Όνειρο και πραγματικότητα

2

Μαρια'ς POV

"Ναι, ναι ΝΑΙ" φώναξα, καθώς τελείωνα.

Ο άντρας που συντρόφευα εκείνη τη νύχτα έπεσε δίπλα μου, ανασαίνοντας γρήγορα και ιδρωνοντας.
"Τα αξίζεις τα λεφτά σου αγαπη" ειπε.

Χαμογέλασα αθώα και ξάπλωσα δίπλα του.
"Αν θέλεις, να έρχεσαι πιο συχνά" απάντησα χαριτωμένα.
Άναψε τσιγάρο και μου πρόσφερε ένα. Πήρα. Αφου τα καπνισαμε, σηκώθηκε απο το κρεβάτι και ντύθηκε. Εκανα το ιδιο.

Βγήκαμε απο το δωμάτιο και πήγαμε στο κεντρικό δωμάτιο του οίκου. Εκει ο τύπο σε δώσε τα λεφτά στον Sam και, αφου μου έκλεισε το μάτι, έφυγε.
Πλησίασα τον Sam.

Sam: 100€, τα 50 δικά σου.
Εγω: Οκ.
Μου εδωσε τα χρήματα και πηγα στο δωμάτιο μου.

Έκλεισα την πορτα και πηγα στη ντουλάπα. Την άνοιξα και έβγαλα ένα κουτί. Μεσα στο κουτί ηταν ένα ακόμα κουτί. Εκει φύλαγα τα χρήματα. Εβαλα και τα σημερινά με τα υπόλοιπα.

Δεν ειχα αλλη δουλειά για σημερα. Ο τύπος που έφυγε ηταν και ο τελευταίος γι απόψε.

Εκανα ένα γρήγορο μπανιο και μετα ξάπλωσα στο κρεβάτι μου.
Κοίταξα για λιγο το ταβάνι, περιμένοντας να περάσει η ωρα.

Ειχα αρχισει να αποκοιμνιεμαι, οταν άκουσα δυνατά χτυπήματα στην πορτα.
Σηκωθηκα περίεργη και πηγα να δω ποιος ειναι. Πελάτης... Πιθανόν...

Έφτασα στην πορτα και άνοιξα.
Μια Καστάνη κοπέλα με κάστανα ματια στεκοταν μπροστά μου.
Εγω: Θα μπορούσα να βοηθησω; Ρώτησα.
Εκείνη: Ναι... Συγγνώμη για την ωρα, ξερω οτι ειναι 2 τα ξημερώματα, αλλα... Χρειάζομαι ένα μέρος για να μείνω... Αναρωτιόμουν αν υπάρχει κάπου που θα μπορούσα...
Εγω: Περνα μεσα.
Εκείνη: Σας ευχαριστω πολυ.

Την οδήγησα στο δωμάτιο μου.
Εγω: Πώς και βρέθηκες σ αυτη τη γειτονιά;
Εκείνη: Έφυγα απο το σπιτι μου.
Εγω: Ωχ, Γάμα τα.
Δεν εδωσε απάντηση.
Εγω: Και ποιο ειναι το όνομα σου;
Εκείνη: Νανσυ.
Εγω: Μαρία, χάρηκα.
Νανσυ: Κι εγω... Τι ειναι εδω;
Εγω: Εδω... Εδω ειναι οίκος ανοχής.
Νανσυ: Ααα... Μη-μήπως μα φύγω.
Εγω: Αν φοβάσαι πως θα σε απαγαγω, πες μου να γελάσω. Ειμαστε απο τους καλούς εμείς.
Νανσυ: Καταλαβα... Αλλα γενικά, επιτρέπεται να μπαίνει ο καθένας εδω; Για φιλοξενία εννοω...
Εγω: Ειμαι τόσα χρονια εδω που εχω ειδική μεταχείριση. Ο Sam δε θα εχει προβλημα, μην αγχώνεσαι.
Νανσυ: Εντάξει... Ποσο χρονων εισαι;
Εγω: 18. Εσυ;
Νανσυ: 15 αλλα σε 1 βδομάδα γίνομαι 16.
Εγω: Μια χαρα. Λοιπον Νανσυ, όπως βλέπεις το δωμάτιο δεν ειναι και το καλυτερο, αλλα ευτυχως εχω ένα καναπέ στον οποιο μπορω να κοιμηθώ.
Νανσυ: Μαλλον εννοεις οτι εγω θα κοιμηθώ.
Εγω: Οχι, εγω θα κοιμηθώ. Ξεκουράσου γι απόψε και απο αύριο θα τα βολέψουμε καλυτερα. Άλλωστε... Τιποτα ξεχνα το.
Νανσυ: Οκ...
Εγω: Αντε, καληνύχτα τωρα. Θα τα πούμε αύριο.
Νανσυ: Εντάξει. Καληνύχτα. Κι ευχαριστω.
Εγω: Τιποτα.

Έσβησα το φως και το δωμάτιο πλέον φωτιζοταν απο το φως του φεγγαριού και των αστεριών.
Ειμαι αθεράπευτα ρομαντική μάλλον...
Ξάπλωσα στον καναπέ κοιτώντας το ταβάνι, μια απο τις αγαπημένες μου ασχολίες.
Σκεφτηκα την Νανσυ. Μετα τον Sam. Στοίχημα θα της προτείνει δουλειά.
Κι εκείνη ίσως δεχτεί.
Ελπίζω να μη γινει ετσι.

Θεέ μου ας μην γινει ετσι.