Η θερμότητα του σώματός του με έκανε να θέλω να τον πλησιασω κι άλλο ακόμη και αν η καρδιά μου ούρλιαζε για διέξοδο και εγκατελειπε..
Με τον δείκτη του έκανε μια κίνηση και χάιδεψε τον λαιμό μου μου, ποτε το άγγιγμα του δεν ηταν τόσο έντονο και γεμά...
Στο ακουσμα αυτου του ήχου το συνεχή φιλί μου με την Μαρίνα, αποτομα διακόπηκε και οι δυο σηκωθηκαμε απο τιε μπλε καρεκλες του αεροδρομειου, πιάνοντας τα χέρια μας γιά να κατευθηνθουμε προς το αεροπλάνο....
Κατεβηκαμε τις τελευταίες μεγάλες σκαλες ... Καθόμουν μπροστά της... Γύρισα να την κοιτάξω και φαινόταν πραγματικά αγχωμενη... Δεν καταλαβαίνω πως πιστεύει οτι δεν θα την συμπαθησουν, αφού είναι αξιολατρευτη... Πιστεύει οτι δεν θα καταφέρει να προσαρμοστεί στο κλιμα του Μαλιμπου και να συμβιωσει με άλλους 10 τρελαμενους εφήβους στο ίδιο σπίτι... Πιστεύω οτι θα τα καταφέρει, θα τα καταφέρουμε, υπέροχα!
Γύρισα και την κοίταξα κάνοντάς της μια γκριματσα έστω για να νιωσει καλυτερα κια να απλωθεί αυτό το υπέροχο χαμόγελο στα χείλη της.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Κατεβηκαμε απο τις σκάλες.. Η Μαρίνα έβγαλε εναν χαρούμενο αναστεναγμό και μπήκαμε στην τελική αίθουσα όπου σε λίγα λεπτα θα βγαιναμε για να μπούμε στο αεροπλάνο...
Εγω ήμουν -χαρουμενα- αγχομενος και είχα μια υπερένταση. Κουνούσα νευρικά το ποδι μου ενω χαμογελουσα πλατιά...
Εκείνη καθόταν δίπλα μου ήρεμη.. Χωρίς άγχος.. Αλλά χαμογελούσε.. Ειναι χαρούμενη ,αν είναι αυτή ειμαι κι εγω... Ειναι τόσο υπέροχο και απίστευτο που θα πάμε στο Μαλιμπού μαζιι!!
Μαρίνα POV
"Το πιστεύεις αυτό που ζούμε τώρα;; Εννοω...περίμενες πως θα φτάσουμε μέχρι εδώ?!" Μου είπε ο Καμ σφίγγοντας μου το χέρι και κοιτώντας με γλυκά..
Τον κοίταξα χαμογελώντας....
"Να σου πω την αλήθεια... Οχι" Απάντησα ενω γέλασε.
