The Lie (Camren)

11. 3..2..1..GO!

"Ήσουν υπέροχη Άλι. " της είπα ειλικρινά προσπαθώντας να της ανεβάσω την αυτοπεποίθηση. Ήταν ίδια με την παλιά γλυκιά Άλι. Και εμφανισιακά και φωνητικά.

"Δεν ξέρω πως συνεχίζετε να το κάνετε εσείς οι δυο αλλά για εμένα δυο μερούλες συναυλιών είναι υπεαρκετές" είπε η Νορμάνι κοιτάζοντας εμένα και την Καμίλα. "Μετά θέλω να γυρίσω στην ζεστασιά του σπιτιού μου, στον αντρούλη μου και στην Τζίτζι μου" ολοκλήρωσε και γέλασε γλυκά.

"Μαζί σου Μάνι!!" συμφώνησε η Άλι κατευθείαν και έκανε hi-5 με την ψηλότερη κοπέλα.

Μου φαινόταν απίστευτο που πλέον η Άλι και η Νορμάνι είχαν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής από αυτόν που είχαν παλιότερα. Πιο ήρεμο. Πιο ανθρώπινο και πιο φυσιολογικό. Εγώ είχα ξεχάσει πως είναι να ζεις φυσιολογικά, πως είναι να επιστρέφεις σπίτι σου και να σε περιμένει κάποιος, πως είναι να αποκαλείς ένα μέρος πραγματικό σου σπίτι. Πιο συχνά με έβλεπαν τα αεροπλάνα παρά το σπίτι μου στην Νέα Υόρκη και ίσως τώρα καταλάβαινα για ποιο λόγο η Άλι και η Νορμάνι δεν κράτησαν καμία απολύτως κακία σε εμένα και την Καμίλα που συνεχίσαμε τις καριέρες μας. Γιατί πολύ απλά αυτές δεν ήθελαν να την συνεχίσουν. Κουράστηκαν. Ήθελαν να ζήσουν και αυτή τη φορά κανονικά. Όχι με έναν μόνιμο μπράβο δίπλα τους χωρίς να έχουν την ελευθερία να κάνουν ότι θέλουν.

Η Καμίλα δεν απάντησε στα σχόλια των κοριτσιών. Προτίμησε να δώσει ένα τυπικό ευγενικό χαμόγελο. Φαινόταν αποσυγκεντρωμένη και αλλού. Ήταν λίγο πιο απόμακρη και λιγομίλητη προς όλες μας σε σχέση με τον κοινωνικό και χαρούμενο χαρακτήρα που είχε δείξει τις προηγούμενες μέρες. Σαν να είναι κακόκεφη καθώς από το πρωί δεν είχε βάλει κανένα γνήσιο χαμόγελο στο πρόσωπο της. Το χτεσινό hangover ήταν αρκετά ευδιάκριτο πάνω της όπως και στην συμπεριφορά της. Ενυδατωνόταν με νερό ανά τακτά χρονικά διαστήματα και είχε καλυμμένα τα μάτια της πίσω από τα χρυσαφένια στρόγυλλα γυαλιά της, μάλλον για να μην φαίνεται η κόπωση της. Δεν την κατηγορούσα καθώς το ίδιο έκανα. Από το πρωί δεν είχα βγάλει τα μαύρα κοκκάλινα γυαλιά μου . Ήμουν τόσο εξαντλημένη καθώς ήμουν σχεδόν αύπνη τις τελευταίες δύο μέρες και ευχόμουν οι μακιγιέρ να κάνουν τα μαγικά τους γιατί σίγουρα στα μάτια μου θα φαινόταν όλη η ταλαιπωρία του κόσμου.

Όσο κακό και αν ακούγεται το ότι η Καμίλα βρισκόταν σήμερα σε αυτή τη κατάσταση ηρεμούσε τις σκέψεις που δεν με άφησαν να κοιμηθώ χτες το βράδυ. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να μπλεχτούν τα πράγματα παραπάνω μεταξύ μας από ότι είναι ήδη. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν θυμόταν την χτεσινή βραδιά και τον τρόπο που κοιταχτήκαμε. Εκληπαρούσα να μην θυμάται ότι ήμουν ένα βήμα πριν κάνω το λάθος και την φιλήσω. Πριν εκμεταλλευτώ το αλκοόλ στις φλέβες της. Ήταν μια στιγμή δικής μου αδυναμίας το ότι μου πέρασε ερωτικά από το μυαλό και κατηγορούσα τον εαυτό μου για αυτό. Εκείνη ήταν μεθυσμένη και τίποτα παραπάνω. Οπότε το θέμα έχει λήξει. Ήταν αρραβωνιασμένη και αυτό δεν άλλαζε. Και να μην ήταν πάλι δεν θα άλλαζε κάτι. Και το ήξερα πολύ καλά αυτό μετά από όλα όσα είχαν γίνει.