°The Killer Of Love°

Κεφάλαιο 9

Ο Louis τον σπρώχνει βίαια προς τα πίσω και εκείνος γυρνάει με κατεύθυνση το αυτοκίνητό του.

"Είσαι καλά;" λέει όσο με πλησιάζει και σκύβει κοντά μου.

Νεύω.

Με βοηθάει να σηκωθώ και χωρίς να μιλήσει με βάζει στην αγκαλιά του. Αναπνέω βαριά. Τα δάκρυά μου πέφτουν και μουσκεύουν την μπλούζα του.

"Σσσσσσσσς ήρεμισε πριγκίπισσα." λέει όσο το χέρι του χαϊδεύει την πλάτη μου απαλά.

"Είναι εντάξει." λέω όσο σκουπίζω τα δάκρυά μου.

"Έλα πάμε." λέει όσο περνάει το χέρι του γύρω από την μέση μου και με σπρώχνει απαλά για να προχωρίσουμε. Βγαίνουμε από το στενό και περπατάμε προς το ξενοδοχείο.

[...]

"Καληνύχτα Lucy" είμαστε έξω από το δωμάτιό μου.

"Εμμ Loui." του λέω και νεύει.

"Τι συμβαίνει;" λέει όσο με πλησιάζει και σπρώχνει τα μαλλιά μου προς τα πίσω.

"Μπορείς να μείνεις; Μόνο ένα βράδυ." τον παρακαλάω.

"Είσαι σίγουρη;" με ρωτάει και νεύω.

Ανοίγουμε την πόρτα και μπαίνουμε μέσα. Η πόρτα κλείνει και πάω και κάθομαι στο κρεβάτι. Ύστερα από λίγο εκείνος ακολουθεί τις κινήσεις μου. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου και τυλίγει γα χέρια του γύρω μου.

"Είσαι καλύτερα. Θες να μου πεις κάτι;" ρωτάει και νιώθω να βουρκώνω ξανά.

"Μπορούμε να μην το συζητήσουμε τώρα;" τον ρωτάω και γνέφει.

Loui's pov

Είναι χάλια. Τρομοκρατημένη και ανύμπορη να τραβήξει όλο αυτό το βάρος. Δεν μπορώ να την βλέπω έτσι. Εγώ φταίω για αυτό. Ή μάλλον εγώ φταίω και για αυτό. Είναι απαίσιο. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου.

"Πήγαινε να ετοιμαστείς και έλα να ξαπλώσουμε."

"Εντάξει." αναφωνεί και ύστερα κλείνεται στο μπάνιο.

Ξαπλώνω πίσω στο κρεβάτι. Αφήνω το σώμα μου να ξεκουραστεί. Κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι στις σκέψεις μου. Ύστερα από κάτι λεπτά ένα απαλό τρίξιμο ακούγεται και αυτόματα ανοίγω τα μάτια μου.

"Συγνώμη σε ξύπνησα;" με ρωτάει.

"Είναι εντάξει. Έλα." της λέω και ανεβαίνει πάνω στο κρεβάτι.

Έτσι εγώ βγάζω το παντελόνι για να κοιμηθώ μένοντας με το μποξεράκι και την μπλούζα. Αποκλείεται να την βγάλω. Δεν πρέπει. Για αρχή θα τρόμαζε αλλά δεν θέλω να με λυπούνται. Το σιχένομαι. Μισώ αυτό το τέρας που έχω καταντήσει. Με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.

"Μην ανησυχείς δεν το βγάζω." της λέω χαμογελόντας και γελάει ελαφρά.
Ανεβαίνω πάνω και μπαίνω κάτω από τα σεντόνια. Απλώνω τα χέρια μου και την τραβάω κοντά μου. Την σφίγγω κοντά μου και δεν περνώ τα χέρια μου από πάνω της. Ξεφυσάει και με κοιτάει. Έχει πανέμορφα μάτια. Πράσινο χρώμα μέσα σε ανθρώπινα μάτια. Μέσα στα δικά της μάτια.

"Είσαι εντάξει;"

"Προσπαθώ" απαντάει και μοιάζει σαν να μην ήθελε να το πει. Φαίνεται ότι φοβάται. Διστάζει κάθε της λέξη και κάθε της κίνηση.
Δεν μπορώ να την βλέπω έτσι.

"Καληνύχτα Lou." λέει και γελάω για το πως με αποκάλεσε.

"Καληνύχτα πριγκίπισσα." της λέω και την φέρνω περισσότερο κοντά μου. Δεν αφήνω τα χέρια μου να ξετυλιχτούν από την μέση της. Την θέλω εδώ κοντά μου. Την αγκαλιάζω τρυφερά και εκείνη θάβει το κεφάλι της στο στέρνο μου.

[...]

Lucy's pov

Ύστερα από 7 χρόνια νιώθω ασφαλής. Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Είναι περίεργο. Μαζί του ξεχνιέμαι,περνάω όμορφα. Βγάζω τον άλλο μου εαυτό. Μου βγάζει τον άλλο μου εαυτό. Αυτός ναι. Σιγά-σιγά νιώθω ότι βγαίνω από το σκοτάδι που με είχε κλείσει όταν έχασα τον άνθρωπό μου.
Τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και βάζω το κεφάλι μου στο στέρνο του. Νιώθω ασφαλής κοντά του. Σε λίγο τα μάτια μου κλείνουν και ύπνος γλυκός με πέρνει.

[...]

Loui's pov

Τα βλέφαρά μου ανοίγουν. Γυρνάω στο πλάι. Είναι 3.00 το βράδυ. Τι γίνεται; Γυρνάω ξανά από την άλλη μεριά και αντίκριζω εκείνη να κοιτάζει ψηλά. Δεν μιλάει απλός σκέφτεται.

"Γιατί δεν κοιμάσε;" την ρωτάω. Στην αρχή παραξενεύεται αλλά ύστερα απαντά.

"Δεν μπορώ."

"Αχαα"

"Τι συνέβη;" με ρωτάει.

"Νομίζω έχω την λύση αλλά..."

"Αλλά τι;" συνεχίζει να με ρωτάει.

"Σουυτ" της λέω ενώ τοποθετώ το δάχτυλο μου πάνω στα χείλη της.

Πάει να μιλήσει μα γρήγορα την σταματάω τοποθετώντας τα χείλη μου πάνω στα δικά της. Στην αρχή προσπαθεί να σταματήσει το φιλί.

"Loui" αναφωνεί.

"Μια φορά. Μόνο μια, άσε με." και χωρίς να πει κάτι συνεχίζω την δουλειά μου.
Τρίβω τα χείλη μου πάνω στα δικά της με πάθος. Έχω μεθύσει στην υπεροχή ομορφιά της. Σταματάμε και με κοιτάει. Η αλήθεια είναι πως και εγώ φοβόμουν στην αρχή αλλά πλέον είναι όλα παρελθόν. Σαστίζω. Κάνει το ίδιο. Οι κινήσεις μας γίνονται ένα. Τα χείλη μας χορεύουν το δικό του χορό. Μα γρήγορα σταματάμε.

"Δε-δεν μπορώ." αναφωνώ μα ύστερα κοιταζόμαστε αφού καταλάβουμε ότι είπαμε το ίδιο πράγμα.

Τρελό εεε;..