Denya's life

47

Perspectief Amir:

'Ik ga Omar gewoon bellen.' Zei ik.

Ze hield haar schouders op.

'Doe maar.' Zei Denya.

Ik zocht zijn naam tussen mijn contacten en drukte op bellen.

Toen ik een: 'hee' aan de andere kant van de lijn hoorde, zei ik: 'Ik denk dat onze kinderen weer de reden zijn dat we bij elkaar komen.'

'Is. Anouar. Daar?' Zei hij in shock.

'Was, net.' Zei ik.

'Kom gezellig hier vanavond dan kunnen we even bijkletsen.' Zei ik.

Zo gezegd zo gedaan. Binnen een uur stonden Hajar en Omar voor de deur.

We begroetten ze en we installeerden ons op de bank.

'Dus, vertel eens. Anouar?' Vroeg ik nieuwsgierig. 'Waarom heb je het nooit verteld?'

'Luister. Toen Lemis geboren werd, waren Hajar en ik niet zo lang getrouwd. Anouar is namelijk niet van haar.' Zei hij.

Daar waren we inmiddels al achter.

'Hij was van mijn vorige vrouw maar ik was nog niet klaar om het aan Hajar te vertellen en dus ook niet aan jullie.' Bekende hij.

Best begrijpelijk.

'Hoe toevallig dat Anouar nu met Lemis omgaat.' Zei Hajar blij.

'Nu weet ik wie hem gekalmeerd had gisterenavond.' Zei Omar.

'Waren ze samen gisteravond?' Vroeg Denya.

'Ze kwamen elkaar tegen in de speeltuin, hij was boos naar buiten gegaan na een ruzie.' Zei Omar.

'En nu weten wij wat haar zo tevreden met haarzelf heeft gemaakt.' Zei ik tegen Denya.

We legden de andere twee uit hoe het zat met Lemis en ze begrepen het.

'En waar is Damin? Hij is vast een grote jongen geworden!' Zei Omar.

Op dat moment kwam hij de trap af, alsof hij het hoorde.

Hij kwam de deur door en zag de twee gasten op de bank zitten.

'Damin!' Zei Omar.

Even keek hij met een verward gezicht.

'Omar!' Zei Damin lachend.

Ze gaven elkaar een mannelijke knuffel.
'Lang niet gezien. Je bent zo groot geworden.' Zei Omar.

Hij groette ook Hajar. Een soort van reünie.

Na twee uurtjes kwamen Anouar en Lemis thuis. Eerst alleen Lemis, alleen toen zeiden we dat Anouar ook moest komen.

Ze kwamen samen binnen en keken versteld. Eigenlijk keek alleen Anouar versteld want Lemis wist niet dat dit zijn ouders waren.

'Papa, mama wat doen jullie hier?' Vroeg hij.

Op dat moment keek ook Lemis vreemd om zich heen.

'Nog steeds zo mooi als vroeger.' Zei Hajar.

Perspectief Lemis:

'Nog steeds zo mooi als vroeger.' Zei de vrouw.

Huh?
We gingen zitten en alles werd aan ons uitgelegd.

Waarom is het alleen mijn leven die zo raar loopt?

Voor de rest was het een gezellige avond. De film was perfect met Anouar en daarna erg gezellig met onze ouders.

**paar jaar later**
De volgende ochtend was het zaterdag. Ik kreeg een appje toen ik wakker werd.

Anouar: Kom je kijken bij mijn voetbalwedstrijd?

Eigenlijk had ik daar wel zin in. Ik was een groot fan van voetbal, net als mijn moeder vroeger.

L': Ja tuurlijk hoelaat?
Anouar: Je bent geweldig 13.00. Moet ik je ophalen?
L': Is goed, ik zie je straks schatje.

Ik ging naar beneden om te ontbijten en deelde mee dat ik straks voetbal ging kijken bij de club.

Ik trok mijn Barca trainingspak aan en gooide mijn krullen in een staart. Ik deed mijn sportschoenen aan en op het moment dat ik de deur open deed zag ik een Anouar op zijn scooter.

Hij haalde zijn tas naar voren zodat ik achter hem kon zitten.

We reden richting zijn sportclub en hij parkeerde zijn scooter. Hij zag wat teamgenoten staan en samen liepen we er heen.

'Wie is dit?' Hoorde ik een lange blonde jongen zeggen met een schuine glimlach.

'DIT is Lemis. Mijn vriendin.' Zei hij en sloeg zijn arm om me heen.

'Aangenaam kennis te maken, ik ben Mark.' Zei hij toen.

'Hai, Lemis.' Zei ik en schudde zijn hand.

Ik zag dat hij ondertussen een goedkeurend knikje gaf aan Anouar.

Hij zag dat ik het zag en ik gaf hem een glimlachje.

Inmiddels was het hele team bij elkaar en gingen ze naar de kleedkamer om om te kleden. Ik stond even te kijken bij kleine jochies die aan het voetballen waren.

Ik schrok toen ik ineens twee armen om mijn zij voelde.

Uit reflex sloeg ik ze weg en keek boos omhoog.

'Rustig tijger.' Zei Anouar. Waarna ik moest lachen.

'Ey Anouar kom is.' Schreeuwden zijn teamgenoten.

'Kom.' Zei hij en nam me mee.

'Onze vlagger komt niet opdagen.' Zei iemand teleurgesteld.

'En nu dan? Anders moeten we doorwisselen maar dat is zo irritant.' Zei iemand anders weer.

Het bleef stil.

'Ik kan vlaggen.' Zei ik uit het niets.

'Echt?' Zei Mark hoopvol.

Ik knikte.

'Ik ben dan wel een meisje maar verstand van voetbal heb ik zeker.' Zei ik en deed een gekke hairflip waarna ze moesten lachen.

'Afgesproken. Moet iemand je nog iets uitleggen?' Vroeg Mark.

Ik schudde van niet.

De jongens gingen warmlopen en ik ging in de dug out zitten.

Na een kwartiertje kwamen er andere meiden bij zitten die me een beetje arrogant aankeken. Ik negeerde het maar.

De coach kwam naar me toe lopen.

'Hee hartstikke bedankt dat je wil vlaggen. Lemis was het toch?'

Ik knikte.

'Graaggedaan.' Zei ik lachend.

De laatste teambespreking was aan de gang. Iedereen kwam richting de dug out en ik hoorde een meisje zeggen: 'Waarom vlagt zij.'

'Omdat jij het niet kan.' Zei een van de jongens geïrriteerd.

De scheidsrechter arriveerde en ik nam de vlag van hem aan.

'Pff die meiden komen altijd kijken maar niemand kent ze. Ze hebben 0 verstand van voetbal en dan gaan ze gillen.' Zei een jongen.

Ik hield mijn schouders op.

'Raar volk.' Zei ik toen en ging op mijn plek staan.

'Succes.' Zei Anouar toen hij nog even naar me toe kwam. Hij hield mijn gezicht in zijn handen.

'Jij succes sukkel.' Zei ik en duwde de vlag in zijn buik.

'Dankje.' Zei hij lachend.