Γυρνούσα σπίτι απο το σχολείο, είχα συνέχεια στο μυαλό μου τον Αλεξ,δεν ξέρω τι θέλω πραγματικά, απο τη μια ήθελα να τον αγκαλιάζω και να τον φιλάω αλλά μέχρι εκεί και απο την άλλη ήθελα να τα ξεχάσω όλα και να κάνω τα πάντα μαζί του...
Περνώντας απο το πάρκο είδα την μηχανή του,ήμουν σίγουρη πως ήταν η δική του λόγω ενός μικρού σημαδιού που είχε στο πλάι, μου φάνηκε περίεργο που ήταν εδώ αφού δεν είχαμε δώσει ραντεβού, δεν είχαμε πει τίποτα βασικά, υπέθεσα πως θα είναι μέσα στο πάρκο οπότε προχώρησα μέσα για να τον βρω,σε κάποια φάση άκουσα τη φωνή του "Δεν θα έκανα τίποτα που δε θες μωρό μου" γύρισα και τον είδα, καθόταν σε ένα παγκάκι με μια ξανθιά κοπέλα, περίπου στην ηλικία μου,της κρατούσε το χέρι και την φίλησε, ένιωσα την καρδιά μου να σπάει αλλά δεν ήθελα να κλάψω,δεν θα του έκανα αυτή τη χάρη, πλησίασα στο παγκάκι και.....
Ρ: Αλεξ;;;
Α: Ρίτα; Εγώ...δεν....δεν....
Ρ: Ποια είναι η κοπέλα; Να υποθέσω η φίλη σου;
Κοπελα: Ναι είμαστε μαζί 2 μήνες τώρα!!
Είπε και χαμογέλασε ενώ ο Αλεξ δεν μπορούσε να σηκώσει τα μάτια του απο το έδαφος
Ρ: Τέλεια, οκ χάρηκα που σε είδα Αλεξ,ελπίζω να είσαι ευτυχισμένος.....
Έφυγα,είχα πληγωθεί,πολύ, άλλα προτίμησα να κρατήσω την αξιοπρέπεια μου παρά να τον κάνω να καταλάβει οτι πόνεσα....
Όταν έφτασα στο σπίτι, έπεσα στο κρεβάτι, εκείνη την ώρα άφησα τον εαυτό μου να πέσει όσο πιο χαμηλά δεν είχα πέσει στη ζωή μου,χιλιάδες δάκρυα έτρεχαν απο τα μάτια μου,έβγαλα το κινητό απο την τσέπη μου και έστειλα ένα μήνυμα στη Δαφνη "Τελείωσε.... " μόνο αυτό, ελπίζω να καταλάβει....
Σκούπισα τα δάκρυα μου,πήρα ξανά το κινητό στα χέρια μου και διέγραψα τον αριθμό του και όλα τα μηνύματα μας,στάθηκα πολύ ηλίθια,είχα πιστέψει πως είναι διαφορετικός και όλες τις μαλακίες που μου έλεγε, αλλά απ ότι φάνηκε αυτό ήταν απλά το παιχνίδι του.
Σε ένα μόνο πράγμα είχα δίκιο τόσο καιρό, δεν ήταν σαν τους άλλους.... Ήταν πολύ χειρότερος
