Χτύπησε το κουδούνι και μπήκαμε στην τάξη,απ οτι φαίνεται έχουμε πρώτη ώρα με τον καινούριο,για να δούμε τι θα δούμε!
-Μάγκας ο καινούριος ε;
Είπε ο Βαγγέλης ο κολλητός μου,καθόταν δίπλα μου στο θρανίο και η Δάφνη μπροστά μας με την Μαρία και αυτή μέλος της παρέας αλλά δεν είμασταν και τόσο κοντά όσο με τους άλλους δυο...
-Ντάξει μωρέ,ακόμα δεν μπήκε στην τάξη,θα δούμε!
Είπα και η Δάφνη γύρισε για να μου απαντήσει...
-Δεν ξέρω τι θα δούμε πάντως είναι κούκλος!
-Ναι το είπαμε αυτό!
-Θα του την πέσω,να το ξέρεις!
-Τι λε ρε μαλάκα;! ειπε ο Βαγγέλης.
-Ο τυπός θα μπορούσε να είναι πατέρας σου!
-Μήπως τον γουστάρεις κι εσύ ρε Βάγγο;Δεν μας τα πες αυτά!!
-Σκάσε ρε!
Ειπε ο Βαγγέλης και γέλασε!
-Εσύ Ρίτα;
-Τι εγώ ρε Βαγγέλη;
-Τον γουστάρεις κι εσύ;
Η αλήθεια είναι πως ντάξει δεν μου ήταν και αδιάφορος αλλά δεν θα του την έπεφτα κιολας!
-Νταξει μωρέ καλός είναι αλλά δεν τρελένομαι!
Σταματήσαμε και οι 3 να μιλάμε γιατί μπήκε ο καθηγητής μέσα.
-Καλημέρα παιδιά!
Είχε πολύ ωραία φωνή,λίγο βραχνή,ταίριαζε με το αρρενωπό του στιλ!
-Καλημέρα!
είπαμε όλοι μαζί με μια φωνή.
-Λοιπόν το όνομα μου είναι Μάρκος Νικολαΐδης και θα κάνουμε μαζί χημεία.
-Αχχχ Μάρκο!
είπε η Δάφνη και σκάσαμε στα γέλια εγώ και ο Βαγγέλης.
-Τα παιδιά στο τελευταίο θρανίο γιατί γελάνε;
-Γιατί είναι βλαμμένα κύριε!
Είπε η Δάφνη και έκανε τον καθηγητή να γελάσει!
-Το καλύτερο θα ήταν να σταματήσουν να γελάνε γιατί ξεκινάει το μάθημα,βγάλτε τα βιβλία!
-Μα απο την πρώτη μέρα κύριε; Καθήστε να γνωριστούμε πρώτα!
είπε ο Αρης ο "πλακατζής" της τάξης.
-Πως σε είπαμε εσένα παιδί μου;
-Αρη Σταύρου κύριε!
-Μάλιστα! Αρη,έχουμε έναν ολόκληρο χρόνο μπροστά μας για να γνωριστούμε,αυτό που έχει σημασία τώρα είναι να αρχίσουμε το μάθημα!
Ο Αρης μουρμούρισε κάτι και κάθησε στη θέση του.
Ανοίξαμε όλοι τα βιβλία μας,όλα δείχνουν περίεργα εδω μέσα,είναι σαν να το βλέπω για πρώτη φορά αυτό το βιβλίο,αλλά ναι αλήθεια είναι,πρώτη φορά το βλέπω,μάλλον γιατί ο καθηγητής χημείας που είχαμε για 2 μήνες προτιμούσε να μιλάει στο κινητό αντί σε 'μας την ώρα του μαθήματος.
Η επόμενη ώρα πέρασε πολύ γρήγορα λόγω του νέου μας καθηγητή,δεν ήταν καθόλου βαρετός σε αντίθεση με όλους τους άλλους καθηγητές του σχολείου,αντίθετα ήταν πολύ καλός και μιλούσε υπέροχα,είχε έναν τρόπο να μας χαλαρώνει και να εξηγεί το μάθημα με απλά λόγια έτσι ώστε ακόμα και ο πιο σκράπας να το καταλάβει.
Χτύπησε το κουδούνι και πήγα να του μιλήσω,η Δάφνη με κοίταξε περίεργα.
-Πολύ ωραίο μάθημα κύριε!
-Ναι; Ε λοιπόν χαίρομαι που σας άρεσε!
-Δεν ξέρω για τους άλλους αλλά εμένα μου άρεσε πολύ,δεν θα βαρεθώ καθόλου με εσάς καθηγητή!
-Χαίρομαι που επιτέλους έχω μια μαθήτρια που δεν βαριέται το μάθημα μου! Λοιπόν πρέπει να φύγω τώρα,έχω μάθημα στο β2
-Στο β2;;
-Ναι γιατί;
-Τίποτα,τίποτα!
Το β2 ήταν η τάξη του Κώστα,να που επιτέλους θα έχουμε κάτι κοινό,τον καθηγητή της χημειας.
-Πως μπόρεσες;
είπε η Δάφνη
-Τι εννοείς;
-Πως μπόρεσες να του μιλήσεις πριν απο μένα;!!!!
-Σιγά ρε Δάφνη,δεν ήξερα οτι απαγορευόταν να του μιλήσω,στο κάτω κάτω εκεί ήταν ας του μίλαγες!
-Καλά sorry απλά ντρεπόμουν λίγο και μου φάνηκε κάπως το οτι του μίλησες! Αλήθεια,τι του είπες;
-Εεεε οτι μου αρέσει το μάθημα του...
-Και αυτός;
-Αχχχ οτι έχει μάθημα στο β2 του Κώστα!
-Ααααα καλά,μ αρέσει που ζήλεψα κιολας!!!
Αυτή τη φορά ήμουν εγώ που την κοίταξα περίεργα αφού δεν κατάλαβα τι εννοούσε με το "ζήλεψα" αλλά πριν μιλήσω ο Βαγγέλης μας διέκοψε
-Λοιπόν,μανάρια,πάμε να πάρουμε κάνα καφέ γιατί δεν λέει να ανοίξει το μάτι μου!
