"Lieg niet tegen me." Zei ik zachtjes.
"Maar dat doe ik ook niet!"
"Bewijs het."
Hij liep naar me toe en zoende me. Ik was veward, maar blij... denk ik.
Ik zoende terug. Daar stonden we dan op de rand van het hoogste gebouw in de stad.
"Geloof je me nu?" Mompelt hij tegen mijn lippen aan.
"Ik, ik denk het..."
Hij verbrak onze zoen, en ik zag tranen in zijn ogen staan.
"Beloof me alsjeblieft dat je dit nooit meer probeert."
"Ik beloof het je." Zei ik met een glimlach.
JE LEEST
Een lach...🔪
Short StoryIk lach weer, maar hoeveel kan een lach wel niet verbergen? Mijn ouders, mijn vrienden, mijn familie. Ze geloven die ene lach... Die lach die zegt:" Met mij gaat alles gaat goed." Hoogste rang tot nu toe: #3 in kort verhaal
