App Double Trouble | On Hold

Κεφάλαιο 11ο

Μετά από ουσιαστικά μία ολόκληρη ώρα που περιμέναμε τον νέο ταξιτζί και τρεις χιλιάδες ιστορίες για την ζωή της —πώς στο καλό να το πω ευγενικά— γυναίκας που με τη θέλησή της μετατράπηκε σε άντρα, είμαστε ξανά πίσω στο λίφτ.

«Επιτέλους, νόμιζα πως αυτή η περιπέτεια δεν θα τελείωνε ποτέ» λέει η ξανθούλα Ζωή παίζοντας με την χρωματιστή φούστα της.

«Τι κάνουμε τώρα;» ρωτά με τη σειρά του ο Γιώργος.

«Πάμε μία βόλτα προς τα πάνω, στο σημείο με την καλή θέα που μας είπε ο  ταξιτζής» χαμογελάω ενθουσιασμένη —πάντα ήθελα να έρθω εδώ.

«Θέλω να γυρίσω πίσω, Γιάννη» η Ζωή σκουντάει τον αδερφό της και αυτός περνά το χέρι του γύρω από τον ώμο της.

«Δεν γίνεται να φύγουμε τώρα» της λέει ο Γιάννης λες και την μαλώνει. «Θα πάμε βόλτα».

«Βασικά, αν θέλει να γυρίσει πίσω, μπορώ να την γυρίσω εγώ. Δεν έχω και πολύ όρεξη τελικά...» αναπνέω αργά όταν βλέπω τη φιγούρα του Αναστάση να πλησιάζει. «Θέλεις Ζωή;»

«Ναι! Έλα Γιάννη...» σχεδόν τον παρακαλά και εγώ προσπαθώ να πάρω το βλέμμα μου μακριά από τον Αναστάση.

«Σε παρακαλώ, θέλω να γυρίσω και εγώ. Άσε την» τον κοιτάω στα μάτια για να γίνω πιο πειστική.

«Είσαι καλά; Εννοώ, δεν φαίνεσαι πολύ...» προσπαθεί να πει όμως ο Αναστάσης έχει φτάσει ήδη κοντά μας, ακριβώς πίσω του.

«Χρύσα!» η μελωδική φωνή του κάνει τους τρεις συνοδούς μου να τον κοιτάξουν.

«Γειά σου, Αναστάση» χαμογελάω αναγκάζοντας τον εαυτό μου να μείνει ήρεμος και τα πόδια μου να μην τρέμουν.

«Μωρό μου!» ένα χέρι πιάνει την μέση μου. Γυρνάω και αντικρίζω τον Αργό Γιάννη —το υποτιθέμενο νυν αγόρι μου— να μου χαμογελά.

Σκατά.

«Γειά» λέω κάπως σφιγμένη και μετά βήχω ώστε να καλύψω την ησυχία.

«Πώς είσαι εδώ;» παίρνει τον λόγο ο Αναστάσης όπου έχει ξινήσει το πρόσωπό του.

«Θέλεις να σε πάω μία βόλτα, μωρό μου; Έχω τόσα να σου πω» μιλάει κατευθείαν ο Αργός Γιάννης και καταπίνω αργά.

«Εμ, δεν γίνεται. Έχω... Να πάω την Ζωή στο καράβι» λέω και κυριολεκτικά αρπάζω το χέρι της Ζωής και την σέρνω μαζί μου.

«Θα έρθουμε μαζί σας» ο Γιάννης παίρνει από το χέρι τον Γιώργο.

«Όχι, όχι. Όχι. Αλήθεια, θέλω να μείνω λίγο μόνη. Χάρηκα που σε είδα, Αναστάση. Τα λέμε Γιάννη» λέω γρήγορα χαιρετώντας στο τέλος το και καλά "αγόρι" μου.