Een lach...🔪

3.

Ik loop naar het flatgebouw toe en open de deur. Ik ren de trappen op, en struikel bijna.

Het duurde een tijdje tot ik boven was, maar toen was ik er. Ik duwde de deur open en stapte naar buiten.

Daar stond ik dan op het hoogste gebouw van de stad...

Ik liep naar de rand en keek naar beneden. Toen ik de afgrond zag kreeg ik een glimlach.

Het is nu eindelijk echt voorbij.

Ik ging op de rand van het gebouw zitten en dacht nog een keer goed na terwijl ik naar beneden keek.

"Ja, dit is echt wat ik wil, want alles gaat niet goed met mij. En ik kan er niet meer tegen."

Ik trok mijn benen omhoog en ging weer staan. Ik huilde, maar lachtte ook.

"Vaarwel." Zei ik zachtjes.

"Wacht!" Schreeuwde iemand achter mij. Het was Cameron.

"Doe het alsjeblieft niet! Ik, ik. Ik hou van je."

Ik schrok. Houd er echt iemand van me? Nee. Nee dat kan niet waar zijn.

"Lieg niet tegen me." Zei ik zachtjes.

"Maar dat doe ik ook niet!"