Denya's life

1

'DENYA DAAR IS HIJ!' Schreeuwde Hajar.

Ik draaide me om en keek naar Hajar met een blik van, waarom doe je me dit aan, hij hoort je live schreeuwen, hij weet gelijk dat het over hem gaat.

Ze keek terug met een verontschuldigende blik. Dit gebeurt dus dagelijks.

Ik draaide me om en ondertussen zat hij te kletsen met zijn vrienden op zijn gebruikelijke plekje in de aula. Waarom stond mijn vriendengroep nou precies op deze plek in de aula. Het zou raar zijn als we ineens zouden verplaatsen, te opvallend.

Ik keek naar hem, ik had niet door dat ik aan het staren was. Totdat ik een blik terug kreeg. Ik schrok van mezelf en keek meteen de andere kant op.

Hajar zat naast me en prikte me in mijn zij. Ze wist dat ik daar niet tegen kon. Ik sprong op en gilde. Meteen sloeg ik mijn hand voor mijn mond.

Ik keek om me heen of hij me had gezien, en ja hoor oogcontact nummer 2 in misschien 5 minuten. Ik kan ook nooit normaal doen waar hij bij is.

'Hajar, waarom kan ik niet normaal doen in zijn bijzijn?' Vroeg ik aan haar.

Ze draaide met mijn krullen en zei: 'Omdat je nou eenmaal niet normaal bent.'

Ze glimlachte, ik gaf haar een speelse klap.

Zo gaat mijn leven, Hajar en ik die mij voorschut zetten in het oog van Amir. Ik ben ook zo debiel soms.

'De bel gaat zo, kom je nog mee naar de kluisjes?' Hoorde ik Denise zeggen.

Ik propte snel mijn boterhammen in mijn mond, wat er niet uit zag. Nouja ik ben nou eenmaal zo. Ik pakte mijn tas en sprintte samen met de twee dames de trap af richting mijn kluisje.

Mijn kluisje is best geordend alleen iemand heeft ooit drinken gemorst, vraag me niet hoe. Maar alle kluisjes boven en onder mij zitten helemaal onder. Het ziet er ranzig uit maar ik vertik het om schoon te maken, ik heb het niet gedaan klaar punt uit.

Ik pakte mijn scheikunde boeken uit mijn kluisje en wilde weer naar boven lopen maar de bel stopte mij. Ik had les op de begane grond. En ja hoor, Amir kwam de trap af lopen. Hij had me gezien. Ik draaide 180° en liep de andere kant op, dan maar een omweg naar mijn lokaal.

De deur werd opengehouden en liep naar binnen, ik had geen les met Hajar of Denise dus ik ging naar mijn andere hyperactieve vrienden.

Ik kwam het lokaal overenthousiast binnen, ookal ben ik niet vrolijk, ik doe maar gewoon alsof ik vrolijk ben en slijm bij de docente door haar te groeten met een glimlach. Zo ben ik. Altijd als die blije idioot de klas binnen.

Bij mijn tafel aangekomen pakte ik mijn boeken en smeet ze op tafel. We zaten in een groepje van vier.

Ik zat naast een andere goede vriendin, we kletsten wat totdat de docent onze gesprekken onderbrak. Haar stem ging als een piep door mijn oren. Ik overdrijf niet.

Er volgde een uitleg en daarna moesten we aan de slag. Mij kennende klets ik gewoon door dus na 10 minuten kwam de docent achter ons staan. Ze legde haar hand op mijn schouder. Meteen keek ik op naar mijn twee vrienden die aan mijn tafelgroep zaten.

Iedereen weet dat ik het hààt als iemand mij aanraakt, al is het mijn schouder, rug, hand, alles. Ik weet niet waarom maar ik hou gewoon niet van die aanraking. Ik keek de twee jongens aan alsof ik moest kotsen waarop ze lachten. De vrouw wist niet waarom, maar ze vervolgde haar boodschap.

'Denya als je een voldoende wil voor de volgende toets moet je toch echt wat uitvoeren.' Zei ze.

'Ja mevrouw.' Zei ik en pakte mijn pen erbij.

Ik deed alsof ik werkelijk wat ging uitvoeren, maar in het echt tekende ik hartjes in mijn ruitjesschrift. Alsof die niet vol zat met alle andere hartjes die er al op getekend waren.

Een gevoel van opluchting kwam in mij op toen ze haar hand optilde van mijn schouder. Het was gewoon alsof ik de loterij had gewonnen. Zo erg vind ik onnodige aanrakingen dus.

De bel verloste mij van deze les, volgende les ga ik echt mijn best doen. Maarja dat denk ik elke dag.

'DENYA!' Schreeuwde Hajar vanaf boven. Ze rende de trap af naar beneden en sprong op me.

'Het was maar een lesuur, heb je me nu al gemist?' Vroeg ik.

'Jaa baby.' Zei ze.

Samen liepen we naar de volgende les.