Gözümün önüne o anlar geliyor, nefesim daralıyordu. Sanki birazdan Gizemler çıkacak, "Sürtük" diyerek beni tehdit etmeye başlayacak gibi hissediyordum.

"Tamam, özür dilerim! Lütfen sus, lütfen!"

Selim'in telaşlı haline bir tepki veremezken kapı gürültüyle açıldı. Kimin geldiğine bakamadım. Duyduğum "Lan!" sesiyle, bağıran kişinin Çağrı olduğunu anlamıştım. Bir anda kollarımdaki eller kayboldu. Büyük bir gürültü koptu, bir şeyler yere devrildi. Ben ağlamaya devam ederken ince kollar vücuduma dolandı. Bu Öykü'ydü. "Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim..." diye fısıldıyor, hiç durmadan ağlıyordu.

Bir kaç ses daha geldi. Çağrı'nın Selim'i dövdüğünü, çıkan yumruk sesleri ve acı dolu inlemelerden anlarken "Çağrı, Pera iyi değil," diyen Emir sayesinde sesler kesildi.

Hıçkırığım boşlukta yankılandı. Bir iki saniye sonra biri hareket etti. Yüzüme iki el dolandı. Sıkıca yumduğum gözlerimden akmayı başaran yaşları sildi.

"Sakin ol güzelim, ben buradayım."

Çağrı'nın sesi bana oldukça yakından gelirken Öykü kollarını çekti üzerimden.

"Pera... Aç gözlerini güzelim, ben buradayım."

"Pera, hadi."

Gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm şeylerin, yeşil gözler olması rahatça nefes almama sebep oldu. Ağzımdan kaçan hıçkırığa engel olamazken hızla Çağrı'nın kolları arasına attım kendimi. Kafamı boynuna gömdüğümde elleri, saçlarımı okşamaya başladı. Derin derin nefesler alıyordu, bedeni hızla inip kalkıyordu ve ensesi terlemişti. Benim için korkmuştu. Belki de Pera için...

"Sakin ol güzelim, ben yanındayım."

"Gitme," dediğimde niye böyle bir şey dediğimi bilmiyordum. Sadece güvenli bir yere, kişiye ihtiyacım vardı ve sanırım bu kişi Çağrı'ydı.