Don't Lie Baby || Taehyung [2]

[17]

NamBin wróciła dopiero nad ranem. Nie wiem czy była pijana, czy coś brała. Po prostu ktoś ją przyprowadził do pokoju i od razu się położyła. Nie mogłam zasnąć po tym jak skończyłam pisać z Taeyongiem. Próbowałam sobie jakoś wszystko ułożyć w głowie.

Około 8 kiedy szykowałam się na zajęcia do pokoju przyszli Tae z Jiminem. 
- Cześć dziewczyny - przywitał się ten pierwszy.
Jimin nic nie mówiąc podszedł do mnie i mnie czule pocałował. I ja i Bin byłyśmy zdziwione ich wizytą. Ale wnioskując po tym, że wczoraj mówili "ostatnia próba" a RM "przed samą trasą"  wnioskuję, że już dzisiaj wyjeżdżają. 
- Wpadliśmy do was po drodze, żeby się pożegnać. W końcu znikamy na 3 miesiące. 
- To długo.. - odezwała się Nam.

- Wiem skarbie, ale praca to praca. Przecież wiesz.
- Tak wiem Tae. Mogę cię chociaż przytulić? - uwaga bo mi zaraz cukier skoczy.
- Jasne, ale niedługo, bo zaraz musimy uciekać.

Kiedy oni się mizdrzyli ja z Jiminem zamieniłam kilka słów na osobności, powiedziałam mu, że musi być silny, na koniec znów mnie pocałował i bez zbędnego przeciągania wyszli.

- To co chcesz teraz robić? - zapytała mnie moja współlokatorka.
- Hm... może iść na zajęcia? 
- No tak..
Zabrałam swoją torbę i zarzuciłam kurtkę na ramiona, szybko zasunęłam buty i wyszłam.
To znaczy już prawie wychodziłam, ale w drzwiach zatrzymała mnie cudowna istota zwana NamBin.

- Przepraszam.
- Za co przepraszasz? - zapytałam zdziwiona.
- Za to jaka byłam dla ciebie od początku.
- Spoko - wzruszyłam ramionami i poszłam w końcu na uczelnię.
Podczas zajęć ( jakże nudnych zajęć) zaczęłam mazać i kreślić coś w notatniku pomiędzy wyłapanymi słowami lektora. O co jej do cholery chodziło? Niech mi tylko nie mówi, że teraz jak nie ma Taehyunga to się będzie chciała ze mną zaprzyjaźnić. 
- Ładny piesek - usłyszałam jak ktoś do mnie mówi.
Rozejrzałam się i zobaczyłam obok siebie dość ładną blondynkę spoglądającą w mój notatnik. 
- Dzięki - odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do niej krzywo, żeby nie było, że jestem nie miła.

- Jestem Minako, a ty?
- SeYun. 
- Miło cię poznać SeYun. 
- ALE PROSZĘ O CISZĘ! - usłyszałyśmy zaraz głos starszego pana stojącego przed swoją cudowną prezentacją na temat sytuacji ekonomicznej w Korei w latach 1950-1990.
Porozmawiamy po lekcjach - zobaczyłam na małej różowej karteczce przyklejonej do mojego super kreatywnego notatnika.

Minako okazała się bardzo ciekawą i pozytywną dziewczyną. Typowa maniaczka anime. Mimo to bardzo ciekawie opowiadała o swoich zainteresowaniach. Miłą rozmowę przerwała nam super muzyka z openingu Tokyo Ghoul'a aka jej dzwonek przychodzącego połączenia. Przeprosiła mnie na chwilę i wstała od stolika. 

Hej B. Tak wszystko u mnie w porządku. Zrobiłam jak chciałaś. A co u ciebie? 

Usłyszałam tyle z jej rozmowy jak odchodziła. Czy to coś miało znaczyć?

Ofc jak zawsze to zlałam i zajęłam się sobą i czytaniem tweetów.