SAHİBİNİ KORU! (MARICHAT)

BÖLÜM {4}

Akşam

Marinette'in kalacağı yeni evde

Marinette'in ağzından

  "Demek ikiniz de kediye dönüştüğü anda kaçıp gitti, ha?" Dedim yeni yatağımda uzanırken. Chat de yatağın merdivenlerinden tırmanıp yanıma gelirken cevapladı sorumu.

  "Evet... Ki bu bence daha iyi oldu. Sonuçta kedi formumda kendimi daha az... kontrol edebiliyorum. Yani eğer kaçmasaydı... sanırım Master'ın amacı gerçekleşecekti." Dedi ve yanıma uzandı. Aramızda mesafe vardı. Yastık değil! Yastık koysak ne farketçek lan! Sanki yastığın diğer tarafından istese bana-

  "Ş-şey... Marinette, bundan emin misin? Yani ben hala alt katta uyumak isterim doğrusu... Sonuçta sana çok yaklaşmamam gerekli. Y-yani.... y-yan yana yatmamız senin için bir sorun olmaz... mı?" Dedi endişeli endişeli. Sonra da sesli yutkundu. Elbette bana şu aralar çok fazla yaklaşmamalısın. Zaten yaraların iyileştiği için daha bile güçlüsün... Ama...

  "Hayır. Sorun olmaz. Seninle kalmak istiyorum. Ne kadar asosyal olsam da yalnız hissetmek garip bi duygu yaratıyor içimde... Ayrıca ben, senin kendini kaybetmeyeceğinden de eminim! Sadece bu gece yanımda uyusan olmaz mı?" Dediğimde sanırım biraz fazla şeker olmuştum ve bilmeden de olsa onu etkilemiştim. Alnından soğuk soğuk terler akıyordu ve kıpkırmızı olmuştu. Sonra aniden bana arkasını döndü ve kendisini iyice benden uzaklaştırıp, duvara yaslandı.

  "O-o-ooo....O-OLUR!" Dedi telaşla ama hafiften titriyordu. Ona doğru döndüm ve tıpkı onun gibi yan yattım. Sol kolum muhtemelen sabaha uyuşmuş olacaktı. Ama kimin umrunda ki? Tek dostumu, sırf kendini kontrol edememe olasılığı yüzünden, kayıp mı edeyim yani?! B-ben... B-ben onuuu..... Ben onu.... bu kadar kötü bi durumda görmek istemiyorum ve onu zor durumda da bırakmak istemiyorum.... Ama onunla aramda 1 aylığına bile olsa hiçbir mesafe bırakmak istemiyorum!

  "Ch-chat..." dedim biraz sessizce ve sağ elimi, onun yukarı bakan sağ omzuna doğru uzattım. Ama omzuna dokunamadım. Ya bi anda bi şey yaparsa? Ya kendine hakim olamazsa? Ya fark etmeden onun üstüne gidip onu,zor durumda bırakmış olursam?! Elim titriyor. Durduramıyorum! Belki de sadece arkamı dönüp yatmalıyım... HAYIR! O benim arkadaşım! Onu kötü duruma sokmam! Öyle bile olsa, isteyerek yapmadığımı bili-!

  Kalktı......... Yataktan kalktı ve aşağıya atladı....... Hemde tam omzuna dokunacakken! Dehşete düşmüş gibi bir yüzümün olduğunu farkettim ama engel olamadım. Ruh gibi bir anda yatakta oturur pozisyona geldim ve arkamı dönüp aşağıya baktım. Bana arkası dönüktü. Ama kasılan kaslarından sinirlendiği belliydi.

  "Neden?.... NEDEN ZATEN KENDİME ZOR HAKİM OLUYORKEN ÜSTÜME GELMEYE ÇALIŞIYORSUN?! AYNI ŞEYLERİ TEKRARDAN YAŞAMAK, TEKRARDAN TEDAVİ İÇİN AYLARCA PSİKOLOGA GİTMEK Mİ İSTİYORSUN?!'' Elleri yumruk olmuştu ve bana çok kötü bağırıyordu. Gözlerim dolmuştu. Çenem çok feci titriyordu ve hıçkıra hıçkıra ağlamamak için kendimi çok ama çok zor tutuyordum. Sertçe bana doğru döndü. Gözlerini göremiyordum çünkü başını biraz öne eğdiğinden dolayı saçlar kapatıyordu ve gözleri gölgede kalıyordu.

  ''O halde ben de kendimi tutmam.'' Hayır!

  Hızla yatağa; üstüme doğru zıpladı ama son anda kendimi merdivene doğru fırlatabildim ve merdivenden yuvarlanarak odamın ortasına düştüm. Chat hiç vakit kaybetmeden direk üstüme doğru zıpladı ama ben yine kaçtım. Alt kata inen merdivenin kapağını açtım ve merdivenleri atlaya atlaya indim. Chat peşimden çok hızlı geliyordu ve merdivenlerden direk aşağıya atladı. Hızla koltukların arasına koştum ama o koltukların üstünden zıplayıp yanımda bitiverince sendeleyerek geri düştüm. Yerde arka arkaya ondan uzaklaşırken oysa bana yavaş yavaş yürüyerek geliyordu. Gözlerini göremiyordum hala ama yüzündeki psikopatça sırıtış gayet netti o anlık. BENİM YÜZÜMDEN SAPIĞA BAĞLADI VE MANYADI!!!!