Power Within II: Bound by a Promise(Under revision)

XVII: REUNION

It's really been awhile since I was with Adria— since I last saw her. Eversince that Cyan came, she's been holed up in the room with him. Baka nga hindi niya na napapansin pati ang pag-alis at uwi ko.

“Bakit hindi na lang kasi ako?”

Saglit akong napaligon sa pinanggalingan ng boses, kay Gerardine na sinundan pala ako.

“I'm not in the mood to talk.” Ibinalik ko ang atensyon sa paghahanap ng libro. “Leave.”

“You can't deny the truth, Khaos. Ipinagpalit ka na niya sa iba.” I heard her footsteps getting closer.

“I said, le—” I wasn't able to finish what I'm saying as I notice her lifting her shirt off.

As soon as the cloth reached the floor, her hands became busy trying to unclasp her brassiere from behind as she approaches.

“Ako, hinding-hindi kita ipagpapalit kahit kanino.”

The only thing that's covering her breasts loosened which eventually slid down her arms and fell off. Nang nasa harap ko na siya, kinuha niya ang kamay ko at dinala 'yon sa dibdib niya.

“I'm yours. My heart, my body, my soul. Aangkinin mo na lang.”

I took my own shirt off. “You've gone too far.”

A smile formed on her lips.

Bago pa siya mag-isip nang kung ano, ibinato ko ang hawak na damit sa kanya saka siya iniwan nang walang sinasabi.

Hindi ko inintindi ang mga matang sinundan ako ng tingin hanggang makalabas sa library. I made my way to the parking lot with rushed steps and raced my car out of the campus.

Adria

Hindi ko maipirmi ang mga paa sa kinauupuan habang nakasulyap sa wall clock sa living room. Hindi ko alam kung anong oras uuwi si Khaos o kung uuwi nga ba siya.

Inilabas ko ang phone sa bulsa. Ilang beses akong nag-dalawang isip kung tamang tawagan ko siya bago napilit ang sarili. Sobra na siguro ang ilang araw kong pagkukulong sa kuwarto at pag-iisip ng sasabihin sa kanya.

Akmang tatawagan ko na siya nang biglang bumukas ang pinto.

Napatayo agad ako. “Nand'yan ka na pa—” Saglit akong natigilan nang mapansin ang ayos niya. “Bakit wala kang suot na t-shirt?” puna ko.

“So, now you decide to show your face?”

Kahit nabigla ako sa isinagot niya. Hinamig ko ang sarili. “A-are you okay? May nangyari ba?”

He didn't say anything. A minute of silence filled the living room. Us, quietly staring at each other.

“T-teka, ikukuha kita ng damit,”pagdadahilan ko para matakasan kahit saglit ang nakakapressure na katahimikan.

I went to the laundry room and grabbed a clean shirt. Pagbalik ko, inihagis ko 'yon sa kanya na isinuot niya naman.