İSTEK

13.Bölüm "YILDIZLAR"

Babamın yüzünde güller açıyordu. Annem her zaman ki gibi sakin ve ne düşündüğü belli olmayan bir surat ifadesiyleydi. Sanırım bende anneme benziyordum. Ne istediği belli olmayan , soğuk, sakin ve korkak birisiydim. Korkak.. aşktan.. sevgiden yana korkak birisiyim. O sırada babam seslendi.

- Eun Jung.. bundan emin misin ?

- Sanırım değilim.. fakat siz bana ne zaman düşünme fırsatı verdiniz ? Sen giderken seninle mi gelmek istediğimi..annemle mi kalmak istediğimi düşünmem için 1 saniye bile verdiniz mi? Siz hep böyle değil misiniz ? Ani kararlar. Sonradan söyleyeceğim şey için zaten çok geç olur. O yüzden boşver.

- Eun Jung..

- Ben odama gidip uyuyacağım. Eşyalarımı okuldan gelince toplarım. Herkese iyi geceler.

Dikildiğim yerden merdivenlere koşarak babamların yanından ayrıldım. Odama girerken gözlerimden yakarak ayrılan küçük gözyaşlarını siliyordum. Kapıyı kapatarak kapının önüne oturdum. Kollarıma gömülerek daha çok ağlamaya devam ettim. Birkaç dakika böyle durdum. Hani ağladıktan sonra gelen o tatlı uyku isteği vardır ya.. dünyadaki en güzel şey olabilirdi. Cebimden kulaklığımı ve telefonumu çıkardım. Telefon ekranımı açtığımda Jungkook'un mesajı açıldı. Cevap vermeli miydim ? Vermemeli miydim ? bilmiyordum. Oturduğum yerden kalkarak üstümü değiştirecektim. O sırada telefonum çalmaya başladı. Arayan Soon Jung'du.

- Oh Soon Jung ?

- Nasılsın Eun Jung ?

- İyiyim ? fakat neden bu saate aradın ?

O sırada telefonundan erkek sesleri çıktı.

- Hey ! neden bu kadar kabasın ?

- Ver şu telefonu bana Jungkook !

- Baekhyun bırak!!

Jungkook ve Baekhyun mu ? Peki Soon Jung ne alakaydı ?

- Hey hey ! Soon Jung orada neler oluyor ?

- Eun Jung dışarı çıkabilir misin ? Yoksa telefonumu kırabilirler.

- Dışarı mı ? Fakat saat ?

- Evin önündeyiz.

- Neden geldiniz ?

- Dışarıda bekliyoruz seni !!

Jungkook ve Baekhyun'un bağrışmalarından neredeyse hiçbir şey duymayacaktım fakat asıl sorun dışarı nasıl çıkabilirdim ? Odamın kapısını yavaşça döndürerek odadan çıktım ve kapıyı kapatıp kitledim. Eğer annem öğrenirse beni öldürebilirdi. 

Merdivenlerin yarısına kadar indim fakat ışıklar yanmıyordu bile. Telefonumun ışığını kullanarak ayak uçlarıma basarak mutfağa doğru gidiyordum. Eğer dış kapıyı kullanırsam ses çıkarabilirdi. Mutfağın kapısına geldiğimde bir ses duydum ve arkamı kontrol ettim. Hiç kimse yoktu. 

Mutfağın kapısını açtım ve bir şeyin hareket ettiğini gördüm. Kalbim hızlı bir şekilde çarpıyordu. Kapının kolundan tuttum ve çekmeye çalışırken bir el elimin üstüne eline koydu. O sırada bağıracaktım fakat ağzımı kapattı. Kapıyı açıp beni dışarı çıkardı.

- Hey ! Hey ! Benim.

- Göremiyorum sen kimsin ?

- Elindeki ışığı bana tutmak aklına gelmiyor mu ?

Telefonuma baktım ve doğrudan suratına tuttum. Sessizce bağırdım.

- Neden ? Neden bağırıyorsun ?