# WattpadFantasyTR Okuma Listesinde /'Sylvia, kasabaya ilk inişinde tanıştığı kişinin bir kara büyücü olacağını bilemezdi. Oysa büyücü onu bekliyordu. Yıllardan beri.'
Kasabada yaşanan felaketin ardından Sylvia kendini Grimlocks büyücülük okulunda b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elimi cama uzattım. Ayazın soğuğuyla buğulanmış camda, dokunmanın etkisiyle parmaklarımın izi belirdi. Ceketimin kolunu cama götürüp camı sildim. Hızlıca geçip giden ağaçların görüntüsü netleşti. Taksi camına biraz daha yaklaştığımda burnum buz gibi olan cama değdi.
Yolculuk başladığından beri arkama dönüp amcama bakmamıştım. Oysa hala çatık kaşlarla birilerine mesaj attığını biliyordum.
"Regus'un durumu iyiymiş."
Taksiye bindiğimizden beri ilk defa konuşuyordu. Sesi buz gibiydi. Bana olan öfkesinin yakın zamanda dinmeyeceğini hissedebiliyordum. Cevap vermedim.
"Sonunda onu çözecek bir büyü bulmuşlar. Merak ettiysen tabii."
Elbette ki Regus'u merak etmiştim. Ben bunların hiçbirini istememiştim. Üstelik beni yıllarca o tepedeki sıkıcı eve hapsettikten sonra, bulduğum ilk fırsatta kasabaya inmiş olmamın kendi suçum olduğunu kabul etmeyi reddediyordum. Çıt çıkarmadan ağaçları izlemeye devam ettim.
"Ölebilirdi," dedi amcam.
"Beni çocuk gibi kolumdan tutup büyü okuluna sürüklemene gerek yoktu ama," dedim sonunda arkama dönerek. Yüz ifadesi beklediğim gibiydi. Keskin yüz hatları, yüzüne hâkim olan öfkeyi daha ürkütücü bir hale getiriyordu. Tüm gece uyanık kalmış olduğu, çökkün göz altlarından ve karışmış kumral saçlarından anlaşılıyordu. Amcam genç sayılırdı. Küçüklüğümden beri birçok kadının ona ilgi duyduğuna tanık olmuştum ama o hiç evlenmemişti.
Amcam bu dünyadaki tek dayanağımdı. Annemi kaybettiğim zamandan beri.
Onun tercihi değildi. O eve ilk gittiğimde günlerce, haftalarca babamı görmemiştim. Sabah erkenden kahvaltısını almak için odasından çıkar, ardından hemen odasına döner ve gün boyu odasından ayrılmazdı. Sonra ta gecenin en geç saatinde mutfağa giren adım seslerini duyardım. Aşağı inecek olsam, kimseyi bulamazdım.
Annemi kaybetmek beni bitmek bilmeyen bir karanlığın içine sürüklemişti. Oysa babamı kaybetmek... Bu bir ihanetti. Birbirimizden başka kimsemiz yokken, bana sırt çevirmişti. Acısıyla bildiği en iyi şekilde baş etmeye çalışırken, bana onu da kaybetmenin acısını yaşatmıştı.
Beni amcama postalaması çok uzun sürmemişti. Ve amcam geceleri ağlayarak onu uyandıran, sakarlığıyla her şeyi eline yüzüne bulaştıran, basit bir büyü yapmayı bile beceremeyen 13 yaşındaki bir kızla baş başa kalmıştı.
Bana pek babamdan bahsetmezdi. İlk geldiğim zamanlar, bahsettiğimde konuyu kapatırdı.
Zamanla ben de sormaz oldum.
"Peki ya ne yapsaydım?" dedi bana çıkışarak. "Eve geldiğimde seni kapının önünde baygın halde buldum. Öldüğünü sandım Sylvia! Bana ne yaşattığını tahmin bile edemezsin. Seni güçlükle içeri taşıdığımda, bir de ne göreyim. Regus'u dondurmuşsun! Ömrümde duymadığım bir kara büyüyle! Aklından ne geçiyordu?"
