Κεφάλαιο 4: Ο θρήνος

8 1 1
                                    

Ξημέρωσε. Η Βικτώρια ξύπνησε από ένα σκούντηγμα στον ώμο. Άνοιξε τα μάτια της και είδε πάνω από το κεφάλι της τον κύριο Κλίφορντ, τον επιστάτη του σχολείου.

<<Κύριε Κλίφορντ; Τι κάνετε εδώ;>> ρώτησε με περιέργεια ή Βικτώρια.

<<Μα τί μου λες κορίτσι μου! Εγώ στη δουλειά μου είμαι, όπως κάθε μέρα ήρθα να ανοίξω και να καθαρίζω λιγακι το σχολείο!>> της απάντησε σαστισμένος ο κύριος Κλίφορντ.

Η Βικτώρια τρόμαξε με αυτά που άκουσε από τον επιστάτη, κοίταξε γύρω και όντως ήταν έξω από την πόρτα του σχολείου της. Είχε κοιμηθεί στα σκαλιά του σχολείου. Είχε χάσει τα λόγια της καθώς ο επιστάτης περίμενε δικαίως τις εξηγήσεις που χρειαζόταν. Δεν έβλεπε κάθε μερα μία μαθήτρια να κοιμάται στα σκαλιά του σχολείου.

<<Πρέ...πρέπει να φύγω...πρέπει να φύγω...>> ήταν το μόνο που κατάφερε να πει τραυλίζοντας ή Βικτώρια.

<<Καλά κορίτσι μου...πήγαινε στο σπίτι σου καλύτερα>> της απάντησε ο κύριος Κλίφορντ.

<<Σας παρακαλώ...πείτε στον κύριο Τζέιμσον ότι δε θα μπορέσω να έρθω σήμερα στο σχολείο...αλλά μη του πείτε πως με βρήκανε εδώ...στα σκαλιά του σχολείου.>> επει φοβισμένη η Βικτώρια.

<<Εντάξει δε θα πω τίποτα για αυτό το συμβάν αλλά αν σε ξαναδώ εδώ πέρα είμαι υποχρεωμένος να μιλήσω στον κύριο Τζέιμσον και στον διευθυντή του σχολειο..μα το ξέρεις!>> της είπε ο επιστάτης.

<<Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Κλίφορντ...δε...δε θα επαναληφθεί αυτό....γεια σας τώρα...>> του απάντησε η Βικτώρια φοβισμένη.

<<Γεια σου...>> είπε ο επιστάτης

Η Βικτώρια πήρε το δρόμο για το σπίτι της. Προχωρούσε σα χαμένη στο δρόμο. Καθώς έστριβε σε έναν δρόμο λίγο πιο κάτω από το σπίτι της είχε συγκεντρωμένο πολύ κόσμο και την αστυνομία. Μόλις είδε αυτό πάλι ήρθε στο μυαλό της μία σκηνή. Ήταν αυτή...δηλαδή το "τέρας" και κοιτούσε τον Λέοναρντ...

<<Ω...όχι...>> ψέλλισε ή Βικτώρια.

Άρχισε να τρέχει προς το μέρος που ήταν συγκεντρωμένος ο κόσμος. Χώθηκε μέσα από το πλήθος και με κομμένη την ανάσα είδε τη μητέρα του Λέοναρντ να κλαίει πάνω από το νεκρό σώμα του παιδιού της. Η Βικτώρια ένιωσε την ανάσα της να χάνεται καινά πόδια της αδύναμα. Έπεσε στα γόνατα ενώ άκουγε τους συγγενείς και τους φίλους του Λέοναρντ να θρηνούν....

Τα δύο μου εγώ!Where stories live. Discover now