Şarkıları Çalan Adam

-10-

Sonraki yaz, kayıtlı olduğum üniversitenin güzel sanatlar fakültesinin sınavlarına girdim. İstediğimden değil. Yine zaman kazanmaya çalışıyordum. Eğer buraya girebilirsem, kendimi diğer insanların eleştirilerine karşı savunabilirim diye düşünüyordum. "Benim hayalim buydu. Müzik eğitimi almak istiyordum. Ailem engel oldu." diyebilirdim. Bir yerde haklıydım. Aslında tamamen haklıydım. Sadece bütün bunları yapmak için biraz gecikmiştim. Yine de önemli değildi. Sınavları kazanacak ve gitar bölümüne girecektim. Senelerdir çalışıyordum. Oldukça iyi çalıyordum. Çok sade ama muhteşem iki klasik parça hazırladım. Herkesten gizli gidip kaydoldum. Zamanı gelince de sınavlara girdim. Bence hakkını vermiştim. Yine de ilk aşamada elendim. Evet planlarım yine suya düşmüştü.

Saçada'yı bu arada tamamen unutmuştum. Gerçek olduğuna bile inanmıyordum. Bir rüyaydı belki de o zaman yaşadıklarım. Kendimi kandırdığım bir rüyaydı. Eğer günün birinde Şaçada olacak olsaydım eğer, şimdiden bir şeyler olmam gerekiyordu. Hayır, bu mümkün değildi. Albüm yapmasam, kliplerim izlenme rekolarları kırmasa, bir şarkı yarışmasında birinci olmasam bile hiç değilse kendi beğendiğim güzel şarkılarım olmalıydı. Oysa ki yaptığım hiçbir şarkıyı kendim de beğenmiyordum. O, güzel söylediğimi düşündüğüm başkalarının olan şarkıları ise, benden daha güzel söyleyenler vardı. Yani beni ünlü yapacak herhangi bir şarkım yoktu. Nereden bulmalıydı acaba? Şaçada gelse ve bana şarkılarından bir taneyi hediye etse nasıl olurdu? Muhteşem olmaz mıydı? Hem zaten Şaçada bendim. Bana bir şey vermiş olmayacaktı ki! Kendisine vermiş olacaktı. O hâlde, neden gelmiyordu! Otomatı kullanarak gelebilir ve onu ünlü yapan şarkılarından birini verebilirdi. Otomat gelecekte bozulmuş ya da çalınmış olabilir miydi, yoksa o zengin piç, geçmişte yaşadığı zor günleri mi unutmuştu? Galiba unutmuştu. İnsan geçmişi çabuk unutuyor. Daha doğrusu beyin kötü anılarını süzgeçten geçiriyor. Şaçada, şimdi kendisini genç, saf, sağlık ve romantizm dolu biri olarak hatırlıyor olmalıydı. Nasıl yıprandığını, ne kadar sıkıntı çektiğini, aslında gençliğini hiç yaşayamadığını hatırlamıyordu. Gidip ona hatırlatmalıydım.