Moving IN with the GANGSTERS [COMPLETED]

Chapter 49: Heaven and Hell...The Sweetest Kiss

Ang lola niyo naman kinabig ni Master Heaven palapit sa kanya at tila nanermon. As in, ni hindi ko na nga po maalala pa yung mga pinagsasasabi niya dahil sobrang slowding nga po ng brains ko ng araw na ito. Ang tanging narinig ko na lang at ayaw tumigil sa kaka-replay sa brains ko ay yung sinabi niya kay Kuyang Tulaley na…

“Pasensya na pare, alam kong mahal na mahal mo siya at mas magagawa mong mapasaya siya pero pasensya na, makasarili ako. Bakit ko siya hahayaang maging masaya sa piling mo kung kaya ko namang gawin yun sa sarili ko?!?! And like what I’ve always said,SHE’S MINE, ALL MINE. ALWAYS DID, ALWAYS WILL. ALL RIGHTS RESERVED.”

 

 

KYAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHH >////////<!!!!! At doon na po talaga nag-shut down ang pagprocess ng utak ko at hinayaan ko na lang ang sarili kong magpatangay sa PMS kong Master. ALL RIGHTS RESERVED DAW OHHH!!! Ano ako libro lang ang peg?!?!May Copyright?!?!?Nyahahahaha XDDD!!!!

Pati pa yung sinabi niyang…

“To face love and reaching our happily ever after together.”

 

 

Hindi ko mapigilang hindi mapangiti sa tuwing naalala ko yung mga sinabi niya. Napatingin na lang ako sa kamay naming magkahawak ni Master Heaven. Our hands are intertwined with each other. Sabi nila kaya daw may space sa pagitan ng mga kamay natin ay dahil may taong magpupuno ng mga patlang na yun. And now, looking at our hands, it’s like they are meant to fill the spaces in between each of our fingers’. Sa isiping yun ay hindi ko mapigilang mas lalong mapangiti.

Napabaling ako ng tingin ko dito. Awtomatiko akong napangiti nang makita ang kakaibang ningning sa mga mata niya. Kuyang Tulaley, ito ba yung sinasabi mong nakikita mo sa mga mata ko?!?! Sa lahat ng sakit na pinagdaanan ko nitong mga nakaraang araw, kung ang kapalit ng lahat ng iyon ay ang makita ang kakaibang saya, aliwalas ng mukha at ningning ng mga mata sa taong pinakamamahal ko, masasabi kong, WORTHFIT lahat ^___^.

Hindi napigilang pumatak ng mga luha sa mata ko. Kahit na sinabi kong hindi na ko maghihintay para sa kanya, aaminin ko, hindi ko pa din mapigilang umasa at hintayin ang pagdating niya kahit na alam kong sarili ko lang ang sasaktan ko sa huli. Oo, naghintay pa din ako, umasa at nagpapasalamat akong hindi ako napagod dahil dumating siya. Dumating siya…..

Feeling ko nga Ran Mouri ng Detective Conan lang ang peg ko. Yung tipong hanggang sa huli, maghihintay dahil alam niya na sa kabila ng lahat ng sakit at pagkabigo niya sa paghihintay sa pagbalik ni Shinichi,mas magiging masaya ang pagkikita nila. How sweet debah?!?!Kaya nga SHINRAN FOREVER AKOOOOOO >/////< <333!!!!!

Ilang saglit lang ay naramdaman kong tumigil na kami sa pagtakbo. Buti naman -___-….HINIHINGAL NA KAYA AKOOOO >o<!!! EHMHEGHED TUBIIIIIIIIIIGGGGGGG >0<!!!!! Nang bitawan sa wakas ni Master Heaven yung kamay ko, napayuko na lang ako saka tinungkod yung sarili ko sa may tuhod ko. Grabe ha!!!Nasaang lupalop na naman ba kami ng universe?!?!?!